Hoe het nu gaat

Hey meiden!

Ben twee dagen niet online geweest en ik heb zoveel lieve berichtjes gehad met de vraag hoe het nu met Sebas gaat.
Ik doe het even in een blog, anders ben ik zo'n tijd bezig om iedereen te antwoorden.

Sebas was dus vorige week vrijdag opgenomen.
Hij heeft steeds zware pijnstilling gehad, medicijnen om de druk in zijn hoofd te verminderen, vocht, antibiotica etc.
Gelukkig knapte Sebas met de dag op, hij is alleen vrijdag en zaterdag flink ziek geweest.
Maar goed, het was wachten op de bloeduitslagen want die zouden uitwijzen of Sebas een virale of een bacteriële hersenvliesontsteking zou hebben.
In het meest "gunstige" geval ( voor zover je daar over kunt spreken ) zou het een virale zijn.
Daar hou je meestal niks aan over en is niet levensbedreigend.
Een bacteriële kan erntige schade met zich meebrengen en zelfs dodelijk zijn.
De artsen hadden al wel gezegt dat ze een virale het meest aannemelijk vonden aangezien Sebas langzaam weer opknapte.
Maar goed, er kon pas over een ontslag gepraat worden als de uitslagen bekent waren.
We hebben dus vanaf vrijdag met smart op die uitslagen zitten te wachten, we kregen ze uiteindelijk pas donderdag....
Gelukkig was de uitslag "goed" en ging het om een virale hersenvliesontsteking.
Sebas mocht de volgende dag naar huis, vrijdag dus, na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen.

De komende weken zullen voor het in het teken staan van rust, rust en nog eens rust!
Voorlopig nog niet werken en al helemaal niet fultime ( op advies van de neuroloog ).
Maar goed, ik ben natuurlijk hartstikke blij dat mijn ventje weer naast me in bed ligt en dat het normale leven weer een beetje kan worden opgepakt.
Hij is nog wel erg vermoeid en verzwakt dus het zal nog wel even duren voordat hij de oude is.
Voorlopig staat hij ook onder controle van de neuroloog omdat het terug kan komen.

De week is zonder Sebas is voor mij erg moelijk geweest.
Ik moest natuurlijk voor de kinderen de dagen zo normaal mogelijk laten verlopen, maar goed ik was toch ook elke dag naar het ziekenhuis en mijn ouders waren elke dag bij mij in huis om op te passen, mij te helpen etc.
Mijn schoonmoeder heb ik slecht 1 keer gezien en ook nu heeft ze zich nog niet laten zien sinds haar zoon thuis is.
Ach, laat ik er maar niet te veel woorden aan vuil maken wat ik op dit moment allemaal vind.
Maar goed, Wesley heeft het er erg moeilijk mee gehad ( papa's kindje ) dat papa er niet was.
Erg teneergeslagen en verdrietig, erg zielig om te zien.
Jayden ging eigenlijk gewoon zijn gangetje en ook Nigel was behoorlijk van de leg.
Hij heeft van de zeven dagen er maar twee doorgeslapen en zelfs een nacht heeft hij helemaal niet geslapen en ben ik dus de hele nacht op geweest.
Dat was toevallig de nacht voordat ik een ochtendje zou gaan werken, dus ik zat letterlijk te slapen op mijn werk hahaha.

Gelukkig is het weer een beetje allemaal normaal nu en nu mag ik toch wel hopen dat we onze portie voorlopig toch hebben gehad.
Hoeveel ellende kan een mens aan in zo'n korte tijd?