Liegt het aan mij? Culturele verschillen ofzo?

Het is altijd 'leuk' om te lezen dat ook andere mensen zo veel moeite hebben met hun schoonmoeder. Ik zelf leef nu sinds 5 jaar in Nederland, ben oorspronkelijk Duitse, mijn Mann is Nederlander, en sinds 5 jaar heb ik meer of min continu gevecht met dat mens, ook genoemd schoonmonster.... Misschien is het in Nederland normaliter niet zo dat grootouders de opvoeding doen, maar in mijn geval is het wel zo, dat daar, waar mijn schoonouders vandaan komen (heel christelijk dorp), het wel zo is dat de grootouders heel vaak op de kinderen letten en het word eigenlijk verwacht dat het kind heel vaak bij oma en opa is. 

Dat ze niet luisterde naar ons begon toen al in de zwangerschap, en is bij deze zwangerschap niet echt beter geworden. Toen heeft ze dan altijd gezegd, ik heb haar niet goed begrepen, omdat ik nog niet goed genoeg Nederlands heb gesproken (volgens haar) of dat het misschien in Duitsland anders is, maar hier word het zo gedaan...sorry hoor, maar Duitsland is niet Africa, zo anders werkt het in Duitsland ook niet...

Mijn zoon is dus bijna nooit bij Oma en Opa, tenminste niet alleen. In het begin, omdat mevrouw Oma alles beter wist en uit principe iets anders heeft gedaan dan van mijn man of mij aangegeven, wat echt niet leuk was ivm met nodiger extra aandacht voor bepaalde dingen omdat zoonlief prematuur was, zij heeft het gewoon negeert, omdat 'zo heb ik mijn zoon ook groot gebracht...', dus...Wij hebben dan de beslissing genomen dat ik verder ga werken en mijn man thuis blijft (hij was met studie bezig), zodat wij haar niet meer nodig hebben, en dat was de beste beslissing ooit.

Inmiddels is zoonlief bijna 4 en was een paar maanden terug bij Oma en Opa voor 4 dagen (wij moesten de badkamer ietsjes verbouwen, en ik was al zwanger, dus lijkte het handiger en zoonlief wilde zo graag), nooit weer. Wij hebben een helemaal overprikkelt kind weer terug gekregen, dat in eens op het woordje 'nee' met een hysterische samenbreuk reageerde...wij hadden 2,5 maanden nodig tot het weer zo was als voor de visite bij Oma.

Maar wat krijgen wij verteld als we er iets van zeggen? Oma's mogen dat, bij Oma's is dat dan zo, Oma's mogen verwennen blablabla. 

Trouwens zien ze hun kleinzoon bijna alleen omdat wij naar hun op visite gaan, ze komen namelijk bijna nooit bij ons langs. Dat is ook zo'n punt. Wij hebben (meerdere keren) aangegeven, dat ze graag vaker mogen langs komen (is maar 15 min rijden met de auto), zodat ze zoonlief vaker kunnen zien, maar nee, dat is te veel moeite....wij moeten komen. En sorry, wanneer je de hele week werkt, dan heb je geen zin om avonds of elk weekend bij die mensen te zitten, dan wil je met je kind leuke dingen doen, of gewoon van het weekend genieten. Het was voor mijn man trouwens ook niet echt mogelijk om er naar toe te gaan, wij hebben maar een auto, en dat was met mij naar werk, mijn schoonouders op de andere kant zijn beide met pension en hebben de hele dag im principe niets te doen...

Wij hebben wel meerdere keren probeert een gesprek met hun te hebben, maar dat doet niks, naar mijn man luistern ze niet, hij word door hun aangekeken alsof het een wonder is dat het kind nog in leven is, omdat hij ja moet “opletten”, eh, neee, hij is zijn vader en niet een oppas…”en wat? echt? je kan koken?…je weet hoe je de was moet doen??”…en ja, is echt zo erg….en bij mij is alles wat ik zeg kwaad bedoelt en om haar te kwetsen…je komt echt niet verder.

Nu ben ik weer zwanger, van een meisje, en het begint al weer… aaah, dan breng je baby lekker bij ons, wij letten op, of ik kom langs om “te helpen”, dat word hem toch niet, dat je manlief het geregeld krijgt baby en zoontje te verzorgen…WTF?? 

Ook had ik expliciet erom gevraagd dat ze geen babykleding koopt, wat doet zij? Precies…En dan verwachten dat ik dankbar en blij ben, nee dus. Ze moest dan ermee leven dat ik zeg, dat vind ik niet leuk en ik wil het niet hebben, klaar.

Inmiddels hebben wij heel weinig contact, wat ik, voor allen voor man en zoonlief, echt zonde vind. Omdat zoonlief wel van Oma en Opa houd, en mijn man van zijn ouders en ook omdat ik met schoonpa eigenlijk een goede relatie heb. Maar ik/wij zijn er klaar mee, dat de contact altijd door ons initieert moet worden, dat wij altijd naar hun toe moeten gaan (voor allen nu met 35 weken), dat er altijd discussie is over wat mijn zoon nu mag of niet (wij zeggen nee, zij zegt bij Oma mag het), ze mijn man behandelen alsof hij een idioot is, en zij mij behandelt alsof ik er alleen ben om de kinderen te krijgen en dan het best weer oprot naar Duitsland, omdat de relatie toch niet zal werken, zonder kinderen, is klaar (en ja, dat heeft ze bij de eerste zwangerschap gezegd, niet tegen mij direct, maar tegen een vriend van mijn man), en zoiets vergeet ik niet.

Soms weet ik echt niet meer wat wij moeten doen, omdat ik toch echt wil dat mijn kind/kinderen hun grootouders kennen en er contact mee hebben.

Ui, na, dat moest ik blijkbaar ff kwijt… :)