De eerste ronde

Tja, daar gaan we weer.. maar nu op een heel andere voet. Inmiddels 36 jaar en gezegend met 2 gezonde kids.
Wat is er veel gebeurd sinds ik laatst hier was in 2015. Gescheiden, post natale depressie, verhuisd en opnieuw begonnen. Nu weer uit een depressie aan het klimmen.
Na een heftig gesprek vorig jaar met mijn vriend, dat ik geen kinderen meer wilde, ben ik weer hier.. hoopvol.
De depressie heeft een flinke impact gehad op mijn gevoelens, gedachten en sociale contacten. Nu voel ik me lichter, hoopvol en weet heel goed wat ik niet meer wil.
Ben in therapie. En na veel nadenken en gesprekken met vrienden, mijn partner, de huisarts en de psycholoog ben ik erachter gekomen dat ik bang ben. Bang voor een herhaling van de laatste zwangerschappen.
Bang voor een nieuwe depressie, diabetes, complicaties... mijn 2 zwangerschappen waren zwaar. Ik raakte mezelf kwijt na de vele hormoonkuren, de vele teleurstellingen.. Ik stond er voor mijn gevoel alleen voor. Lichamelijk zat t tegen. Ik had die roze wolk niet ik keek alleen maar uit naar de bevalling want dan was t voorbij.
Ik heb lang nagedacht en getwijfeld. En heb besloten dat met alle hulp die ik om me heen heb angst niet de baas gaat zijn over mijn toekomst. Ik ben nog altijd zelf de baas over mijn gedachten en handelingen, ik heb een betere relatie en ik weet wat mij te wachten kan staan.
En nu ben ik op het punt dat ik volmondig ja kan zeggen.

Na de afspraak met de huisarts heb ik de Spiraal laten verwijderen. En ik voelde me opgelucht, blij, hoopvol en positief. Allemaal emoties die ik al zolang niet had ervaren.
Ik heb het daarna aan mijn vriend verteld die heel erg geëmotioneerd was en dolblij. Ik had het hem niet verteld van mijn nieuwe twijfels, ik wilde hem geen hoop geven op iets waar ik zelf nog niet zeker van was.
Kreeg in de dagen erop een lichte bloeding. Maar ben ondanks de Spiraal altijd wel vrij regelmatig gebleven met wat bloed verlies.
De dokter heeft gezegd dat we nu 6 maanden mogen gaan proberen. Aangezien mijn leeftijd zou hij niet te lang willen wachten tot een eventuele vruchtbaarheids check. 6 maanden... Ik heb daar een heel dubbel gevoel over.
Vergeleken met normaal, waar een jaar voor staat, is het natuurlijk goed nieuws. Maar... mijn vriend en ik hebben beide besloten dat we het IVF circus niet in willen. Ik denk dat ik dat persoonlijk niet meer zou trekken...
Dus dan ga je nadenken.. 6 maanden. Vol hoop en emoties... blijdschap of teleurstellingen. Maar altijd vol verwachting en fantaseren over de toekomst. Maar wat als mijn partner ook traag sperma heeft... of te weinig zwemmers.. dan voelen die 6 maanden als gemene hoopgevende nutteloze pogingen. Hopen en hopen terwijl het niet mogelijk is.
Dokter dus weer gebeld. Voor een vruchtbaarheids test. Maar helaas er werd geen uitzondering gemaakt. On line gaan zoeken... toen kwam ik een vruchtbaarheids test tegen.. zo'n doe t zelf pakketje. Meteen gekocht. Deze test geeft alleen aan of er genoeg zwemmers zijn en niks van de mobiliteit.
Maar voor mij was t een graadmeter. Een sprankje hoop. Dolblij toen de test positief terug kwam.
En nu vol goede moed begonnen. Ik heb weer iets om naar uit te kijken, iets wat de sombere gedachten verdringt.
Dit word de eerste maand dat we kunnen afwachten of testen. En ondanks er gezegd word dat je lichaam weer zichzelf moet reorganiseren ben ik hoopvol.
17 maart is de dag... wat spannend