Emotioneel

We zijn nu bijna een jaar aan het proberen voor ons eerste kindje. Tot nu toe lukt het nog niet. Heel mijn omgeving geraakt gewenst of ongepland zwanger, behalve ik. De moed zakt in mijn schoenen als ik verhalen lees dat sommige al jaren aan het proberen zijn. Aangezien ik verplicht ben om jaarlijks een uitstrijkje te laten nemen, heb ik mijn maanden proberen verteld aan de gynaecoloog. Zij wilde er toch al mee verder gaan. Bij mijn partner wordt het sperma onderzocht en ik zit wekelijks 1-2 x bij haar om te kijken of mijn eitjes doorgroeien. Maandag was het 14mm. Geen idee of dit goed/slecht is. Als ik op 28 dagen (cyclus is tussen 28-30 dagen) tel, zou ik vrijdag mijn eisprong moeten hebben volgens de app. Zondag avond hebben we geklust. Vorige maanden deden we het verschillende dagen achter elkaar, maar dat werkte ook niet dus wilde het anders aanpakken. Nu zal het voor woensdag, vrijdag, zondag zijn, in hoop dat het werkt. Ik merk dat ik zeer emotioneel word, ook al nemen ze het serieus. Ik ween veel, durf geen hoop meer te hebben en word steeds jaloerser op mijn omgeving bij wie het blijkbaar wel snel lukt. Ik weet dat ik niet mag opgeven & dat het op zich nog normaal is, maar toch.. Ik heb het er zo moeilijk mee dat het er nog niet spontaan is.