Wat een domper!
Gisteren moest Sebas weer naar het ziekenhuis voor zijn been.
Gister was dan eindelijk de dag dat de stelschroef uit zijn been mocht en we hebben beide echt weken naar dit moment uitgekeken omdat we in de veronderstelling waren dat hij dan eindelijk mocht beginnen met revalideren.
Helaas, was het maar waar.
Gelukkig is de schroef nu wel uit zijn been, maar hij mag nog niet beginnen met de revalidatie.
Dit omdat de kans dat het opnieuw zal breken te groot is..
Nu moet hij nog weer twee weken wachten en pas daarna wordt er in het ziekenhuis bekeken of hij mag gaan beginnen met revalideren.
Pff, nog weer twee weken wachten.
Op zich maken die twee weken op die twee maanden die het nu al duurt misschien niet zoveel uit, maar goed, mijn zwangerschap loopt natuurlijk ook gewoon door.
Nu ben ik ruim 32 weken zwanger, tegen de tijd dat hij misschien mag beginnen ben ik alweer ruim 34 weken zwanger.
Dat betekent dat hij nog zo'n 6 weken de tijd heeft om te revalideren, maar als je nagaat dat het herstelproces waarschijnlijk zoals het er nu naaruit ziet minimaal twee maanden gaat duren, is de kans vrij klein dat hij weer goed kan lopen tegen de tijd dat ik moet bevallen.
Ik heb er dan ook wel even flink de pest over in..
Voor Sebas is het ook erg vervelend allemaal.
18 januari moeten we weer naar het ziekenhuis en 21 januari zou heel eigenlijk weer gaan werken.
Ook dit staat nu weer even op losse schroeven, het hangt er helemaal vanaf wat we 18 januari weer te horen krijgen.
In het gunstigste geval mag hij gaan revalideren maar de kans is ook aanwezig dat dit evengoed nog lange tijd gaat duren.
We zien het allemaal wel weer...
reacties (0)