Het paradijs
Zaterdag is mijn meter begraven. Ze is uitgestrooid. Vreemd hoe alles kan gaan. Daarvoor was je nog bij elkaar, en dan ben je niet meer dan een pot as... je lichaam dan toch.
Ik heb het er toch moeilijk mee. Mocht er ooit (maar daar denken we toch liever niet aan) iets gebeuren met Madelief, of met mijn man, broer of zussen of ouders ook wel (maar als ik eerlijk ben toch wel in iets mindere mate) zou ik er echt moeite mee hebben om afscheid te nemen van dat lichaampje. Ik zou het niet willen loslaten, ik zou de tijd willen terugkeren...of stilletjes voor eeuwig op dat moment blijven...
Mijn kind...mijn eigen vlees en bloed...misschien is het daarom nog meer alsof je zelf sterft...
Daar moeten we niet aan denken. Maar we moeten wel dankbaar zijn en beseffen wat de enorme waarde is van een dag bij elkaar. Onbetaalbaar!
De pastoor zei wel iets moois: Er zijn drie dingen die we mochten houden vanuit het paradijs. Bloemen, de lach van een kind en een moederhart.
Als ik dus wat bloemen op tafel zet is het bij mij thuis het paradijs!
:-D
reacties (0)