Soms vraag ik me af hoe het allemaal moet

Soms vliegt het me allemaal een beetje aan. Dan vraag ik me af, hoe moet het allemaal... De komende tijd (15 wk tot uitgerekende datum), de tijd als de baby geboren is (met energieke kleuter en wellicht een keizersnede).
Mijn man is fantastisch. Hij doet een hoop voor me. Ziet dat ik nu ik behoorlijk last van mn bekken heb echt wat ik nodig heb).
Normaal gesproken sta ik zo veel mogelijk klaar voor de mensen om me heen die het nodig hebben. Maar merk (en wist)dat als ik het echt nodig heb, mensen niet thuis geven. Dat doet pijn. Zelfs familie, te veel met zichzelf bezig. Als ik het aangeef merk ik dat ze denken: 'het zal wel meevallen.' Of 'oh ja, k weet ook niet hoe je dat (extra opvang voor mn kleuter) op moet lossen '.

Gelukkig gaat het goed met de baby en dat is het aller voornaamste. Maar, wat vallen mensen me tegen en wat valt het me zwaar dat iedereen alleen voor zichzelf leeft. Ik ben blijkbaar niemand. Of niet belangrijk genoeg.
't Zullen mn hormonen wel zijn.

1457 x gelezen, 3

In Zwangerschap

reacties (0)


  • Beebji

    Pfff , echt hoor je bent niet de enige die er last van heeft denk ik ... maar misschien zal t vast een combi zijn...

    Ik heb t ook gehad , ik lag in t ziekenhuis 24 / 25 weken zwanger en vervolgens veel te vroeg bevallen met 25 weken en 2 dagen kindje uit eindelijk op de neonatologie ( daarbij kwam ook nog eens dat mijn zoontje een week later kwam te overlijden ) en ik mijn man dus hard nodig had die tijd . Maar zijn familie dacht blijkbaar dat hun belangrijker waren als ik en ons kindje dus kon mijn man zowat heel de dag als taxi spelen voor hun !!!

    Oo wat ben ik kwaad geweest toen op hun !! Maarja de tijd is niet meer terug te draaien ...

    En mijn man is slecht in nee zeggen dat kan ik hem ook niet kwalijk nemen.

    Mensen moeten gewoon een beetje beter na denken vind ik mijn moeder was zowat dag en nacht bij mij om voor mij te kunnen zorgen omdat k zelf niks mocht maar zijn familie heb k 25 weken lang niet gezien !!

    Ik ben ook niet net als jij van t aan geven dat je hulp nodig hebt , maar zoals ze zeggen een brutaal mens heeft de halve wereld hè ?!

    Dus mijn advies naar jou : gewoon vragen !! Als ze dan nee zeggen weet je dat je voor hun ook niks meer hoeft te doen scheelt een hoop tijd Meis !!

    Groetjes !

  • MyCircle

    Ach lieverd toch. Ik begrijp je helemaal. Ik heb het zelf ook ondervonden. Mensen praten heel veel maar als puntje bij paaltje komt piepen ze heel anders. Maar dan weet je gelijk genoeg. Komt allemaal goed. Echt waar. Sterkte

  • Ting55

    Wat ik wel geleerd heb is als je het niet direct vraagt mensen het ook minder snel voor je doen. Helemaal als jij altijd voor een ander klaarstaat denken.mensen al snel dat jij sterk bent en het aan kan.

    In mijn zwangerschap heb ik mijn broer gevraagd of hij af en toe mijn dochter mee wilde nemen voor een dagje weg of een nachtje logeren en dat wilde hij heel graag maar had zelf niet direct ingeschat dat het nodig was.

  • Lehaison

    Het is denk ik ook best lastig soms. Een kinderwens is erg mooi en soms ook wel ingewikkeld. Ik raakte zwanger van de 4e, ook een wens. Desondanks wist ik van te voren dat ik altijd met mn bloeddruk zit in de zwangerschap en dan ook hulp van anderen nodig heb, want dan moet ik rustiger aan doen. Ik vond het ook best lastig om die keuze te maken en dan afhankelijk te zijn van anderen om onze keuze. Gelukkig is het dit keer erg meegevallen en heb soms wat meer oppas nodig vanwege de vele ziekenhuisbezoekjes, maar gelukkig heb ik niet veel hulp nodig gehad. Ik snap dat het nu erg zwaar kan zijn als je de hulp niet krijgt, maar inderdaad mensen zijn tegenwoordig meer op zich zelf deze tijd. Heb je ook geen familie die je zo nu en dan wat kan helpen? Is het mogelijk om hulp te vragen? Veel sterkte!

  • liley

    Hier van hetzelfde hoor... Veel zwangerschapsklachten waardoor ik weinig kan... Een 7 jarige met gedragsproblemen + peuter... Elke dag naar school op de fiets (jongste achterop)... Nu met bijna 35 weken ben ik uitgeput en lig ik elke dag wel een paar uur te slapen wanneer ze op school zijn...

    Mijn familie woont te ver weg en zijn te druk met werk... schoonfamilie.... sja... Die mogen mij niet echt en heb in al de zwangerschappen nooit de vraag gekregen Hoe het gaat en of ze iets voor me kunnen doen... ondertussen is mijn sociaal netwerk ook nogal klein geworden, maar heb ik gelukkig de buurvrouw nog die ik om Hulp kan vragen mits het echt nodig is...

    Ik heb me erbij neergelegd en doe zo veel als ik kan en mijn lijf kan meewerken en ga zeker niet over mijn grenzen heen (meestal althans)