Semi-berusting

Hallo allemaal,

Het waren roerige tijden in ons huis (en daarbuiten). Het is wel persoonlijk dat ik dit schrijf (en ik hoop dat de dames die mij persoonlijk kennen dit ook even 'hier' laten. Mijn partner en ik zaten in een enorme crisis. Een combinatie van zijn ongeluk, de stress van verantwoordelijkheid (zware tijden, hoge druk) van mijn man (tot overspannen acties toe), hebben geleid tot een breuk. Ook de wens voor een tweede kindje, het eindeloos proberen, naar het ziekenhuis voor testen maakten de sfeer er absoluut niet beter op. Ik ben weggegaan met mijn meisje met het plan een eigen plekje te zoeken. Bij mijn man kwamen allerlei onverwerkte jeugdtrauma's naar boven en ik kon er niet meer tegen. We besloten dat hij eerst zijn 'stuk' moest gaan oplossen en we zagen geen weg meer om dat samen aan te gaan. Ik ben een maand bij mijn ouders geweest, maar we zochten elkaar toch weer op omdat we elkaar natuurlijk wel wilden blijven zien (voor ons meisje etc.). We kwamen weer in gesprek en realiseerden ons dat het ontzettend verdrietig zou zijn als we door dit uit elkaar zouden moeten. Praten, praten, huilen ... het was echt heel naar. We hakten de knoop door. Hij zou in therapie gaan (een zeer diepgaande), want alleen dan kunnen we weer puur en open in een relatie staan. Omdat we steeds vervielen in dezelfde valkuilen (vluchtgedrag, geslotenheid, afweermechanismen en irritaties). Twee weken geleden hebben we onze eerste gezamenlijke sessie gehad, dat was erg verhelderend. Wat voor mij vooral voor mij duidelijk werd is dat we twee individuen zijn, met onze eigen dingen, maar dat je eerst duidelijk moet hebben wat er nu steeds gebeurt, waarom je zo op elkaar reageert.... We houden nog heel veel van elkaar maar soms heb je hulp nodig. De laatste drie weken wonen we weer samen en we zijn weer aan het bouwen. De wens voor een tweede kindje is op een zeer laag pitje komen te staan en dat brengt wel een soort rust. Eerst moeten wij weer puur en helder zijn, dan is er misschien plek voor een tweede wondertje. Ik denk dat de natuur het ook zo heeft gevoeld. We zijn weer positiever, hebben veel meer oor en oog voor elkaar, de klussen vliegen ons nu om de oren, het geld jammergenoeg nog niet... maar er waait hier weer een frisse wind. Crisis als kans. Ik merk wel dat ik ontzettend moe ben van alles, want het is niet de eerste keer dat we het in onze relatie moeilijk hebben gehad. Maar bottomline is... eerst jezelf, dan de ander, als je niets meer over hebt aan energie, hoe kun je dit dan aan de ander 'schenken'? ... (net als bij een vliegtuigongeluk, eerst bij jezelf het zuurstofmasker opdoen, dan bij je kind). Deze blog is wat onsamenhangend... maar goed... het is wat het is!  ;-)  Ik ben zelf ook weer veel meer dingen aan het oppakken. Mijn clownsopleiding is fantastisch! Mijn studie maak ik dit jaar ECHT af en met Jazz gaat het heel goed. Ze is een erg blij meisje en ze kletst de oren van je kop! Ieder huisje heeft zijn kruisje, boven die van ons brandt nu weer een zonnetje, de rest is nog ongeschreven. Zo... dit was even een relaas van onze kant.

Tot BB's  maar weer en ik wens jullie hele fijne, intieme en liefdevolle feestdagen, wij zetten eind deze week de kerstboom weer op en ik ben blij dat we deze kans toch benutten, liefde overwint hopelijk, maar niet ten koste van alles ;-)