Hoi allemaal!

Lieve allemaal,

Een aantal jaren was ik ook actief op deze site, ik was in verwachting van ons eerste dochtertje.

Ik vond het fantastisch om met zoveel meiden in contact te zijn, alles kon ik vragen of opzoeken en jullie begrepen me zo goed!

Je bespreekt een kinderwens en het hele proces van wel/niet zwanger worden ook niet zomaar met iedereen, dus dat deze site bestaat en jullie hier allemaal zo actief zijn is echt een verademing! Dank jullie wel daarvoor :) 

Mijn bevallingsverhaal heb ik geloof ik nooit geschreven, het was te traumatisch! Misschien heb ik er wel wat over geschreven maar nooit geplaatst....? Heb in ieder geval niet de gehele waarheid geplaatst.

Voel me daar wel een beetje schuldig over, ik vond het zelf zo fijn om de verhalen van anderen te lezen. Ik heb een ander mijn verhaal niet gegeven, maar ik kon het niet.

Werkelijk een hel. Ingeleid, vreselijk geknipt (in mijn bekkenbodem spier, door een slagader heen), vreselijk behandeld door de verpleegkundigen, sterrenkijkertje en ze is eruit gerukt (ja, het was alles behalve zachtjes) met een vaccuumpomp, uitgelachen door de gynaecoloog en onnodige ingreep na onnodige ingreep. De enige hard nodige ingreep is nooit uitgevoerd, een keizersnede, de verloskundige heeft bevestigd dat dit had moeten gebeuren.

Een aantal weken heb ik me in halve shock van een trauma opgesloten in huis en het fysieke herstel was vreselijk. Heb zeker 10 dagen niet kunnen zitten, 3 maanden niet ver kunnen lopen, een jaar mijn urine niet kunnen ophouden.

Het was zo heftig dat ik de gedachte aan een tweede kindje heel erg verstopt heb, en genegeerd. Nooit weer, had ik besloten!

Maar nu zouden we zoooooo graag een tweede kindje willen. Mijn dochter is inmiddels 4,5 jaar.

Ik ben al ruim een jaar “pil-vrij”, we hebben ook niet echt ons best gedaan om niet zwanger te worden. Maar ook niet om het wel te worden, ik heb niet heel fanatiek mijn cyclus bijgehouden, gewoon een beetje ongeveer. Stiekem iedere keer wel verdrietig als ik weer ongesteld werd.

Tijdens mijn laatste menstruatie hebben we het er lang over gehad, we willen er echt heel graag voor gaan. Ik hou al zo’n half jaar mijn cyclus wel religieus bij, gemiddeld 25 dagen dus bereken mijn vruchtbare dagen aan de hand daarvan.

Vanaf morgen weer een vruchtbare periode en we hebben besloten extra ons best te doen. Het lijkt me zooooooo fijn en leuk!

Mijn man heeft wel ineens "faal angst", op de een of andere manier zijn we steeds allebei nerveus! Ik heb besloten hem dan ook niet meer te vertellen wanneer ik op mijn vruchtbaarst ben want hij voelt zich er heel schuldig onder maar kan ineens niet stoppen met nadenken waardoor het ineens niet lukt! Even weer terug naar wijntje, kaarsje, lingerie..... En niet vertellen wanneer ik zwanger kan worden :) dus 3 weken van de cyclus ons best doen :) Dan kan ik hem hopelijk binnenkort verrassen met een flink positieve test...?

Als ik aan de bevalling denk voel ik meteen paniek opkomen en tranen opwellen, ik vrees dat ik nog het nodige praten zal moeten doen met een verloskundige/gynaecoloog om te kijken hoe een herhaling van mijn bevalling voorkomen kan worden.

Ik vraag me zelfs wel eens af of het het zwanger worden in de weg staat.....

Anyway, mijn man is 42 en ik ben 30 jaar, ik begin me wel te beseffen dat we in de leeftijd komen waarbij vruchtbaarheid gaat afnemen. Ik bereid me ook een beetje voor op niet-vanzelfsprekend snel zwanger worden of ongecompliceerde zwangerschap. Want laten we eerlijk wezen, die zijn best zeldzaam!

Hopelijk verveel ik niemand met mijn verhalen/vragen/antwoorden, ik hoop hier alleen steun te vinden en ervaringen te lezen van anderen. Ik weet niet hoe ik over mijn vorige bevalling heen kom!

En eerlijk is eerlijk, wat erin gestopt wordt moet er ook ooit weer uit....

We zijn inmiddels ge-emigreerd naar een ander land dus ik zal zeker niet in hetzelfde ziekenhuis hoeven bevallen, wat al heel veel helpt.

Nu maar eerst eens zien of zwanger worden lukt, ik verheug me er zo op!

Tijdens de zwangerschap van mijn dochtertje waren er best wat spannende momenten en complicaties, maar het kon me niks schelen. Ik vond zwanger zijn he-le-maal geweldig.

Eerst dachten ze dat ik een miskraam had gehad, toen bbz, dat mijn dochtertje eigenlijk een tweeling was, ik had in het begin een hele heftige bloeding waardoor ik wekelijks een echo kreeg tot een week of 10. Veeeeel misselijk geweest tot 18 weken,  met 13 weken had het vruchtje wat afwijkingen, met 22 weken al weeen dus bedrust, enzovoort. Voldoende spanning gehad.

En toch zou ik het zwanger zijn zo 10x over doen! Maar die bevalling......