Zo veel verdriet op 5 meter gras

Ik had vandaag spontaan besloten mijn klein meisje te bezoeken. Op de begraafplaats. Dat doe ik niet vaak, ik word er nog steeds heel verdrietig van. Normaliter probeer ik rond haar verjaardag langs te gaan, ik ga nooit op haar verjaardag, omdat dat ook de verjaardag van haar broer is, en ik wil dat die dag voor hem leuk is en blijft en mama niet verdrietig is.

Ik heb mijn klein meisje, mijn Rose, verteld dat ze nu nog een klein zusje erbij heeft gekregen, en dat haar zusje ook naar haar vernoemd is, Teagan Rose. Ik wilde dat eigenlijk niet doen, dat vernoemen, maar omdat haar zusje op de zelfde dag geboren is dan zij en haar tweelingbroer, vonden wij dat die zo bijzonder is en hebben het toch gedaan. Ik heb tegen haar gezegd dat mama daarom nu pas langs komt, omdat het nu toch wat druk was en mama ook nog niet erg fit, maar dat ik weet dat zij dat berijpt. Ik heb haar ook verteld dat haar kleine tweelingbroer, hij is immers twee minuten jonger, nu naar de basisschool gaat en heel erg trots is, dat hij nu een grote broer is.

En dan sta ik er weer en bevat in eens weer dat zij altijd mijn piepklein meisje zal blijven en dat ze nooit naar mij zal lachen. En nu dat haar zusje er is vraag ik me wel vaker hoe ze er met twee of drie maanden had uitgezien, en wat voor een lachje ze zou hebben gehad.

Het graf van mijn Rose is vrij in het begin van het rijtje. Vandaag ben ik dan het rijtje langs gelopen en heb eens gelezen, op die kleinen grafstenen en grafplaaten, die met zo veel liefde en verdriet zijn uitgekozen door hun ouders en broers en zussen. En je kan al die liefde voelen, die op deze plek heerst.

Maar je bevat ook dat hier ongelooflijk veel verdriet is en pijn, zoveel leid en verlies. En het is geen lang rijtje, misschien 5 meter, maar zoveel kleine jongens en meisjes die nooit meer zullen lachen, zoveel kindjes die nooit mochten lachen.

Dit zijn de momenten in denen ik intens dankbaar ben voor wat ik heb, voor mijn kindjes en mijn man. En dan geef ik mijn klein meisje een kusje, en ga weer naar huis om haar broer te knuffelen en kijk naar haar zusje wie ze slaapt. En ik hoop dat al die anderen ouders ook nog iets hebben voor dat ze dankbaar kunnen zijn.