Ooit, ooit, ooit is het aan jou

'Wanhoop niet, ooit is het aan jou'

Het schijt krijg ik ervan! Ik vind dat zo'n verschrikkelijk 'opbeurzinnetje' want niemand kan zeggen of het al dan niet ooit aan ons zal zijn. Net zoals 'dat komt wel in orde'... Loze zinnen samengesteld uit nog inhoudslozere woorden. Die troosten mij totaal niet. In tegen deel, ik word er echt boos van...

OOIT OOIT OOIT...Ooit da's niet tastbaar, totaal niet concreet...Dus waardeloos. Voor diegene die mss al een kindje hebben, kan dat mss troost geven omdat dat waarschijnlijk bij het eerste kindje ook gezegd geweest is en is uitgekomen... maar voor mij is nog niets uitgekomen en ik wil eerst zien, dàn pas geloven!

Voor hen voor wie 'hoop' doet leven, die wil ik hoop geven en sussen met woorden die eigenlijk geen inhoud hebben maar onze wildste dromen en diepste verlangens concretiseren: 'ooit komt het goed, ooit is het jouw beurt'

Maar hoop doet voor mij niets, het maakt mij boos, want tot hier toe heeft 'hoop' alleen verdriet gebracht... Elke maand waarin ik uit het diepste van mijn ziel hoop putte, is een verloren maand geweest. Een maand met verdriet en kwelling om het zo aanwezige gemis in mijn leven...

Dus ik hoop niet meer, want hoop doet alleen maar lijden.. In de plaats ga ik als een verbitterd en doodongelukkig persoon door het leven. Jaloezie en afgunst centraal in mijn egocentrisch bestaan dat volledig gericht is op die ene wens, die ene droom: een kindje.
En mocht er ooit, op een zonnige dag, totaal onverwachts goed nieuws komen dan zal ik ongelooflijk gelukkig zijn.

Maar tot die dag (als die 'ooit' al komt) wil ik geen teleurstellingen meer mee maken en dus leef ik zonder hoop...
En zelf zonder hoop is elke NOD die wéér OD blijkt zijn een slag in mijn gezicht en kauw in mijn hart...

Onderstaand gedichtje heb ik van een profiel geplukt en het weerspiegelt volledig mijn gevoelens:

Ik moest huilen,
“Huil maar niet”, zeiden ze.
Denk maar: “Het had veel erger kunnen zijn”
“Stel dat je een ongeneeslijke ziekte had”
Ik probeerde mij voor te stellen dat ik nog geluk had,
maar ik huilde er niet minder om.

Ik moest huilen.
“Huil maar niet”, zeiden ze.
“Er zijn zoveel andere mooie dingen in het leven”
“Richt je leven gewoon anders in”
Ik keek en deed alsof ik lachte,
maar ik huilde er niet minder om.

Ik moest huilen.
“Huil maar niet”, zeiden ze.
“Zet het uit je hoofd, ga even op vakantie”
“En je zal zien dat je zwanger terug komt”
Ik zag een mooi wit strand in m’n hoofd
maar ik huilde er niet minder om.

Ik moest huilen.
“Huil maar niet”, zeiden ze.
“Ik ken zovele mensen die dit meemaakten”
“En totaal onverwacht werden ze zwanger”
Dapper slikte ik mijn tranen weg
maar ik huilde er niet minder om.

Ik moest huilen,
“Huil maar niet”, zeiden ze.
Denk maar: “Kinderen hebben is ook niet alles”
“Je ziet er nu alleen maar de voordelen van”
Ik probeerde mij dat voor te stellen
maar ik huilde er niet minder om.

Ik moest huilen.
“Huil maar” zei ze, 'je hebt gelijk…
Het is vreselijk.'
'Ik weet niet hoe ik je kan troosten…'
Stil zat ze naast me…
Ik reageerde niet,
maar langzaam, heel langzaam
hield het huilen op.