Een teken van leven

Nou daar is ie dan hoor, een teken van leven van mij. Veel te lang weg geweest, maar zoveel mee gemaakt de laatste 2 jaar... Dus even bijpraten: waar heb ik het dan zo druk mee gehad? Nou ... eh... een peuter, een kleuter, een dwarse tiener, een relatie die niet altijd werkte zoals zou moeten, een drukke baan en ook nog een verhuizing. We woonden in een prima huis, pas helemaal verbouwd, maar toen we er gingen wonen waren we met 3 en uiteindelijk met 5. Werd een beetje krap. Wasrekken op kinderkamers enzo.. en toen zagen we ineens een huis... een boerderij op een groot stuk grond. We zeiden nog 'dat kan toch niet voor dat geld?' Nou dat bleek, we planden een bezichtiging in en moesten vervolgens een week bijkomen van de schrik. Want alles was oud, lelijk, niet echt een keuken, 1 van de 2 badkamers helemaal onder de schimmel, afgrijselijke bruine muren met blauwe plafonds, muren niet geisoleerd, overal enkel glas... Maar na nog eens rekenen en verbouwplannen maken, en nog eens overleggen, en nog eens een bezichtiging, hebben we het gedaan. Er waren in het verleden 2 huizen van gemaakt, dat hebben we weer opengebroken waardoor het nu 1 groot huis is. We hebben al veel gedaan, maar hebben echt nog een hele lange weg te gaan. Maar dat geeft niet, iedere dag weer beseffen we dat dit een goede keuze is geweest. Inmiddels hebben we 8 kippen, die lopen los door de tuin, als we buiten kijken, zien we enkel maar akkers. En daar wonen we nu een jaar. Jammer genoeg staat het andere huis nu bijna 2 jaar te koop, maar daar zit sinds een half jaar een nette huurder in.

Verder nog steeds problemen met onze tiener, daar willen we toch weer hulp voor zoeken. Hij liegt eigenlijk altijd en zegt nu ook dat hij echt niet weet hoe hij niet moet liegen. Mensen in onze omgeving spreken er hun zorgen over uit en staan soms met hun oren te klapperen... erg vervelend allemaal maar ik hoop dat de hulp dit keer wel zoden aan de dijk zet. De laatste keer dat we 'het systeem'in gingen is hij een tijdje uit huis geweest, contact met mijn ouders daardoor verbroken, en uiteindelijk heeft het weinig effect gehad.

De 2 kleintjes zijn nu 4 jaar en 9 maanden en 3 jaar en 8 maanden. De oudste gaat sinds een jaar naar school, de jongste sinds 6 maanden. En wat gaat het dan hard!! 2 wijsneusjes.

Altijd heb ik een wens gehad voor een groot gezin, en mijn man ook. Maar toen Sterre en Robin 13 maanden uit elkaar zaten, en mijn man dit als berezwaar ervaarde, moest ik afscheid nemen van die wens, wat redelijk tussen ons in ging staan. Nu zijn we verhuisd naar een ruim huis met veel grond, en hebben we de knoop doorgehakt: we willen er toch nog een. Ik had me soort van neergelegd bij het feit dat we geen kinderen meer zouden krijgen en verkocht de kinderkamer. De avond ervoor zei mijn man 'bel maar af, we houden de kamer'. Dat vond ik wat lullig voor de koper, dus gewoon door laten gaan, maar de gesprekken over een 4e begonnen toen wel. Waarop mijn man zei dat het zo tegen gevallen was dat de 2 kleintjes zo kort op elkaar zaten (manlief is een zeer actieve en betrokken papa en ging er de helft van de keren 's nachts uit, maakte flesjes, verschoonde alles braaf mee, deed ze in bad en bracht ze naar de kinderopvang), dat hij toen besloot nooit meer kinderen te willen. Maar nu we ruim wonen en eigenlijk alle mogelijkheid hebben om een kindje alles te bieden, en hij schrok van zijn reactie op de verkoop van het kamertje, wil hij toch nog een kindje. En ik ben inmiddels 35 dus dan moet het wel op korte termijn. Prima, tijdens de vakantie was ik een aantal keer de pil vergeten, en op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik nou wel en niet ingenomen had, dus toen heb ik de strip aan de kant gegooid en sindsdien ben ik dus niet meer aan de pil . Het leasecontract van mijn auto loopt in januari af, en heb een 7zitter laten bestellen. Dus we zullen zien of het uberhaupt lukt en hoe lang het duurt. Misschien lukt het wel helemaal niet, ben toch al wat ouder.

Maar toen ik stopte met de pil gebeurde er iets wat ik echt niet aan zag komen. Ik voel me al zo lang ik me herinner altijd rot. Rot over mezelf, rot over prestaties.. heb altijd een beetje het idee dat ik van dreigende depressie naar dreigende depressie rol. Toen ik stopte met de pil werd het nog veel erger. Een achtbaan van hormonen en emoties. Kreeg iemand op tv de sleutel van zijn nieuwe huis, schoot ik vol. Zag ik een videoclip met een verliefd stelletje? Tranen met tuiten. De rest van het gezin moest het echt ontgelden, ik was onuitstaanbaar. Over het minste schoot ik uit mijn slof en kreeg iedereen de volle laag. Ik snapte er  niets van , want het gaat juist heel goed op mijn werk en in mijn relatie. Ik nog maar eens gegoogled, dit zou erbij moeten horen want  de pil onderdrukt je hormoonhuishouding en als je stopt met de pil moet dat stabiliseren. Nou ja, prima, maar ik was helemaal ondersteboven. En toen... stopte het. En werd ik een ander persoon. Serieus, ik herken mezelf niet terug. Ik zie in alles het goede, waardeer wie ik ben, waardeer wie anderen zijn, als ik boos ben is dat maar even en dan glijdt het van me af. Ik kijk gewoon heel anders naar de wereld, heel apart. Maar de pil komt er niet meer in! Zelfs mijn man zegt het, en wil volgend jaar zich laten steriliseren, zodat ik nooit meer aan de pil hoef.

Dus... zo gaat het nu met mij. Ik ga alles lezen van iedereen, en ben er dus weer!