Ronde 24, langer dan 2 jaar verder

En toen werd ik (eindelijk) weer ongesteld. Ronde 23 was opeens weer een lange cyclus, wat ik al maanden niet heb gehad. 

Gelukkig werd in ongesteld, mijn lijf doet het nog. Misschien stress, waardoor alles langer op zich liet wachten. Een cyclus van 39 dagen. We hadden met de gynaecoloog afgesproken dat we tot het einde van het jaar zouden kijken of het toch nog zonder medicatie lukte zwanger te worden. Want ja, een mooie cyclus, geen bijzonderheden op de HSG en andere onderzoeken. Bij manlief alles nagekeken en geen afwijkingen gevonden. Het zou in theorie dus gewoon zelf moeten lukken!

En als mijn cyclus weer langer zou worden en de 35 dagen zou passeren, zou ik eerder contact op moeten nemen. En op dat punt ben ik dan nu. Ik moet het ziekenhuis bellen. Ronde 24 is aangebroken. Langer dan twee jaar (want ja, langere tijd waren cyclussen echt lang) verder. Maar iets in mij durft niet. We werden geadviseerd te gaan starten met clomid. Dat zou dus de volgende stap zijn. Maar al die mogelijke bijwerkingen, zit ik daar op te wachten? Al is de wens zo vurig. Elke dag denk ik aan zwanger worden, aan een kindje van ons samen. De leuke dingen die we met elkaar zullen beleven. En soms wil ik die wens de kop in drukken. Laten we maar lekker met z'n tweetjes blijven. Geen stress iedere maand of het nu misschien wel gelukt is. 

Niemand bereid je hier op voor, dat het soms gewoon niet gaat zoals je denkt dat het gaat. En ik weet nu gewoon even niet wat ik moet doen.