Toby 2 weken oud

Ondertussen is onze kleine Toby alweer 2 weken oud.
De dagen vliegen echt voorbij!
Toby doet het prima, is een heel tevreden mannetje en tot nu toe de makkelijkste baby die we hebben gehad.
En ja ik weet het, het kan alle kanten nog op..
De nachten slaapt hij al door, zijn laatste voeding krijgt hij tegen twaalf uur en dan meldt hij zich pas tegen 5 uur/half 6.
Ook de andere mannetjes reageren goed op hem.
Ze kunnen geen genoeg van hem krijgen en overladen hem met kusjes en knuffels.
We zijn zeer blij verrast hoe goed Nigel ermee omgaat.
Nigel is een papa's kindje maar het maakt hem niks uit als Toby bij papa ligt.
Nigel noemt Toby heel schattig een baabie ;)
Wes was in het begin best jaloers en wilde dan ook nog weleens gemeen uit de hoek komen tegen Toby maar dat is nu ook weer over gelukkig.

Ik begin me langzaamaan ook weer wat beter te voelen.
Ben nog wel erg vermoeid en heb veel last van hoofdpijn maar buiten dat voel ik me weer redelijk de oude.
De bekkeninstabiliteit speelt nog wel regelmatig op dus ik moet wel goed op mijn houding blijven letten.

Toby krijgt nu van de 7a8 flessen die hij drinkt op een dag er gemiddeld 6 met borstvoeding dus dat gaat ook super.
Mijn bv loopt als een trein en zodra het weer tijd is om te kolven krijg ik ook last van stuwing.
Ik doe het kolven nog steeds met liefde en hoop het in ieder geval nog een paar maanden vol te houden.
Na wat tips van hier en het cb ben ik nu begonnen om Toby in de avond weer aan te leggen, dan heb ik ook de rust om het te doen.
Tot nu toe nog zonder resultaat maar heb toch hoop dat Toby het drinken aan de borst weer oppakt.
Als het niet meer wil lukken is het niet anders, Toby krijgt in ieder geval bv als hoofdvoeding en dat vind ik al heel fijn.
Ik heb achteraf gezien zo'n spijt dat ik het bij de andere mannen niet heb geprobeerd...
Maar ja, da's achteraf praten.
Het is dat Toby de laatste is want anders had ik het bij een volgende zeker weer gedaan.

Nog even een kleine noot mbt tot mijn vorige blogs..
Ik wordt er wel moe van dat nu de sterilisatie van de baan is er ineens gedacht wordt dat ik weer een kindje zou willen.
Waarom moet ik mezelf weer verdedigen tegenover de buitenwereld?
Het is goed zo en al zou dat niet zo zijn dan is dat altijd nog iets dat ik en Sebas zelf bepalen...
Wordt er echt wel een beetje moe van...