2,5 week bevallen - longembolie

Ik hou voor beide kinderen een boekje bij waar ik verhalen in schrijf over wat we meemaken. Hieronder mijn verhaal aan mijn liefste kinderen over de afgelopen week. Het is een lang verhaal geworden, maar er is dan ook een hele hoop gebeurd. 

13-10-2014

Liefste schatjes van me,

Maandag  6 oktober was de dag dat papa weer aan het werk ging, nadat hij twee weken vrij is geweest vanwege de geboorte van Jack. Hij is ’s morgens weer vroeg naar zijn werk gegaan en dus was het voor mij de eerste dag dat ik jullie beide alleen moest verzorgen. We stonden lekker op tijd op, Jack kreeg zijn flesje en Lizzy keek even tv. Het ging allemaal heel rustig en Lizzy luisterde ook heel goed! Om 8.20u stonden we op school om Lizzy weg te brengen, je had er weer zin in!

Jack en ik gingen naar huis en ik heb je lekker in je eigen bedje gelegd. Zo kon ik even opruimen beneden, want na de ochtend was het wel een aardige rommel geworden. Om 10.00u was het weer tijd voor een flesje voor Jack en die heb je boven op bed opgedronken. Ondertussen keek ik naar Koffietijd en begon ik toch wat last te krijgen van mijn ribben/rug/ademhaling.

Na de fles heb ik je weer in bed gelegd, wat was je rustig en helemaal relaxt! Ik ben naar beneden gegaan en ben op de bank gaan liggen met de iPad. Terwijl ik op de bank lag, kreeg ik alsmaar meer last van mijn ademhaling/schouder/arm. Bij iedere ademhaling leek het net alsof er een messteek door mijn borst werd gestoken. Ik heb dit wel eens vaker gehad, maar dat ging veel sneller over en was ook minder pijnlijk. Na een tijdje heb ik twee paracetamol genomen in de hoop dat het dan beter zou gaan. Zo blijf ik de hele middag pijn houden..

Om 15.15u was Lizzy weer klaar met school en moesten we gelijk door naar ballet. Met veel pijn heb ik daar een uur zitten wachten samen met Jack. Jack was ook erg onrustig en moest ondertussen ook nog de fles krijgen. Ik was redelijk gebroken na dat uur. We besloten dat jij, Lizzy, lekker in je balletkleding naar huis mocht, dan kon papa je thuis helpen met omkleden. We zijn naar huis gereden en onderweg waren er momenten dat de tranen in mijn ogen sprongen van de pijn.

Thuis aangekomen zie ik papa zijn auto al staan, gelukkig. Ik bel hem om te vragen of hij Jack naar boven wilt tillen, omdat ik zoveel pijn heb. Hij komt gelijk en we lopen naar boven. Zodra ik op de bank wil gaan zitten, hou ik het niet meer en ik schreeuw het uit van de pijn. Direct schieten ook de tranen in mijn ogen. Papa schrikt heel erg en belt direct met de huisartsenpost, waar ik het in eerste instantie niet mee eens ben, maar ik heb de kracht niet ertegenin te gaan. Hij legt uit waar ik last van heb en de mevrouw wil mij ook nog even spreken. Ik vertel haar wat ik voel en dat ik 2,5 weken geleden ben bevallen, ik zeg er nog bij dat dit er waarschijnlijk niks mee te maken heeft,  en ze gaat overleggen met de huisarts. Tijdens het overleggen gaat het bij mij weer mis, zo ontzettend veel pijn heb ik dat ik weer in huilen uitbarst en niet weet waar ik het moet zoeken. Papa verteld dit aan de mevrouw en die zegt dat we direct moeten komen. We pakken alles (spullen voor de kids) in en gaan op weg naar Amersfoort. Er staat file, dus we rijden binnendoor. Het lijkt een eeuwigheid te duren en ik verga van de pijn.

Rond een uur of half 7 komen we bij het ziekenhuis aan en we hoeven gelukkig nog geen 5 minuten te wachten tot we geroepen worden. De huisarts onderzoekt me, kan geen gekke dingen horen bij mijn longen. Ineens krijg ik weer een enorme pijnaanval en daar schrikt de huisarts ook van. Hij gaat voor de zekerheid een arts (ik weet niet meer welke) op de hoogte stellen en we mogen gelijk naar de eerste hulp. Al snel word ik geroepen om foto’s van mijn borst te laten maken. De verpleegkundige verteld me dat het zeker wel 4 à 5 uur gaat duren, dus we bellen oma om te vragen of ze Lizzy op wilt komen halen en te vertellen wat er allemaal gebeurt. De huisarts vertelde dat hij dacht aan een spier, die kon mij zoveel pijn bezorgen, maar wilde voor de zekerheid uitsluiten dat het niet iets ergers zou zijn.

Niet veel later word ik weer geroepen, dit keer om bloed te laten prikken. Nadat we weer even hebben zitten wachten in de wachtkamer (het duurde tot nu toe allemaal niet zo lang), werden we geroepen en mochten we in een kamertje wachten op de arts. Lizzy en Jack waren er beide nog en ik kreeg ondertussen gelukkig pijnstilling, die leek een klein beetje te helpen.

Al snel was oma er en hebben we besloten om Jack bij ons te houden, want het zou wel erg moeilijk worden voor oma om voor Lizzy en Jack (2,5 week oud) samen te zorgen. Het voelde voor mij ook niet fijn om hem nu al te moeten achterlaten. Hij sliep gelukkig heerlijk en we hadden ook voeding meegenomen dus wat dat betreft kon het ook prima. Lizzy ging dus lekker met oma mee.

De arts kwam en vertelde dat er in mijn bloed toch een waarde iets verhoogd was. Dit kon met de zwangerschap (hormonen) te maken hebben, maar ze wilde voor de zekerheid toch een ct-scan laten maken. Pff, wat een domper.

Vanaf dit moment moesten we steeds best wel lang wachten, wat echt niet prettig is als je zo ontzettend veel pijn hebt. Op een gegeven moment kwamen ze me halen voor de scan (wat deed dat een pijn, het liggen!) en moesten we weer wachten op de uitslag daarvan.

Er werd (eindelijk) op de deur geklopt en dit keer was het niet alleen de arts die ik de hele avond al had gezien, maar er was nog een arts bij. Foute boel, schoot er gelijk door mijn hoofd. En inderdaad, het was ook foute boel. ‘Het is toch een longembolie, mevrouw’. Ik barstte gelijk in huilen uit. Serieus, een longembolie!? Ik ben verdorie 22 jaar en altijd gezond geweest! Voelde me de afgelopen 2 weken beter dan ik me in een jaar had gevoeld en had de dag ervoor nog een uur door het bos gewandeld!

Na de grootste schrik werd er uitgelegd wat er zou gaan gebeuren. Ik mocht zelf kiezen, of in het ziekenhuis blijven of naar huis. Er werd mij verteld dat het veilig zou zijn om naar huis te gaan en dus wilde ik heel erg graag naar huis, naar Lizzy. Ik moest mezelf prikjes gaan geven en bloedverdunners gaan slikken en dan zou ik vanzelf gebeld gaan worden door de trombosedienst over het verdere verloop. De behandeling gaat een half jaar duren, slik. Huilend oma opgebeld. Wat een ellende, iedereen was zo bezorgd.

Nog even wachten op de verpleegkundige, die zou mij gaan leren hoe ik de prikken moet zetten. Gadver, jezelf moeten prikken is echt geen pretje! Gelukkig viel het mee hoeveel pijn het deed en had ik er wel vertrouwen in. De arts kwam nog even langs om te zeggen dat ze allemaal (huisarts en internisten) zo blij waren dat ze toch verder onderzocht hadden en dat dit toch een les voor ze is geweest. Ze dachten in eerste instantie namelijk allemaal dat het geen longembolie zou zijn. Wat was ik op dat moment iedereen dankbaar, alle artsen, maar vooral ook papa!! De artsen hebben gezegd dat als hij niet direct had gebeld, het heel anders had kunnen aflopen..

Afijn, we mochten naar huis! Nog ‘even’ langs de apotheek om de prikjes, bloedverdunners en pijnstillers op te halen en gaan met die banaan! In de auto kreeg ik weer ontzettende pijn en thuis ben ik in één lijn naar de bank gelopen. Daar heb ik een kwartier gezeten en toen voelde ik me ineens zo ontzettend moe. Ik zei dat ik naar bed wilde en precies op dat moment ging het helemaal mis. Ik voelde dat ik weg ging raken en zei dat ook. Oma en papa waren op dat moment bij me. Ik viel bijna weg en papa heeft 112 gebeld. Ik raakte steeds verder weg en hoorde nog heel vaag dat ze in paniek aan het raken waren. Oma bleef tegen me praten, dat ik erbij moest blijven, voor jullie. Alsof ik vanaf een andere wereld toekeek zag ik papa in huilen uitbarsten, zeggen dat hij mij kwijt ging raken. En toen ineens hoorde ik, godzijdank, dat de ambulance er was. In de tussentijd ben ik nog heel even weggeweest. De ambulancebroeders hebben gelijk een infuus aangebracht en bloeddruk gemeten. Mijn bloeddruk was schrikbarend laag en ik schijn eruit te hebben gezien als een spook. Er werd vocht (of iets anders?) toegediend door het infuus en heel langzaam kwam ik weer terug. Aangezien we een bovenwoning hebben, moest ik zelf naar beneden lopen. In één ruk ben ik naar beneden gelopen, alleen maar gedacht aan jullie en dat ik wel móest. Wat had ik een pijn en wat had ik het ontzettend koud. In de ambulance heb ik tot 2x toe een prik gehad, ik geloof met morfine. Papa reed achter ons aan richting het ziekenhuis. Het was toen 00.30u ongeveer.

Wat er verder precies allemaal is gebeurd weet ik niet meer. Ik heb tot 4.00u op de eerste hulp gelegen, wat daar allemaal is gebeurd/gezegd kan ik me niet herinneren.

Ik kreeg de vraag of papa bij mij moest blijven vannacht, maar dat wilde ik niet. Ik wilde dat hij naar huis ging, naar jullie. Ik ben toen naar de afdeling cardiologie gebracht, omdat ze me aan de hartbewaking wilde. Ze waren bang voor een hartinfarct.

De nacht was verschrikkelijk. Ik had ontzettend veel pijn en werd ieder uur gewekt voor de controles (bloeddruk en temperatuur). Ik kreeg geen pijnstilling, want dat was nog te snel. Om 7.00u moest ik het nog maar een keer vragen. Ik telde de uren af totdat het 7 uur zou zijn en drukte toen op de knop. Ik kreeg te horen dat ze bezig waren met de overdracht en dat ik dus nog maar even moest wachten. Wat een hel.

Om half 10 was papa er met Jack en dat was zo ontzettend fijn! Ik bleef om pijnstilling vragen, maar dit ging allemaal fout en heb ik uiteindelijk niet (voldoende) gekregen. Ik heb de hele dag immense pijn geleden en als half dood op bed gelegen. Ik heb ook nog een hartecho gehad, om te kijken of mijn hart het allemaal wel aankon. Dit was wel het geval, maar de rechterkant van mijn hart had het wel zwaar. Deze dag kreeg ik ook te horen dat de longembolie ervoor had gezorgd dat ik een longinfarct had. Dit zorgde ook voor de verschrikkelijke pijn die ik had (in mijn borst, schouder en rug bij iedere ademhaling).

Aan het einde van de dag heb ik wéér om meer pijnstilling gevraagd en de verpleegkundige zou het gaan overleggen met de arts. Deze verpleegkundige is vervolgens gewoon naar huis gegaan, zonder overleg met een arts.

Papa is toen heel goed voor mij opgekomen. Hij heeft heel duidelijk aangegeven dat dit niet de manier is en dat hij hier heel ontevreden over was.

Oma, Johan en Lizzy zijn nog geweest dinsdagmiddag. Ik kon iedereen horen praten, maar was niet in staat om te praten of te reageren. ’s Avonds is opa ook langsgekomen en Denise en Jeffrey ook. Achteraf heb ik gehoord dat iedereen ontzettend bezorgd was geweest en dat het verschrikkelijk was om te zien hoe ik daar lag.

Diezelfde avond is er een arts langs geweest en die heeft mij een spuit morfine gegeven, daar knapte ik al goed van op. Ook is er toen gestart met diclofenac en langdurige morfine, dat is uiteindelijk het medicijn wat mij goed helpt tegen de pijn. Ook mocht ik, tijdens pijnaanvallen, nog kortdurende morfine. Paracetamol kreeg ik ook al sinds maandagavond.

Woensdag is er gestopt met de hartbewaking en was de pijn redelijk onder controle door alle morfine en medicijnen. Nadeel was dat ik heel erg duf/suf werd van de morfine en eigenlijk constant in slaap viel. Als ik wel wakker was, was ik er niet helemaal bij met m’n hoofd en ging alles langs me heen.

Over donderdag kan ik me weer weinig herinneren. Ik ben naar de afdeling interne geneeskunde verhuist. Ik weet nog wel dat er twee psychiaters langs zijn geweest. De artsen maakten zich zorgen om mij, omdat ik ineens zo ziek was geworden, zo vlak na de bevalling. Ze waren bang dat ik misschien een postnatale depressie zou krijgen. Ik vond het onzin, maar ook wel goed dat ze zo bezorgd waren. Ze vroegen of ik nog wel van jou hield, Jack. En of ik nog net zo verliefd op je was als dat ik was voordat ik ziek werd. JA, natuurlijk ben ik nog verliefd op je en JA natuurlijk hou ik nog net zoveel van je!! Er gingen bij hen ook geen alarmbellen rinkelen zeiden ze. Tijdens het gesprek was ik trouwens nog steeds half gedrogeerd door de morfine.

Vrijdagochtend was papa even naar huis om spullen te halen. Ik lag te slapen toen er 4 artsen bij mij kwamen. Het heeft hen veel moeite gekost om mij wakker te krijgen, het leek alsof ik in coma lag. Zo voelde het trouwens voor mij ook, zodra ik mijn ogen sloot voelde het alsof ik echt helemaal van de wereld was. Hierdoor hebben ze besloten om de langdurige morfine stop te zetten en te gaan kijken hoe ik daar op zou reageren. Dat ging eigenlijk best goed. Ik ben die dag ook weer wat in beweging gekomen. 2x de gang op en neer, het leek wel een marathon! De arts had het erover dat ik maandag naar huis zou mogen, als er niks geks zou gebeuren. Ze zei zelfs dat als ik me goed genoeg zou voelen, ik eventueel zondag al naar huis zou mogen van haar. Ik schrok me dood, ik voelde me nog lang niet goed genoeg.

Aan het eind van de dag kwam er ook nog een gynaecoloog langs. Ik mag absoluut niet meer aan de pil en heb over 3 maanden een afspraak. Bij een volgende zwangerschap is er namelijk een groot risico dat ik nogmaals een longembolie krijg. Daar schrok ik flink van. Nooit meer een onbezorgde zwangerschap voor ons.. Over 3 maanden hoor ik daar alle details over.

Zaterdag voelde ik me al zoveel beter. Natuurlijk had ik nog wel pijn, maar het hele ellendige en zwakke gevoel door de morfine was weg. De gang leek ook steeds minder lang tijdens het wandelen op de gang en aan het eind van de middag heb ik de arts gevraagd of ik morgen naar huis zou mogen. Ik bleek trouwens ook nog een blaasontsteking te hebben, aan de antibiotica dus.

Zondag wilde ik zo graag naar huis. We moesten wachten tot de arts langskwam, wat een eeuwigheid leek te duren. Rond 10 uur/half 11 kwam hij langs en vertelde gelijk dat we naar huis mochten, yes! Ik kreeg een tasje vol met recepten, medicijnen en afspraken mee en toen konden we gaan.

Nu heb ik nog de diclofenac en paracetamol tegen de pijn. Prikken moet ik nog elke avond, totdat mijn bloed goed genoeg is. Ik slik ook nog de bloedverdunners en die moet ik het komende half jaar nog blijven slikken. Ik mag dingen doen, als ik maar naar mijn lichaam luister tot hoever ik kan gaan. Hopelijk is de ellende niet voorbij en kan ik me focussen op mijn herstel en natuurlijk op jullie!

Lizzy, ik heb je echt enorm gemist tijdens mijn week in het ziekenhuis. Ik ben super blij dat ik nu weer volop van je kan genieten. Ik ben heel erg trots op je, je bent zo lief geweest en hebt je zo groot gehouden deze week. Je bent een super topper. 
Jack, ik vind het heel erg dat ik zoveel gemist heb tijdens de 4 dagen dat ik gedrogeerd was/zoveel pijn had. Je bent al zoveel gegroeid in die paar dagen, je bent ineens zoveel langer wakker en je bent zo’n lieve, rustige baby. Ook op jou ben ik super trots en ik ben er helemaal klaar voor om nu echt zelf voor jou te gaan zorgen en van je te gaan genieten.  
Ik hou ontzettend veel van jullie!!

ps. jullie mogen super trots zijn op jullie papa. Wat een kanjer is dat!

Kus,

mama