En we zijn van start (IVF)

Ik dacht het word zo langzamerhand wel eens tijd voor een update. Mijn partner en ik werden uitgenodigd voor prikles op 23 Augustus, dit met nog twee stellen. Hier lieten ze alle injecties zien met de daarbij behorende kennis. Nadat de uitleg was geweest moesten de andere stellen weg en mocht ik mijn kunstje eens voor doen. Met bibberende handen en natuurlijk hartstikke onwennig duwde ik de injectie in mijn geplooide buikhuid. Wat mij nog best meeviel. Dit kan ik wel! JA! Dit kan ik! Ik kreeg te horen dat er binnen twee dagen een behandelschema klaar stond op mijnradboud.nl en ja hoor die Maandag in de ochtend stond daar mijn behandelschema te schitteren op mijn telefoon en voelde ik een gezonde spanning in mijn onderbuik. Nu is het echt! Vrijdag 30 Augustus was het zo ver. Ons kunstmatige cylcus werd in gang gezet doormiddel van hormonen of eigenlijk al de 11e toen ik mijn menstruatie kreeg en ik aan de anticonceptiepil moest tot en met de 27e en vanaf die dag(30e)moest ik elke avond trouw een injectie dat Gonal F heet zetten tussen 18:00 en 24:00, dit zorgt ervoor dat de eiblaasjes met daarin de eicellen mooi groeien. Vanaf 4 September kwam daar een injectie genaamd fyremadel bij, dit zorgt ervoor dat de eicellen niet gaan springen want dat zou natuurlijk hartstikke zonde zijn. Het ging goed, ik slaag er elke avond in om de injecties goed te zetten. Alleen vanaf de fyremadel voelde ik mij echt slecht. Ik moest veel spugen, ben drie kilo afgevallen en last van inwendige jeuk over mijn hele lichaam. Toen ik dat vertelde bij mijn eerste inwendige echo om te kijken hoe mijn eierfabriek het tot dusver deed zei ze meteen: “hier moeten we iets mee, want dit is een allergie”. Ik kreeg een ander middel voorgeschreven genaamd orgalutran. En jawel hoor! Wat een wereld van verschil. Ik kon weer normaal functioneren in mijn dagelijks leven. Wat een verademing! De eicellen groeide naar verwachting, alleen heb ik last overstimulatie. Ik had +- 12 eicellen per eierstok, en dan telde ze de kleintjes niet mee. Aha! Dat verklaard waarom mijn eierstokken zo’n beurs gevoel veroorzaken, but i can handle it! Afgelopen Zondag had ik nog een echo en daar kwamen ze tot de conclusie dat de punctie ingepland kon worden. The moment suprême zou zijn op Dinsdag om 10:45. Dus ik werd verzocht de laatste Orgalutran op Zondag om 18:00 te zetten en om precies 22:45 de ovitrelle. Dat moet namelijk exact 36 uur voor de punctie zodat de eiblaasjes gaan loslaten anders kunnen ze niet opgezogen worden. Wat had ik een zenuwen. Ik raakte zowat in paniek van angst. Ik had natuurlijk met mijn stomme kop Google geraadpleegd en wat ik daar allemaal had gelezen word je gevoel niet bepaald beter voor een punctie. Gister was het dan zover. Ik had de avond ervoor twee oxazepam genomen en had gelukkig goed geslapen, sterker nog Doornroosje was er niks bij! Om half tien vertrokken we samen richting het radboud. We hadden samen beslist dat daar om 10:00 te zijn om mijn partner zijn zaad te leveren op tijd was. Dus zo gezegd zo gedaan. Maar dan zit je in de wachtkamer op van zenuwen. Bang voor het onbekende, bang dankzij de geweldige spookverhalen van Google. Toen ik werd geroepen kwam ik in een kamer waar drie vrouwen aanwezig waren. De gynaecoloog, een verpleegkundige en iemand van het lab. Onze namen en geboortedata’s werden gecontroleerd. Ook werd nogmaals gevraagd of ik de medicatie had gespoten zoals zij dit van mij hadden gevraagd. En toen mocht ik de stoel gaan liggen. Ik was best emotioneel, omdat ik gewoon bang was. Ik stond stijf van zenuwen. Maar daar lag ik. Het spookte door mijn hoofd dit heeft iedereen overleefd, dus ik ook! Go go go gadget! Ik kreeg een infuus waar een pijnstiller inging. En toen werd de echo met daaraan een irritant plastic geleider ingebracht. Ze zagen meteen mijn eierstokken mooi. Ik moest mee duwen vanaf mijn buik zodat het aanprikken nog makkelijker is. De naald ging erin. Oké, dit is niet fijn maar draagbaar! Helaas kon ze in de rechter eierstok niet alle blaasjes meenemen omdat ze nogal in rare hoek lagen dus gingen we naar de linkerkant. Daar verliep alles vlekkeloos. Ik kreeg de keus of ik rechts nogmaals wilde laten aanprikken omdat er toch nog wel wat zat. Ja, doe maar! Beter alles maar eruit, je word toch hebberig met al die eitjes. Uiteindelijk hadden ze zes buisjes vol en mocht ik naar de rustkamer. Daar hebben we gekletst, de familie bijgepraat en wat gedronken tot het lab kwam vertellen hoeveel eicellen ze hadden gevonden in de zes buisjes. 29 eicellen waren er gevonden, ontzettend veel als je bedenkt dat er normaal rond de 10-15 eicellen worden geproduceerd. De gynaecoloog kwam kijken hoe het ging en vertellen wat nu het plan is. Doordat ik overstimulatie heb is het even de vraag of ik überhaupt mijn terugplaatsing kan hebben deze week. Ze gaan Vrijdag bloedprikken en een echo maken en aan de hand daarvan word beslist of het wel of niet verstandig is, aangezien je heel ziek kunt worden van overstimulatie. Ze zei: “Ga er maar vanuit dat het niet gaat gebeuren en dat je een maand of zelfs twee maanden moet wachten”. Slik, dat is niet waar ik op hoopte maar goed mijn lichaam doet altijd wat het zelf wilt dus echt ervan opkijken deed ik ook niet. Morgen(Donderdag) horen we hoeveel embryo’s er uit de 29 eicellen zijn ontstaan, en of we zijn uitgeloot voor de TOF studie. De studie houd in dat ze gaan kijken wat beter is. De embryo laten delen tot drie of vijf dagen en het dan terug te plaatsen. Dus dan hoor ik ook of ik Vrijdag of Zondag weer naar het ziekenhuis moet. Ik ben gisteren begonnen met het inbrengen van de ustrogan bolletjes. Wat een vieze dingen! Maar goed, het moet maar. Nu maar werken en tussen de bedrijven door goed drinken en rusten. En hopen dat alles voorspoedig verloopt. Keep you posted!