De achtbaan van emoties..
Deze blog is puur om het even van me af te kunnen schrijven...
De afgelopen paar dagen zijn voor mij en Sebas erg vreemde dagen geweest.
Al tijden geleden schreef ik dat ik raar reageerde op mijn anticonceptiepil.
Er staat ondertussen een afspraak gepland voor 11 juli want ik heb vreemde bijwerkingen en volgens mijn huisarts is een andere pil geen oplossing, de spiraal ook niet dus de gynaecoloog moet zich erover buigen.
Maar goed, dat allemaal terzijde..
De afgelopen week zijn we een weekje op vakantie geweest en ik voelde me anders dan normaal, ik kon niet echt de vinger op de zere plek leggen.
Ik moest die week ongesteld worden maar deze bleef uit.
Vrijdag kwamen we terug en ik kreeg een gevoel van binnen dat ik een test moest doen.
Niks tegen Sebas gezegd erover verder en aan het eind van de middag de test gedaan.
Ondertussen was ik uit verveling en de 5 minuten tijd te dooien de bijsluiter aan het lezen terwijl de test eronder lag.
De 5 minuten waren voorbij en toen ik keek sloeg mijn hart een paar slagen over.
Een tweede streep...
Shit dus...
Voor mij en Sebas was het al vrij kort na de geboorte duidelijk dat wij hierna geen kindjes meer wilden, vier is immers een mooi aantal en mega druk!
Voor ons beiden was het goed zo, ik had geen kriebels meer en had vrede met het idee dat ik nooit meer zwanger zou zijn.
Toen ik weer in de kamer kwam zag Sebas gelijk dat er was en met een klomp in mijn maag heb ik hem het nieuws verteld.
De eerste tien minuten hebben we niks tegen elkaar gezegd en daarna heb ik de waterlanders even flink laten lopen.
Wat nu??
Voor mij is een abortus echt uitgesloten, ik ben hier principieel tegen.
Zoiets zou ik mezelf nooit kunnen vergeven.
Het kindje houden is ook eigenlijk geen optie.
We hebben al vier kinderen waarvan er twee chronisch ziek zijn, ik heb geen baan en ons huis is veel en veel te klein voor 5 kindjes.
We zouden afspreken dit een paar dagen te laten zakken en vanuit daar verder te kijken.
Gister heb ik nog twee testen gedaan.
Een normale, maar wat me gelijk opviel was dat het streepje lichter was als de dag ervoor.
Voor de zekerheid een digitale er tegen aan en er stond duidelijk "zwanger" in het display.
Gisteravond naar bed gegaan met een knallende koppijn.
Ik zei nog tegen Sebas, het lijkt wel menstruatie hoofdpijn en ik heb de afgelopen twee dagen er zelfs op gehoopt heel wreed genoeg..
Dan zou ik die o zo moeilijk keuze niet zelf hoeven maken maar zou deze voor mij worden gemaakt.
Vanochtend werd ik wakker en voelde wat nattigheid.
Ik ging naar de wc en het bloed stroomde echt letterlijk langs mijn benen naar beneden.
Gelijk Sebas geroepen en gezegd dat de keuze al gemaakt was voor ons..
Ik heb het even aangekeken maar daarna toch naar de verloskundige gebeld.
Aangezien ik aan de pil ben hebben we dus echt geen flauw idee hoelang ik zwanger zou moeten zijn (geweest)
Morgen mag ik bellen naar de echopraktijk voor een spoedecho om te kijken of ik daadwerkelijk een miskraam heb gehad of dat er nog wat zit.
Ondertussen zijn we weer heel wat uren verder.
Net nog een test gedaan en de streep is weer lichter en nu nog nauwelijks zichtbaar.
Het bloeden wordt erger en er komen ook stolsels mee.
Eigenlijk heb ik geen echo meer nodig, dit is einde verhaal.
We zijn de afgelopen dagen heen en weer geslingerd in een achtbaan van emoties.
Dit moet weer even een plekje krijgen en 11 juli moet er besproken worden hoe nu verder.
Ik wil nooit maar dan ook nooit meer in deze situatie terechtkomen...
reacties (0)