Het besef

Soms heb ik het gevoel de enige te zijn waarbij het nog steeds niet doordringt dat er een kleine baby in de buik groeit..
Ik geniet zo van de schopjes, stompjes en wat ze dan ook allemaal doet daarbinnen, maar als ik dan rustig op de bank voor me uit zit te staren kan ik nog steeds niet beseffen dat er over ruim 2 maand een klein wezentje in haar ledikantje ligt die in haar mooie kamertje staat.
Mijn vriend heeft dat besef ook niet maar hij staat er denk ik niet zo bij stil, hij heeft natuurlijk ook veel aan zijn hoofd.

Als ik die momenten heb, dan denk ik over hoe ze eruit zal zien en hoe haar karaktertje zal zijn, zal ze op papa lijken die nooit sliep of juist op mama die aaaaltijd aan het slapen was, en nog steeds is, hihi.
Hoe zal ze in haar bedje liggen? met haar oogjes open als we op haar kamertje komen en ons stralend aankijkend? als ik mijn ogen dicht doe zie ik haar al liggen, maar doe ik ze weer open dan lijkt het net een droom alsof ik het allemaal niet echt meemaak..
Ik kan het gewoon niet beseffen! er zit echt een baby in mijn buik zit en ze er straks is, in onze armen en in ons leven.

Nooit meer zal ons leven hetzelfde zijn, we dragen verantwoordelijkheid voor een klein mensje wat ons nodig zal hebben haar hele leven lang en ook dat besef, alles is zo onwerkelijk en als ik kijk naar alle spulletjes die we hebben gekocht en haar kamertje dat klaar is en haar kleertjes die in de kast hangen word het wel tastbaar, maar nog steeds geen besef.

Toch klein meisje, kom je over een paar maandjes en papa en mama zijn zo blij en houden nu al zoveel van jou.
Papa knuffelt elke dag met je en als hij zijn hand op mijn buik legt zwem je er meteen naartoe en kijkt papa me aan met stralende ogen en verteld hij me hoeveel hij van jou houdt!
We zijn gek met je poppetje, we kunnen niet wachten tot je er daadwerkelijk bent en we je al onze liefde en wijsheid kunnen gaan geven.

Dikke kus van je mama.