De tijd vliegt; Sami is alweer 5 maandjes oud
Alles grijpen wat binnen handbereik ligt en er dan overal mee tegenaan slaan, zelfs tegen mama's hoofd; dat lijkt Sami zijn nieuwe levensdoel. Ook knijpen en krabben in mama's gezicht, mama trappen en mama er nog steeds, zelfs na 5 maanden, regelmatig onder spugen, horen er nu allemaal bij. Wie had dat voorzien toen dat kleine mormeltje, vandaag precies 5 maanden geleden, op mijn buik werd gelegd toen hij net het levenslicht zag. Ik allerminst in ieder geval.
Naast het toenemende kattenkwaad van ons bengeltje, nemen ook zijn andere, meer positieve, vermogens toe. Zo kan hij inmiddels een klein beetje zelfstandig zitten, lang op zijn buikje liggen spelen, soms een klein beetje omrollen, zelfs een klein beetje kruipend vooruit komen en kan hij heel goed gericht naar dingen grijpen en deze vastpakken, om ze vervolgens direct in zijn mond te stoppen. Zijn mond speelt momenteel een centrale functie in zijn ontwikkeling lijkt het, aangezien werkelijk alles geproefd en gelikt moet worden. Als het even meezit, probeert hij zelfs mijn handen in zijn mond te laten verdwijnen. Sami is dus een erg onderzoekend mannetje, dat zelfs een paar minuten lang volledig gefixeerd naar het stopcontact kan kijken alsof de wereld voor zijn neus vergaat.
Naast zijn fysieke vooruitgang, is er ook cognitief heel wat progressie waar te nemen. Het is heerlijk om te zien hoe ons mannetje het kan uitgillen en gieren van genot van de meest simpele dingen (lees; blazen op zijn buikje en blazen op zijn wangetjes), maar ook bij 'paardjerijden' komen de schaterende klanken naar boven en hoe hoger meneer de lucht ingaat, des te harder klinken de klanken. Geweldig! Als het even zou kunnen, zou Sami tijdens het voeden zijn hoofd 360 graden willen draaien om zijn omgeving goed te monitoren en niets te missen. Soms zijn er zelfs zulke interessante dingen voor hem waar te nemen (lees; de lamp gaat aan...), dat hij het ervoor over heeft om zijn fles even los te laten om goed te kunnen kijken. Vervolgens beseft hij dat hij geen voeding meer krijgt, raakt geïrriteerd, grijpt wild naar zijn fles om het nadien weer op een drinken te zetten. Als meneertje rechtop zit, vindt hij het ook reuze interessant om bellen te blazen. Dit is een heel lief gezicht, maar kost vele slabbertjes, aangezien alle goede en mislukte bellen, inclusief de grote spetters kwijl, direct langs zijn kin zuidwaarts verdwijnen richting zijn kleding. Tijdens een uitje zitten er dan ook standaard drie reserve slabbertjes in de babytas, drie hydrofiele luiers en schone kleding. Zelfs schone sokjes, aangezien hij ook deze er helemaal onder kan spugen.
Het is nog steeds heerlijk om elke ochtend wakker te worden van Sami's gebrabbel en (meisjesachtig) gegil. Gegil en geschreeuw heeft hij sinds een week of drie ontdekt en hoe schattig het ook is dat hij zijn stemgeluid beetje bij beetje uitbreidt, des te beschamender is het wanneer hij het doet in de wachtrij bij de Albert Heijn. Voor rondlopende oma'tjes maakt dit het 'aaah' en 'oooh' gehalte nog hoger, want hoe lief is het wel niet als een baby'tje geluidjes maakt. Ach, zolang het hem vrolijk maakt, zijn papa en mama ook vrolijk, want je gaat je baby's ontwikkeling immers niet in de weg staan toch?!
Na nog nooit ziek te zijn geweest, heeft Sami vorige week maandag zijn eerste verkoudheid te pakken gekregen. Hij was al een beetje uit zijn hum en paps en mams begrepen hem niet zo goed, aangezien hij normaal precies doet wat wij willen (lees; hij slaapt direct wanneer hij in bed wordt gelegd en huilt en jengelt daarnaast nooit). Tegen de avond begon hij wat vervelend te worden en soms zelfs te gillen. Aangezien Sami dat normaal gesproken nooit doet, kregen wij door dat hij ergens last van had. Wij gingen even na wie we dat weekend allemaal hadden gezien, of zij ziek waren en of we iets konden herkennen in Sami zijn gedrag. 1 + 1 = 2 en we waren er dan ook al gauw uit dat hij verkouden was. Sami is toen heerlijk lang onder de douche geweest met zijn papa en daarna heb ik hem een zetpil gegeven. Dit was zijn allereerste zetpil en ik vond het best griezelig om hem deze te geven eerlijk gezegd, maar goed. Nog een flesje en daarna was meneer onder zeil tot de volgende morgen en toen werd overduidelijk dat hij verkouden was, aangezien hij nog snotteriger was, nieste en nog meer hoestte. Erg zielig, maar soms ook grappig om te zien hoe hij niest en er vervolgens een snottebel tevoorschijn schiet. Inmiddels zijn we anderhalf week verder en lijkt Sami gelukkig bijna van zijn verkoudheid af te zijn.
Nog uren zou ik kunnen doorpraten over wat mijn kleine trots zo bijzonder en speciaal maakt, wat hij inmiddels allemaal kan en wat hij leuk vindt, maar voor vandaag laat ik het even hierbij!
reacties (0)