Hoe het begon tot nu toe..

Het begon allemaal vlak voor oud&nieuw. Ik moest ongesteld worden, maar het kwam steeds niet. Wel steeds het gevoel en buikpijn, zelfs nog naar de dokter geweest omdat ik dacht dat het blaasontsteking was. Dat bleek dus allemaal niet zo te zijn. Toen ik een week overtijd was, hebben we toch maar een test gehaald en gedaan. Ik zat ondertussen gewoon tv te kijken en was me eigenlijk nergens van bewust. Ik wilde alleen zekerheid dat het niet zo zou, dus de test op tafel gelegd en ben lekker verder gaan kijken.. Totdat ik toch maar even ging kijken, en er zwanger stond! Mn hart ging tekeer en van de zenuwen moest ik heel erg lachen. Snel jaimie geroepen en hij schrok zich ook dood.

Toen onze ouders vertellen, gelukkig reageerden zij (na de grote schok) redelijk goed en werden we gesteund met alles wat we zouden beslissen. Ik was er eigenlijk gelijk zeker van dat ik het wou houden. Ik heb altijd gezegd dat ik geen abortus zou plegen en mijn gevoel zei ook dat ik het niet moest doen. Mijn moeder was er nog steeds niet helemaal zeker van dat het echt zo was, dus ik moest gelijk de dokter bellen en de volgende dag zijn we daar geweest. Dat hadden we net zo goed niet kunnen doen, want het enige wat hij te zeggen had, was dat het nou eenmaal zo was. Ook had mn moeder gelijk een vk gebeld (degene waar mijn moeder toen de tijd liep) en daar zou ik een week later een echo krijgen om te zien hoe ver ik was. Helaas was dt op de eerste dag van jaimie zn nieuwe baan, dus kon hij niet mee. Sochtends had ik ook nog voor het eerst overgegeven, dus toen was het voor mij wel echt zeker. Eenmaal daar aangekomen was ik heel zenuwachtig en kreeg gelijk een echo. En ja hoor, daar zag ze wat. Ik zag noghelemaal niks, er was ook maar heel weinig te zien, 3 witte stipjes. Maar volgens haar was dat toch echt wel een klein mensje. Ik bleek toen 5+2 weken te zijn en begin september uitgerekend te zijn. Heel toevallig was mijn moeder op dezelfde dag uitgerekend van mij, alleen ben ik wat langer blijven zitten. We worden straks een echt Maagd-gezin haha. Jaimie en ik zijn 17 en 19 september jarig en de baby begin september (waarschijljk).

Toen ik 8 weken was,kreeg ik weer een echo om te kijken hoe het ging. Alles ging goed, hartje klopte goed. Ik kreeg alleen later die week heel erg buikpijn, en ik dacht dat ik blaasontsteking ofzo had. Dus Jaimie mijn kant op en wij naar de dokter. Ondertussen had ik in een paar uur tijd ontzettend veel overgegeven. Dus bij de dokter aangekomen dacht ze idd aan blaasontsteking maarook aan uitdroging, dusik moest naar het ziekenhuis! Dat had ik natuurlijk niet verwacht en schrok me dood. Dus wij naar het ziekenhuis, eerst werd er weer gezegd van ja je hebt idd blaasontsteking en toen ineens een paa uur latr had ik weer geen blaasontsteking. Dus toen mocht ik weer naar huis, heel vreemd. Maar gelukkig was het niks.. Ook nog even een echo gehad om te kijken of de baby oke was, en dat was gelukkig zo :)

Toen eindelijk de 12/13 weken! Ik zou eindelijk niet meer zo beroerd zijn, en inderdaad, ik hoefde ineens neit meer over te geven! Jippie!! Maar toen kreeg ik ineens over mn hele lichaam rode bultjes/vlekken en ONTZETTENDE jeuk!! grrr wat word je daar gek van zeg! Dat heeft 2 weken geduurd en met dezelfde vaart als dat het er was, was het ook weer weg. Eindelijk had ik niet meer allemaal rare kwaaltjes! Ook heb ik toen weer een echo gehad en alles was nog steeds helemaal goed :)

Met 18 weken hebben we een geslachtsbepalingecho laten doen, wat was dat leuk om de kleine weer te zien! Eerst hebben we een hele tijd liggen kijken naar hoe alles was en ineens bedacht ik me (na 20min ofzo) dat we voor het geslacht kwamen haha, was het alweer helemaal vergeten! Dus toen ging ze kijken, eerst kreeg ik heel erg de indruk dat het een klein kereltje was, maar teon ineens zei ze dat het een kleine meid is :) Iedereen dacht dat het een jongetje zou worden, behalve ik, dus ik was helemaal happy. Daarna zijn we gelijk de eerste meisjes-kleren gaan kopen, hihi wat leuk zeg! Kan me steeds bijna niet inhouden. We noemen haar tot nu toe steeds Betsie haha, geintje van Jaimie. Zo gaan we haar natuurlijk niet echt noemen, maar als we het nu over betsie hebben, weet wel iedereen wie we bedoelen haha.

En nu zijn we alweer 21 weekjes ver. Gaat best wel snel, al denk ik soms was het maar alvast zover. Ik voelde haar met 17 weekjes al bewegen en nu begin ik het steeds sterker te voelen, soms word ik er een beetje gek van haha. Wel vind ik het heel jammer dat ik dat niet echt met iemand kan delen, want iedereen waar ik mee omga houdt zich nog helemaal niet bezig met babytjes enzo. Dat mis ik soms wel, gewoon gesprekken met iemand die je ook echt begrijpt.. Ik begin me ook al behoorlijk olifantachtig te voelen, het gaat nu snel! helaas hou ik ook steeds vocht vast waardoor ik niet eens langer dan 1 of 2 uur kan winkele bijvoorbeeld. Daarom hebben we vorige week al alle babyspullen gekocht, langleven de mamamazzeldagen hihi. Kwam heel goed uit! De kinderwagen haddenwe een paar weken terug al besteld en krijgen we van mijn moeeder en de maxicosi hebben we van mn schoonouders gekregen. De box krijgen we van mijn vader, en alle verf die we nodig hebben voor ons nieuwe huisje, heel blij mee dus!! Afgelopen weekend hebben we de babykamer besteld, die komt rond 10 juni binnen, dus ook precies goed! We hebben 10 juni ook een pretecho, kan niet wachten!! Maandag komt de kraamzorg al langs om intakegesprek te doen en volgende week dinsdag moet ik weer naar d vk, hopen dat alles nog goed gaat :).

Zo, dat was het voor nu wel eventjes denk ik. Zal proberen het een beetje bij te houden, is wel zo leuk :)

Nou groetjes en een trapje van betsie hihi :)