Ons tweede meisje is geboren

8 februari ga ik 's avonds rond 20.00 uur nog even naar mijn paard. Tijdens het longeren heb ik last van harde buiken die een beetje ongemakkelijk zijn maar niet pijnlijk. Nog even stal mesten, paard voeren en naar huis. Thuis om 22.00 uur, op tijd voor American horror story :-). De harde buiken zijn niet fijn en ik google op voorweeen en indalingsweeen. Rond 23.00 uur gaan we naar boven. De tijden tussen de weeën zijn heel wisselend dus we hebben niet door dat het al (lang!) begonnen is. Ook omdat het niet echt heel zeer doet. Mijn man zegt, ga even douchen om te ontspannen. Onder de douche wordt minder. Dus er weer uit en naar bed.

Maar dan begin ik opeens te bibberen en te klappertanden. Shit, het is wel begonnen! Mijn man belt snel de verloskundige die er na 45 minuten is. Ik wil in het ziekenhuis bevallen met ruggenprik omdat ik de vorige keer stuipen kreeg, wegviel en geen ontsluiting kreeg. daarom een ruggenprik op aanraden van de gyn. Dochter had ook in het vruchtwater gepoept. Dus nu maar weer. Maar ja, bij een tweede gaat het sneller en moet je na een uur weeën bellen. Veel te laat gebeld dus. De vorige keer deed het ook veel meer pijn.

De verlos ging kijken of ik ontsluiting had. De weeën waren inmiddels wel echt pijnlijk nu, het is 01.00 uur.... 7 cm! WAT?? Ze zegt, ziekenhuis red je niet ben ik bang......maar ik wil echt niet thuis bevallen ivm de vorige bevalling. En andere dochter lag te slapen in de kamer ernaast.

Dichtstbijzijnde ziekenhuis geen plek, dus ambulance gebeld en naar een ander ziekenhuis 20 minuten verderop. Ondertussen zijn ook mijn vliezen gebroken. Bij iedere wee loopt het vruchtwater eruit. Gek gevoel. Naar beneden...ik raak in paniek omdat ik het gevoel krijg dat ik weer stuipen krijg en weg ga vallen. De ambulancebroeders helpen me met ademen en gelukkig blijf ik erbij...helden.

In de ambulance krijg ik opeens rugweeen...alsof je rug langzaam gebroken wordt. Wauw, wat doet dat zeer. Aangekomen in het ziekenhuis vraag (lees: gil) ik gelijk om een ruggenprik. Bandje om de buik, ontsluiting checken... Pijnstilling in geen enkele vorm meer mogelijk want ik zat op bijna 10 cm. Dat was wel even paniek.....het besef dat ik het zonder pijnstilling moet gaan doen.

De rest van de bevalling met mn ogen stijf dicht gedaan. Zolang ik niks zie gebeurt dit niet echt en word ik zo wakker! De persweeen waren zo sterk dat ik niet eens mee had hoeven doen. Vorige keer voelde ik amper persweeen door de ruggenprik. Op ieder hoogtepunt van de wee wilde ik stoppen maar mijn lichaam ging gewoon door zonder mij :-). Echt bizar.

Toen het hoofdje eenmaal stond, ging de knop om. Ze moet eruit want dan ben ik van de pijn af. Mijn man roept 'ze komt eraan'! Het laatste stukje....door de pijn heen persen..gewoon doen....

En opeens....een klein baby'tje op mijn borst.....alle pijn weg.....het is voorbij....een onrealistisch gevoel in het schemerlicht van de verloskamer. Ik zie nu pas hoe de kamer eruit ziet en wie me heeft geholpen. Wat is ze klein en mooi..lijkt ze op haar zus? Nee, heel anders.. Het is 3.53 uur en Carmijn is geboren. Een tweede zwangerschap is niet zo magisch als de eerste waarbij je er iedere minuut van de dag mee bezig bent. Maar voor een bevalling geldt dat allemaal niet. Zo bijzonder weer. De verwondering dat je echt weer een kindje hebt gekregen.

Alles wat ik tijdens de bevalling wilde is niet gebeurd. En eerlijk gezegd ben ik er blij om. Ondanks de pijn zou ik deze bevalling liever over doen dan de eerste bevalling met ruggenprik. Die duurde bij elkaar 36 uur. Deze bevalling vanaf de eerste wee 5 uur.