Hersenvliesontsteking, ik ben helemaal gebroken!
Wanneer houdt het nu een op voor ons??
Wanneer hebben wij genoeg ellende meegemaakt en waarom wordt ons gezinnetje steeds zo getroffen door nare dingen.
Ik vraag me werkelijk waar af hoe het kan dat ik dit nog allemaal volhoud, ik ben blijkbaar sterker dan ik dacht.
Vandaag is Sebas met opgenomen in het ziekenhuis.
Hij voelde zich al een paar dagen niet lekker en had gigantische hoofdpijn.
Gisteravond was het voor hem niet te houden en heeft hij de HAP gebeld.
Kon gelijk komen en werd weer weggestuurd met medicijnen en de melding dat het vanzelf wel over gaat, met andere woorden, niet aanstellen.
De medicijnen hielpen niet en Sebas heeft echt letterlijk de hele nacht liggen janken van de pijn.
Vandaag dus toch maar weer contact opgenomen met de eigen huisarts.
Sebas kon gelijk komen want ze wilden hem niet zo het weekend in laten gaan.
De huisarts vertrouwde het toch niet helemaal en dacht eerst aan een hersenbloeding.
Hij werd dus met gillende sirenes vanaf de huisarts opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht.
Ik kon niet mee want ik was met de kinderen.
Daar aangekomen eerst het standaard gebeuren, bloedprikken e.d.
Daarna een hersenscan en die vertoonde gelukkig geen afwijkingen dus het was geen hersenbloeding.
Ze hebben omdat Sebas ook hoge koorts had toen een ruggenmergpunctie uitgevoerd en toen was het wachten geblazen.
Mijn schoonmoeder is al die tijd bij hem geweest tot dat er meer duidelijk was, dan pas zou ik heengaan.
Ondertussen waren mijn ouders bij mij en zodat hun op de kinderen konden passen voor als ik heen zou gaan.
Uiteindelijk werd al duidelijk ( nog voor de uitslag er was ) dat Sebas werd opgenomen.
Ik ben dus gelijk heengegaan en onderweg werd ik gebeld door mijn schoonmoeder met het verschrikkelijke nieuws dat Sebas een hersenvliesontsteking heeft.
Hij ligt geisoleerd en de kinderen mogen niet bij hem.
Ik moet een jasje aan, hadschoenen en een mondkap op.
Hij krijgt er veel medicijnen en hij is echt helemaal van de wereld.
Geen zinnig woord meer mee te wisselen.
Voorlopig ligt hij in het ziekenhuis, de verwachting is minimaal 8 dagen.
Ik ben echt kapot van verdriet.
Waarom???
Waarom moet dit hem gebeuren, waarom nu weer al die ellende.
Ik ben nu weer thuis en mijn ouders zijn naar huis.
De mannetjes liggen te slapen en nu komt de klap.
De hele dag ben ik vrij rustig geweest maar nu, nu ben ik gebroken...
Wanneer hebben wij genoeg ellende meegemaakt en waarom wordt ons gezinnetje steeds zo getroffen door nare dingen.
Ik vraag me werkelijk waar af hoe het kan dat ik dit nog allemaal volhoud, ik ben blijkbaar sterker dan ik dacht.
Vandaag is Sebas met opgenomen in het ziekenhuis.
Hij voelde zich al een paar dagen niet lekker en had gigantische hoofdpijn.
Gisteravond was het voor hem niet te houden en heeft hij de HAP gebeld.
Kon gelijk komen en werd weer weggestuurd met medicijnen en de melding dat het vanzelf wel over gaat, met andere woorden, niet aanstellen.
De medicijnen hielpen niet en Sebas heeft echt letterlijk de hele nacht liggen janken van de pijn.
Vandaag dus toch maar weer contact opgenomen met de eigen huisarts.
Sebas kon gelijk komen want ze wilden hem niet zo het weekend in laten gaan.
De huisarts vertrouwde het toch niet helemaal en dacht eerst aan een hersenbloeding.
Hij werd dus met gillende sirenes vanaf de huisarts opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht.
Ik kon niet mee want ik was met de kinderen.
Daar aangekomen eerst het standaard gebeuren, bloedprikken e.d.
Daarna een hersenscan en die vertoonde gelukkig geen afwijkingen dus het was geen hersenbloeding.
Ze hebben omdat Sebas ook hoge koorts had toen een ruggenmergpunctie uitgevoerd en toen was het wachten geblazen.
Mijn schoonmoeder is al die tijd bij hem geweest tot dat er meer duidelijk was, dan pas zou ik heengaan.
Ondertussen waren mijn ouders bij mij en zodat hun op de kinderen konden passen voor als ik heen zou gaan.
Uiteindelijk werd al duidelijk ( nog voor de uitslag er was ) dat Sebas werd opgenomen.
Ik ben dus gelijk heengegaan en onderweg werd ik gebeld door mijn schoonmoeder met het verschrikkelijke nieuws dat Sebas een hersenvliesontsteking heeft.
Hij ligt geisoleerd en de kinderen mogen niet bij hem.
Ik moet een jasje aan, hadschoenen en een mondkap op.
Hij krijgt er veel medicijnen en hij is echt helemaal van de wereld.
Geen zinnig woord meer mee te wisselen.
Voorlopig ligt hij in het ziekenhuis, de verwachting is minimaal 8 dagen.
Ik ben echt kapot van verdriet.
Waarom???
Waarom moet dit hem gebeuren, waarom nu weer al die ellende.
Ik ben nu weer thuis en mijn ouders zijn naar huis.
De mannetjes liggen te slapen en nu komt de klap.
De hele dag ben ik vrij rustig geweest maar nu, nu ben ik gebroken...
reacties (0)