Een einde aan een moeilijk tijdperk!

Ons gezinnetje is de afgelopen paar maanden door een hele onzekere periode gegaan.
Ik heb hier bewust niks over op BB gezet, in angst dat ik veroordeeld zou gaan worden...
Er is wel iemand hier die ik in vertrouwen heb genomen en dat is Mama van Mara.
Ik heb heel veel aan haar gehad en zij heeft mij nooit het gevoel gegeven mij nu anders te bekijken als voorheen.
Bedankt daarvoor lieverd!!

Deze blog schrijf ik voornamelijk om het hoofdstuk te sluiten en het van me af te schrijven.
Op de site van de mannetjes heb ik hier namelijk ook niks over geschreven.

Tijdens de laatste opname van Wesley in december toen hij met een longontsteking in het ziekenhuis lag hebben wij een lang en zeer pijnlijk gesprek gehad met de kinderarts van Wesley..
Voor degene die mij al langere tijd volgen weten wel dat de verhoudingen tussen ons en het ziekenhuis niet altijd even goed liggen.
Zo kregen wij altijd erg het gevoel van hun dat wij geen goede ouders waren..
Tijdens het gesprek werd ons vermoeden bevestigt.
Ze vonden dat Wes te vaak in het ziekenhuis lag, te dun is en niet goed reageert al er vreemde mensen bij hem zijn.
Ze noemen het met een heel mooi woord "verhospitaliseren".
Dit houdt in dat Wesley apatisch wordt zodra er een arts of iemand van het vepleegkundig personeel bij hem in de kamer kwam.
Ons is dit ook wel opgevallen, maar ja wat wil je...
Dat Wesley ligt je juichen in bed als ze weer eens vervelende onderzoeken komen doen, infusen prikken, thermometers in zijn billen stoppen e.d.
Zodra wij er waren was hij gewoon zichzelf en daarbij is een situatie in het ziekenhuis niet te vergelijken met de situatie thuis waar hij in zijn eigen omgeving is.

Afijn, terug naar het gesprek.
Daar sprak de arts zijn zorgen uit over Wesley.
Het kwam er in het kort op neer dat zij van mening waren dat wij er niet voldoende aan deden om Wesley te beschermen tegen prikkels van buitenaf en dat wij blijkbaar niet in staat waren om ziekenhuisopname's te voorkomen.
Daarbij vinden ze Wes echt te dun en ze waren toch ook wel van mening dat ons gezin te druk is voor de zorg die Wes nodig heeft.
Ze vonden dat Wes werd ondergesneeuwd door Jayden en Nigel.
Daardoor hadden ze het besluit genomen om het AMK ( advies en meldpunt kindermishandeling ) in te schakelen.
Van hun kregen ze het advies om Jeugzorg te benaderen zodat hun eens konden komen kijken wat er mis zou gaan bij ons thuis.
Dit is ons heel koud op ons dak gevallen toen.
Zeker met de feestdagen voor de deur toen zaten we hier helemaal niet op te wachten.
We zijn hier echt een paar weken helemaal stuk van geweest.
Ik geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit zoveel heb gejankt.
Ondanks dat we weten dat we niks verkeerds doen ga te toch uit van het ergste scenario.
Je leest de meeste vreemde en verschrikkelijke verhalen op het internet van kinderen die uit huis worden geplaatst.
Ik heb me helemaal gek lopen maken en zat avonden te speuren op het internet naar vergelijkbare verhalen en wat er uiteindelijk allemaal gebeurde.
Het maakte me heel bang.

We moesten van het ziekenhuis zelf ook contact opnemen met Jeugdzorg.
Dit alles ging wat moeizaam en we werden continue van het kastje naar de muur gestuurd.
Uiteindelijk heeft Sebas nog een gesprek aangevraagt met de kinderarts.
Mijn vader is meegegaan, ik stond namelijk niet bepaald voor mezelf in.
Pff, ik voel niet vaak wraakgevoelens voor mensen maar als bepaalde dingen legaal waren geweest had ik dat zeker op die man uitgeoefend.
Zo machteloos voel je je op zon moment.
Het gesprek ging niet zo lekker.
Ook kreeg mijn vader erg het gevoel ondervraagt te worden over de andere kinderen, of hun ook zo dun waren??
Beetje vreemd allemaal.
Ook toen Sebas en mijn vader probeerde te achterhalen wat de arts nu precies dacht was het enige antwoord dat ze kregen dat de arts het niet op zijn geweten wilde hebben..
Ja wat dan??
Alsof wij ons kind moedwillig ziek maken, geen eten geven en verwaarlozen ofzo..
Maar goed bij de kinderarts kwamen we niet veel verder en uiteindelijk hebben we ons er bij neer moeten leggen dat we toch echt daadwerkelijk het traject met Jeugdzorg in moesten.

Er zijn toen een aantal weken voorbij gegaan.
Uiteindelijk stond er in februari een huisbezoek gepland van Jeugdzorg bij ons thuis.
Van tevoren had ik me een beetje laten informeren op het internet wat ons te wachten zou staan bij zo'n huisbezoek.
Volgens anderen zouden ze ons hele huis onder de loep nemen en overal gaan kijken of het wel schoon zou zijn.
Ook zou er gecontroleerd worden of er wel genoeg eten in huis zou zijn etc...
Maar goed, ons huisje hebben we van boven tot onder opgeruimd.
Mijn ouders waren ook bij het huisbezoek.
Gelukkig kwam er maar 1 vrouw want vantervoren was verteld dat ze twee man sterk zouden komen.
Gelukkig was het een aardige vrouw en kwam ze eerst vertellen wat ze kwam doen.
Daarna wilde ze de zorgmelding met ons doornemen die de arts aan haar had doorgegeven.
Het was echt werkelijkwaar krankzinnig wat er allemaal instond.
Zo zouden wij en de opa en oma's moedwillig in huis roken waar Wes bij is.
Bij ons word er thuis niet gerookt en ook de opa en oma's roken niet binnen.
Zo zouden wij Wesley constant alleen laten in het ziekenhuis en hem niet genoeg stimuleren.
Ook dit was eingelijk te belachelijk voor woorden.
Ja, ik kan inderdaad niet 24 uur per dag bij Wes in het ziekenhuis zijn want ik heb nog twee kinderen.
Ik kan niet tegen hun zeggen dat ze er even een week niet toe doen, ook voor hun moeten we er zijn.
Daarbij is er altijd iemand bij Wesley, of ikzelf, of Sebas en anders een van de opa en oma's.
Hij zit nooooit alleen!
Zo waren er nog wel wat dingetjes die echt zwaar overtrokken waren.
We hebben ons verhaal mogen doen en toch ook even flink ons ongenoegen geuit naar het ziekenhuis toe maar wel op een beleefde manier.
Ze was heel blij dat we er zo open over praten en ze vond het erg belangrijk om onze mening te horen want dit zouden ze ook zeker meenemen in een vervolgonderzoek.
Ook de kinderen waren erg lief terwijl de vrouw er was en na een uurtje ging ze weer.
Ze heeft nergens naar gekeken, alleen maar gepraat en zo nu en dan observeerde ze wel hoe de kinderen zich gedroegen en hoe wij ons naar de kinderen gedroegen.

Ze vertelde dat we binnen een maand zouden horen wat de volgende stappen zouden zijn.
Eers moet er overleg plaatsvinden met een team van mensen binnen Jeugdzorg.
Zij zouden met haar alles doornemen dan bekijken of er meer onderzoek nodig zou zijn.
Er zouden twee dingen kunnen gebeuren.
Of het dossier zou worden gesloten en we waren klaar met Jeugdzorg en het AMK of er zou een vervolgonderzoek komen waarbij de raad van de kinderbescherming ook aan te pas zou komen.

Gelukkig kregen we na twee weken al een telefoontje met heeel goed nieuws!
Het onderzoek zou worden gesloten!
Ze zou nog langskomen om het opgestelde rapport wat zij had gemaakt en wat naar de kinderarts zou gaan met ons door te nemen en daarna was het hoofdstuk Jeugdzorg afgesloten.
Vorige week is ze langsgeweest en hebben we het rapport doorgenomen.
Conclusie: De kinderarts had het bij het verkeerde eind en er is niks hier in huis wat ook maar enigzins op verwaarlozing duid!

Wij kunnen dus lekker een lange neus trekken naar die ^^(%($)$( kinderarts!!
En we kunnen eindelijke een hele nare periode in ons leven afsluiten en ook kunnen we nu eindelijk van de zwangerschap gaan genieten die ondertussen alweer bijna halverwege is.
Het feit dat we niet hebben kunnen genieten van de zwangerschap de eerste helft, zo dubbel en dwars gaan we nu genieten van de zwangerschap en elkaar!