09-09-2010, dé dag

Om 5.00u werd ik wakker, dacht dat ik droomde dat ik wat kramp had en harde buiken. Ik voelde eigenlijk niks vreemds dus ging even naar de wc en wilde weer gaan slapen. Toen ik in bed lag voelde ik wat nats en dacht dat ik misschien per ongeluk nog wat geplast had, dus ging rechtop zitten om te kijken. Zodra ik rechtop ging zitten voelde ik een hele plas en toen besefte ik pas dat het wel eens vruchtwater kon zijn. Dus mn vriend wakker gemaakt en gezegd dat het volgens mij begonnen was. Toen moesten we natuurlijk kijken of het vruchtwater wel helder was, maar het was een beetje gelig dus mn vriend wilde toch even de vk bellen. Zodra hij de telefoon ging halen, werd het vruchtwater echt groen, dus ze had gepoept.

De vk kwam gelijk langs en wij hebben nog snel de laatste dingetjes in mn tas gedaan. Ik voelde nog steeds niks, behalve een beetje zeurende pijn in mn rug. Toen kwam de vk, wat dingen besproken en toen richting het ziekenhuis. Onderweg nog even snel wat eten kopen bij tankstation, want ik had al hartstikke honger! In de auto begon ik al wel wat te voelen, maar omdat het om de 2 min kwam dacht ik dat het nooit weeen konden zijn. Om 6.00u waren we in het ziekenhuis en toen ik eenmaal in bed lag, begonnen de weeen toch wel erg door te zetten. Had rug en buikweeen, maar door al die draadjes kon ik geen kant op.

Om 8.00u kwamen ze kijken hoeveel ontsluiting ik had, 4-5 cm! Dat ging dus wel heel snel, had nog maar een kleine 2 uur weeen. Toen ging het ineens slecht met Lizzy, haar hartslag zakte! Gelijk met spoed gynaecoloog opgeroepen, kreeg een infuus, Lizzy kreeg een draadje op dr hoofd om dr hartslag bij te houden, ondertussen werd ik klaargemaakt voor een keizersnede en toen kwam het ergste: weeenremmers! Ik dacht werkelijk waar dat ik dood ging, hartkloppingen, extreem trillen, shaken, alsof ik aan de zwaarste drugs zat! Maar gelukkig ging het met Lizzy weer wat beter en was een keizersnede niet meer nodig, maar mocht het nog een keer gebeuren dan zou dat waarschijnlijk wel gebeuren.

Na dat gehad te hebben ging het weer wat beter. Ik was alleen zó moe dat ik geen puf meer had om te puffen, heb dus alle weeen maar over me heen laten komen. Heb ook geen flauw idee wie er allemaal om mn bed heeft gestaan, hoorde allemaal stemmen van verpleegkundige enz maar dat heb ik allemaal niet mee gekregen.

Om 9.30u(ong.) kreeg ik persdrang, dus werd er weer gekeken hoeveel ontsluiting ik had: nog een klein randje. Ik moest ze dus weg puffen, vreselijk ! Ondertussen ging het weer slechter met Lizzy, weer haar hartslag! Eigenlijk had ik dus een keizersnede gemoeten, maar omdat ik al zo ver was wilden ze dat eigenlijk niet meer. Dus wéér die verrekte weeenremmers, weer trippen!

Om 10.00u mocht ik eindelijk persen, maar door de weeenremmers voelde ik ze niet meer zo goed. Ondertussen werd de vacuumpomp erbij gehaald, omdat Lizzy erzo snel mogelijk uit moest. Kreeg een knip waar ik niks van heb meegekregen, maar wat deed het ontzettend pijn zeg! Al dat getrek en gedoe, ik was kapot!

En toen om 10.30u was ze er dan!! Onze lieve, mooie dochter! Het moment dat ze op mijn buik werd neergelegd zal ik nooit meer vergeten! Gelijk was ik alle pijn vergeten. Ze hebben me ook gelijk gehecht, want ik had nog verdoving. Voor mn gevoel heeft ze er wel een uur over gedaan, maar ik vond het wel prima, ik had mijn meisje vast!

Na 2 uur ofzo mocht ik eindelijk even lekker douchen en moesten we wachten op de kinderarts. Op een gegeven moment is mn vriend maar gaan vragen waar die bleef want na een paar uur was er nog steeds niemand. Ze waren haar vergeten te bellen (hoe stom?). Toen ze er eindelijk was heeft ze Lizzy onderzocht en alles was goed, ze had alleen wat hoofdpijn door de pomp, logisch ook als je ziet met heoveel geweld dat gaat!

Om 15.00u mochten we al gelijk naar huis! Genieten, genieten, genieten is wat we vanaf toen gedaan hebben!!