Mijn bevallingsverhaal

ik zal maar even bij het begin beginnen.....

de nacht van maandag op dinsdag werd ik wakker om te plassen ......en vervolgens krom te gaan van de pijn

na een half uur het hele huis rond te hebben gespookt werd lief wakker die meteen naar het zh wilde omdat ik al tekenen van zw vergif vertoonde en we dus al in het zh onder controle waren...

daar aangekomen enorm veel overgegeven......op de eerste hulp een infuus gegeven (verpleegster vergat het het kraantje dicht te zetten en het bloed stroomde uit mijn hand (sowieso vind ik een infuus veel pijnlijker in je hand dan in je arm)

door naar de verloskunde afdeling, alles nagekeken en na een paar uur mochten we toch naar huis.rustig aandoen de hele dag en woe hadden we toch weer controles.konden ze meteen mijn bloed nog nakijken, nu waren alleen mijn leverfuncties verstoord maar dat kon ook van het vele kotsen...

woensdag naar het zh, mijn schoonmoeder bracht me omdat lief niet op tijd in het zh kon zijn en ze niet wilde dat ik zelf ging rijden.eerste onderzoeken gehad, daarna lekker lunchen bij la place (altijd yammie), toen kwam lief en hadden we de groeiecho.....gelukkig had uk een mooie groeispurt gemaakt en werd hij op 5 pond geschat.dat was iig al 1 zorg minder. toen het gesprek met de gyn. helaas bloed was zeer verslechterd....bloedplaatjes namen af en verschillende waardes waren aan het dalen.zw vergif was een feit en ik mocht niet meer naar huis want ze wilden me de vlgnd dag gaan inleiden. *slik*.........

daar schrokken we wel even van...........je denkt nog bijna 3 wkn te hebben en ineens is het heel dichtbij.....je gaat heel snel mama worden.

gelukkig stond de vluchtkoffer klaar.....helaas wel thuis en ik mocht het zh niet meer verlaten. ik werd in een kamertje geplant en maakt een lijstje met dingen die lief voor me mee moest nemen. mijn schoonmama was helemaal emotioneel inmiddels. en samen gingen hun weg....... daar zat ik dan. in een killie zhkamer.........en 1,5 uur lang kwam er niemand.............. tot er ineens een verpleegster om het hoekje kwam om te zeggen dat ik gezelschap kreeg. ahhh heerlijk aanspraak dacht ik.want daar zat ik....helemaal in shock en niemand waar ik mijn verhaal kwijt kon. de verpleegster zegt nog mooi, we zijn je niet vergeten hoor, er komt zo iemand aan. hmmm okey....

daar kwam mijn buurvrouw, een aardige meis, 2e opgenomen met zw vergif en pas 34 wkn zwanger dus zei moest echt nog 3 wkn uitzingen.

gelukkig werd ik pas laat in de zw ziek, dat is dan 1 geluk denk ik maar.

haaa daar was lief eindelijk weer, ff lekker geknuffeld en onze verwachting voor de vlgn dag doorgesproken. en hehe daar kwam de arts om ons te vertellen hoe of wat.... (bijna 3 uur later), inleiden dus, met een soort gel doen ze dat. maar meestal gebeurt er de eerste dag nog niks, de 2e soms maar de 3e waarschijnlijk wel, oke ga er dus maar vanuit dat je voorlopig in het zh moet blijven.

wat papierwerk gekregen, alles ingevuld en gelezen. lekker eten (zh eten is niet lekker vind ik) en op tijd gaan slapen want morgen wordt een zware dag.

om 9uur ging lief naar huis en ik proberen te slapen,,,,,wat niet ging natuurlijk. helemaal vol spanning en een buurvrouw die enorm lag te snurken.(en ik was al bang dat ik haar wakker zou houden met mijn gespook)

om 7 uur zou ik ingeleid worden, om 6 uur zat ik klaarwakker in bed,om half 7 was lief er en om 7 uur geen arts.

omhalf 8 nog geen arts, en wij maar zenuwachtig worden.......

kwart voor 8 kwam er een heel lief verpleegstermeisje ons halen, daar gingen we....het ging nu echt gebeuren.....

de vk van de nacht moest de bevalling opstarten daarna zou ik een ander krijgen, (dit was de vk die ik de nacht ervoor op de eerst hulp had gehad) eerst even voelen of er al iets gebeurd was.... hey 2 cm ontsluiting al.....mooi meegnomen, hup gel erin en succes he!

binnen 5 min begon het te rommelen in mijn buik..........neee in mijn rug...... aaah rugweeen. na 1 uur kwam de 2e vk binnen om te kijken hoe het ging. nou slecht zal ik je zeggen, ik was redelijk in paniek door de pijn die me had overvallen en wist niet hoe ik het weg moest puffen, de vk rolde nog net niet met haar ogen (nee dat lag niet aan mij, lief merkte het ook) ze zou over 2 uur terugkomen.... 2 uur!!! what the f*ck....... hehe 11 uur daar was ze weer, even kijken, 3 cm inmiddels....... de vliezen werden gebroken en toen werd het pas echt heftig, nog geen minuut tussen elke wee.........ik wilde iets hebben voor de pijn. dus lief op de rode knop duwen. ze gaf liever niks, maar met tegenzin legde ze de voor en nadelen uit van verschillende verdovingsmogelijkheden. ik koos voor pethidine, maar moest er nog even over nadenken van haar. na 1 uur stuurde ik lief naar de gang om iemand aan zijn haren naar binnen te trekken. mijn vk en verpleegster waren nergens te vinden. een andere verpleegster (met een smerig parfum waar ik van moest overegeven) kwam me eindelijk van mijn pijn verlossen, de pethidine.......... lief schrok van de naald die ongeveer 10cm in mijn been verdween. ik slaakte een zucht dat er eindelijk verlichting zou komen.de pethidine zou 4 uur werken. de weeen waren nog steeds pijnlijk maar de tussenmomenten was ik zo stoned als een garnaal en vond ik eindelijk een soort ritme om de weeen weg te puffen.

uren verstreken, en om half 4 kwam er weer een andere vk, niet erg vond ik, was ik tenminste van dat Kwijf verlost. een hele lieve meid had ik nu, en ik vorderde inmiddels elke uur met 1 cm ontsluiting erbij, godzijdank. omhalf 12 zou haar dienst weer eindigen maar dan was ik zeker bevallen. nou dat klonk me als muziek in de oren. inmiddels 10 uur in de avond, 9cm......ahhhh het einde is in zicht.

en ineens......namen de weeen af. moest op mijn zij gaan liggen om het laatste randje weg te krijgen, kreeg een infuus om de weeen weer op te wekken. maar het zou niet lang meer duren (dachten we) na 1,5 uur nog steeds dat randje niet weg.(en wat doet dat voelen van ontsluiting pijn!) helaas mijn vk ging naar huis, vk nr 4 zou het overnemen. ook best aardig maar wel weer een die ons steeds alleen liet. gelukkig had ik nu een verpleegster die niet van mijn bed week.(echt een lief meisje)

ik kreegn inmiddels persdrang, maar de vk kwam maar niet. ik mocht vast voorzichtig meepersen maar dat gaat niet. of wegpuffen of volle kracht persen maar een beetje..... dat gaat niet.

daar kwam de vk eindelijk en hoera 10 cm we mogen voor het echie gaan persen.

ik was zo blij, eindelijk kan je de weeen ergens heen sturen, na 1 uur persen, 3x gepoept te hebben (wat je dus idd niet erg vindt als je ligt te bevallen)en de liter ranja die ik ophad in een straal eruit te gooien, was er minimale vordering. en onze mop schoof steeds extreem pijnlijk over mijn staartbeentje heen en weer (alsof er kleine mesjes in mijn rug staken,steeds weer opnieuw) ze hadden er inmiddels een gyn bijgehaald,want het ging ons niet lukken.

de vacuum moest erop, en na een kwartier trekken schoot de pomp van mop zijn koppie.de gyn rolde een meter naar achter (met zoveel kracht trekken ze) en toen even een echo, bleek mop zijn kin niet naar beneden te hebben, nee hij keek naar voren, dat ging me niet lukken zonder hulp.nog 1x de pomp erop, laatste poging, als het nu niet lukte werd het een ks. nou, ik d8.... wat???? na 17 uur pijn lijden een ks.....echt niet!! met alle kracht die ik had heb ik geperst, de verpleegster drukte met volle kracht op mijn buik en de gyn trok aan Bent. en toen ineens.....was hij er.........een klein glibberig mensje op mijn buik. die meteen zijn papa aankeek.

wat een geluksmoment!!!!

en na een half uur gehecht te worden, werd Bent aan de borst gelegd en bleek hij een natuurtalent :)

en nu, na 12 dgn kan ik eindelijk weer een beetje zitten, de hechtingen en de enorme blauwe plek aan mijn onderkantje waren geen pretje maar het cliche is zo waar............. zodra je dat mensje in je armen hebt vergeet je de pijn.

en ons mupke doet het zo goed, na 1 wk al op zijn geboortegewicht.en hij blijft goed eten en groeien.

maatje 44 wordt inmiddels te klein en maatje 50 kan uit de kast.

megatrots zijn wij op onze zoon :)

en trots ben ik op lief, hij heeft me heel goed gesteund tijdens de bevalling!!

en trots was lief op mij, dat ik onze zoon op de wereld heb gezet!!

en trots ben ik, dat we na bloed zweet en tranen (het zwanger worden en de bevalling) nu een echt gezinnetje zijn :) HEERLIJK!!!