Geboorte verhaal Wesley

Alle blijdschap, angst en verdriet kwamen opeens weer naar boven.

Wes is ondertussen de 4,5 jaar al voorbij maar ik kan me alles nog als de dag van gisteren herinneren.

Uiteraard heb ik van alle kinderen hun geboorteverhalen ook op de computer staan.

Toen ik zwanger was van Wes was ik nog geen lid hier maar aangezien ik hier de geboorteverhalen van Jay, Nigel en Toby wel heb staan wil ik ook graag Wesley's verhaal met jullie delen.

Let wel, het is een lang verhaal en sommige foto's zijn best heftig, althans, dat vind ik dan.

Op dinsdag 29 mei 2007 had ik een afspraak staan bij de verloskundige.

Ik was toen 34 weken en 4 dagen zwanger.

Mijn hele zwangerschap is redelijk probleemloos verlopen.

Wel de hele zwangerschap erg misselijk geweest maar dat was dan eigenlijk het enige.

Bloeddruk was altijd lekker laag, ik voelde me oke, ik voelde Wes goed bewegen etc..

Tijdens de controle kwamen we er al snel achter dat ik voor mijn doen een hoge bloeddruk had.

Eigenlijk bij de hele zwangerschap een onderdruk gehad van tussen de 55 en 60, vrij laag dus.

Die dag had ik een onder druk van 90.

Toen werd er al gelijk afgesproken dat ik twee dagen later terug moest komen om opnieuw een meting te laten doen.

Daarna werd er zoals gewoonlijk aan mijn buik gevoeld.

De vk vond Wes toch wat klein aanvoelen zo op de hand.

Ze wilde graag dat we naar het ziekenhuis gingen voor een echo, hierover belde ze in een andere kamer met het ziekenhuis.

We konden alleen pas 2 dagen later terecht, op donderdag 31 mei.

Ze zei nog wel dat we ons maar niet al te druk moesten maken maar een onbehagelijk gevoel bekroop mij direct.

Ik had namelijk de hele zwangerschap het gevoel al dat het anders zou gaan lopen als "normaal".

Dit heb ik ook uitgesproken tegen familie en vrienden en ook toen we te horen hadden gekregen dat we voor een extra echo moesten.

Iedereen probeerde ons gerust te stellen, maar het hielp niet echt.

De woensdag is voorbij gekropen en we konden pas halverwege de middag terecht op donderdag.

Ik weet nog heel goed dat ik samen met Sebas naar de ingang van het ziekenhuis liep en tegen hem heb gezegd dat ik zeker wist dat ik niet zonder bevallen te zijn weer zou gaan vertrekken.

Een voorgevoel.

We hebben een flink tijd moeten wachten tot we aan de beurt waren.

Toen mocht ik liggen en werd er gekeken hoe het met Wes ging.

We zagen al gelijk aan de reactie van de echoscopiste dat het helemaal mis was.

Ze zei niks maar ging er een gynaecoloog bij halen dus wisten wij genoeg.

De gyn kwam er bij en begon uit te leggen wat ze zagen.

Ten eerst had ik helemaal geen vruchtwater meer, er was niks meer op de echo te zien.

Ook bij het opmeten van Wes zagen we alleen maar een paar gefronste wenkbrauwen.

Wesley was klein, heel klein!

Op de echo werd er een schatting gemaakt van 1500 gram.

Dit kwam neer op meer dan 5 weken groeiachterstand.

De bloedtoevoer van de navelstreng was ook niet ideaal en met die mededeling konden we weer weg en zouden we later weer naar binnen geroepen worden voor een gesprek met de gynaecoloog.

Sebas en ik wisten toen al gelijk dat het mis was.

Na nog een half uur gewacht te hebben werden we weer naar binnen geroepen voor een gesprek met twee gynaecologen.

Ik kreeg al vrij snel te horen dat ik sowieso werd opgenomen en dat ik moest blijven totdat Wesley geboren zou zijn.

Mijn bloeddruk was ook in het ziekenhuis veel te hogen, ik had een onderdruk van 100 en er waren eiwitten gevonden in mijn urine.

Ik had pre eclampsie, oftwel zwangerschapsvergiftiging.

Ik zou de rest van de avond ( het was inmiddels al de namiddag ) aan een ctg gaan zodat ze een betere indruk konden krijgen hoe het met Wes ging.

We zouden dan de volgende dag meer duidelijkheid krijgen.

We werden naar een verloskamer gebracht en daar hebben we iedereen op de hoogte gebracht.

Sebas is gebleven tot het eind van de avond en is naar huis gegaan om te slapen.

Omdat het niet duidelijk was hoe of wat zou hij de volgende dag wel naar zijn werk gaan.

We hadden er nooit rekening mee gehouden dat Wes wel eens sneller zou komen dan we dachten.

Uiteindelijk heb ik de hele nacht aan een ctg gelegen.

Ik werd al vroeg in de morgen bezocht door de gynaecoloog.

Ze konden door het ctg zien dat Wes het niet meer fijn had in mijn buik, hij reageerde slecht op mijn harde buiken.

Hij was beter af erbuiten.

Ze wilde inwendig voelen of ik al eventueel wat ontsluiting had, als dat het geval was dan kon een normale bevalling gewoon doorgaan.

Ik had een krappe 1 cm en dat was te weinig.

Dan had ik aan een infuus gemoeten en dat scheen niet goed te zijn voor een baby die zo klein is want ze konden alleen maar een schatting maken van het gewicht.

Ze gingen nog even weg om te overleggen en ondertussen heb ik Sebas en mijn ouders en schoonouders op de hoogte gebracht.

Sebas was op dat moment aan het werk in België en is gelijk teruggereden naar het ziekenhuis, mijn ouders en schoonouders waren ook onderweg.

Kort erna kwam het verlossende woord dat Wes met een spoedkeizersnede gehaald zou worden.

Op dat moment was het tegen elf uur en om half twee zou ik ongeveer geopereerd gaan worden.

Ik kreeg een boek met plaatjes hoe de keizersnede in zijn werk zou gaan.

Ook kreeg ik alvast een operatieschort aan en kreeg ik een katheter.

Daarna werd er ook een infuus geprikt in mijn hand.

Mijn ouders en schoonouders waren er ondertussen ook en het was wachten op Sebas die echt net op tijd binnen kwam rennen.

Daarna werd ik weggereden, ik weet nog heel goed dat mijn moeder en Sebas meeliepen en dat ik echt vreselijk heb moeten huilen, zo bang was ik.

Ik ging vast de OK in en Sebas moest eerst even een schort aandoen, ondertussen zou ik de ruggenprik krijgen.

Mijn ouders hebben kort voor de operatie de gynaecoloog gesproken en het vooruitzicht voor Wes was slecht.

Ze hadden geen idee hoe hij eraan toe zou zijn en of hij sterk genoeg zou zijn om het te overleven.

Ik kreeg op de OK ondertussen de ruggenprik wat me gelukkig ontzettend meeviel.

Daarna kwam Sebas binnen en konden ze beginnen met opereren.

We waren erg bang en ik kreeg het erg benauwd van de verdoving, de verdoving zat te hoog waardoor ze daar ook weer medicijnen voor moesten geven.

Hieronder wat foto's van de keizersnede.

Bij de foto's hieronder wordt Wesley geboren

Daar is hij dan!

Onze kleine Wesley, geboren op vrijdag 1 juni 2007 om 14.10.

Wesley werd gelijk meegenomen naar een ander kamertje waar de kinderarts al klaar stond om Wesley na te kijken.

Van tevoren hadden ze al gezegd we Wes direct na de geboorte niet te zien zouden krijgen.

Heel misschien als hij nagekeken was maar dat hing helemaal van de toestand van Wesley af.

Hieronder wat foto's dat Wes werd nagekeken.

Deze vind ik het meest indrukwekkend van alle foto's die tijdens zijn geboorte en vlak erna gemaakt zijn.

Wesley had slechte apgarscore's.

De eerste was een 2, de tweede een 6.

Hij moest naar afdeling Neonatologie in een couveuse.

Deze stond al voor hem klaar.

Wesley woog slechts 1235 gram, nog lichter dan ze dachten.

Het enige goede was dat Wesley bijna geen zuurstof nodig had en vrij goed op eigen kracht kon ademhalen.

Toch mocht ik hem heel snel even zien en kwamen ze Wes verpakt in een soort van aluminium folie aan me laten zien.

Sebas is toen meegegaan naar Neonatologie en ik werd weer gehecht.

Sebas is ook naar de familie gegaan die allemaal in de wachtkamer vol spanning zaten te wachten.

Het hechten was met ongeveer een half uur klaar en mocht ik naar de uitslaapkamer.

Daar heb ik in het totaal 1,5 uur gelegen alleen.

Sebas is bij Wesley geweest en heeft daar foto's gemaakt.

Hieronder een paar van die foto's van ons kleine mannetje.

Toen ik eenmaal weg mocht uit de uitslaapkamer mocht ik eerst langs Wesley.

Toen mocht ook de naaste familie even komen kijken.

Ik mocht hem helaas nog niet vast houden, ik mocht hem wel aanraken door de couveuse heen.

Daarna werd ik naar mijn kamer gebracht.

We kregen te horen dat de eerste 48 uur kritiek zouden zijn.

Pas dan zouden ze kunnen zien hoe het Wes zou vergaan en konden ze voorzichtig aan meer een plan van aanpak maken.

Die dag hebben ze al wel een neussonde bij Wesley geplaatst en een navellijn.

De dag erna mocht ik Wesley dan eindelijk voor het eerst vast houden.

Hier enkele foto's van dat hele speciale moment!

Dit was zo'n bijzonder moment.

Ik heb 4 dagen in het ziekenhuis gelegen waarvan ik 1 dag koorts had en niet naar Wesley toe mocht helaas.

Toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis was het een heel triest moment.

Je bent bevallen maar loopt zonder je kindje het ziekenhuis weer uit.

Wesley bleek door de dagen en weken heen sterker dan ze dachten.

Wesley zou naar huis mogen als hij 37 weken qua zwangerschapsduur was en minimaal 2000 gram zou wegen.

Alleen hebben we tijdens de gesprekken die we hebben gehad ons wel duidelijk gemaakt dat Wesley niet naar huis zou gaan als hij 37 weken qua zwangerschap zou zijn omdat het niet haalbaar was dat hij zo snel zou aankomen.

Wesley heeft het geluk gehad geen infectie te hebben opgelopen.

Hij heeft wel een paar keer koorts gehad met de benodigde uitslag op zijn lijfje maar dat was eigenlijk alles.

Wes heeft drie weken in de couveuse gelegen, toen was hij sterk genoeg om zichzelf op temperatuur te houden.

Hij was toen ook qua gewicht al goed om naar huis te gaan maar hij kon nog niet zelfstandig drinken en kreeg het grootste gedeelte van zijn voeding door de neussonde.

Dit heeft nog een weekje geduurd en toen kon hij alles zelf drinken.

Op vrijdag 29 juni toen Wesley precies 4 weken oud was werd hij ontslagen uit het ziekenhuis!

Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zo gelukkig was op het moment dat wij naar buiten liepen met Wesley in de maxi cosi.

De eerste twee dagen hebben we heerlijk met z'n drieën binnen doorgebracht, telefoons uit, tv uit.

Alleen maar genieten van Wesley.

Na twee dagen hebben we onze ouders verrast met een bezoekje, ze wisten nog geen eens dat Wes ontslagen was.

We namen hem voor de verrassing mee, dat waren ook hele mooie momenten.

Mijn ouders die met de tranen in hun ogen stonden van blijdschap dat hun kleinzoon eindelijk niet meer in het ziekenhuis lag.

Uiteraard is er in de ziekenhuis tijd ook het nodige gebeurt maar dan wordt het een hele lange blog.

4 weken vat je niet zo snel samen in een blog.

Bij deze dus het geboorte verhaal van Wesley wat ik graag met jullie wilde delen!

Onze oudste zoon, die ondanks al 4,5 jaar in in onze ogen altijd het kleintje zal blijven.