15 maanden geleden...

lag ik op de recovery te ontwaken van de verdoving die ik gehad heb na de keizersnede van T.horben. Ik kan het bijna niet geloven dat het ondertussen al 15 maanden geleden is en dat ik nu hoogzwanger ben van een broer of zusje voor T.horben. Nog dit jaar word hij grote BROER , nog dit jaar word ik weer MAMA en dat voor de laatste keer want we hebben besloten dat het bij 2 kindjes gaat blijven. Dus ik probeer zoveel mogelijk te genieten van die laatste zwangere dagen. De schopjes (lees keiharde stampen hehe) , de wiebelende buik, het waggelen, het niet meer aan normaal kunnen in en uit de auto stappen en zelf voor de 10de keer uit mijn bed te moeten omdat ik ALWEER moet plassen enz ...lol .De laatste zwangerschapsverschijnselen beginnen nu ook de kop te steken , zoals bij T.horben had ik op het laatste ook een enorm zwangerschapsmasker en gezwollen gezicht en voeten.

Nog heel eventjes en ik ben er vanaf....ook al weet ik niet of ik er nu al klaar voor ben. Eigenlijk zou het voor mij gerust wat langer mogen duren. Dit komt waarschijnlijk omdat ik enorm tegenop zie naar de keizersnede en die eerste weken/maanden. Bij T.horben was de keizersnede een heel emotionele en pijnlijke ervaring. Iedereen zegt me wel dat het helemaal anders ga zijn nu vermits het een geplande KS word maar toch...pff . Ik word de dag ervoor verwacht in het ziekenhuis en ga waarschijnlijk geen oog dichtdoen die nacht , hopelijk is het allemaal snel gedaan , al heb ik geluk dat ik de 1ste van de dag ga zijn. De meest stressy periode moet dan nog volgen...soms wou ik dat we al een jaar verder waren en dat alles al op zijn plooien was......