Misselijk

Ik voel me niet zo lekker...en dat voelt als een understatement. De hele dag ben ik beroerd. De hele dag dwing ik mijzelf iets te eten. Maar ik geef niet over...dus zo erg kan het niet zijn.
Stel ik me aan? Dat vraag ik me dan ook af. Of misschien helpt de emesafene. Ik slik netjes tweemaal daags dat pilletje.

Mijn man geeft aan dat ik thuis uitgeschakeld ben en hij heeft er wel moeite mee dat werk gewoon door gaat terwijl ik thuis in slow motion leef, aarzelend tussen wel of niet eten, en wat dan eten, ik wil niets. Hij maakt het huis schoon en regelt alles. Ik kook nog wel. Rond etenstijd heb ik een lichte opleving lijkt het.

Nog maar twee weken, vertel ik hem en mijzelf. Dan is het ergste voorbij. Maar we weten beiden dat dit tot tenminste 20 weken gaat duren.

Soms vliegt het me aan, maar ik weet dat er licht aan het einde van de tunnel is. Dus smeer ik 's avonds weer dat broodje appelstroop en dwing ik mijzelf dat 's ochtends weer op te eten en begint er weer nieuwe dag vol strijd.
Nog maar 12 weken te gaan denk ik dan maar...