Bijna 26 weken zwanger

Inmiddels ben ik morgen 26 weken zwanger, en ik begin mezelf zo onderhand een beetje een zeikerd te worden. Normaal ben ik redelijk down to earth, maar de laatste week word ik bijna moe van mezelf.

Sterre is bijna 11 maanden en vergt een hoop energie. Ze gaat en staat waar ze zelf wil, tijgert naar de bank (kruipen is er niet bij), trekt zich op en schuifelt langs de bank. Ze heeft eindelijk door dat het geen reden is om te huilen als je je laat zakken en op je kont landt, dus dat krijgt ze ook redelijk onder de knie. Maar goed, ze zit dus wel overal aan.

Daarnaast is ze al weken 's nachts aan het rommelen, en vannacht heeft ze dus weer rond een uur of 4 een fles pap gekregen, want ze lijkt 's nachts honger te hebben. NIet normaal, dat kind eet 's ochtends een bord pap, 's middags 2 boterhammen, 's avonds een vol bord met aardappels vlees en groente, en 's avonds laat nog een fles melk. Tussendoor eet ze druifjes, stukjes appel, en koekjes. Ze drinkt minimaal 1 volle tuitbeker met allerlei verschillend drinken, dus waar haalt dat kind nou toch die honger vandaan die ze 's nachts lijkt te hebben?

Ze is een echte grote meid aan het worden. Gister hebben we een bak druiven gekocht, en die zit ze nu op haar gemak op te eten. Grote druiven worden doorgesneden, en ze peuzelt alles lekker op, onder af en toe opkijken naar mijn gestaar, om dan een stralende trotse glimlach op te zetten. Dan schieten abrupt de tranen in mijn ogen. En dat gedrag ken ik helemaal niet van mezelf. Dat emotionele gedoe. Ik heb het echt overal bij, filmpjes op youtube, voorstukjes van tv-programma's, het bekijken van foldertjes met babyspullen....

Verder ben ik dood-en doodmoe. Omdat Sterre 's nachts niet doorslaapt, mis ik een hoop slaap. Verder heb ik een conditie van niks, en als ik de straat uitgelopen ben, ben ik al buiten adem. Er moet nog veel geregeld worden voordat de babykamer klaar is, en daar heb ik gewoon de puf niet voor, dus het duurt allemaal veel te lang. Zeker veel te lang naar mijn zin, in ieder geval. Manlief heeft al geklaagd of ik zelf ook merk hoeveel moeilijker in de omgang ik ben tijdens mijn zwangerschap.

Omdat ik constant zo moe ben, heb ik last van buikpijn. Gisteravond zelfs zoveel dat ik niet eens rechtop kon lopen. Ik twijfelde of ik het ziekenhuis moest bellen, maar manlief stuurde me naar bed om eindelijk eens wat rust te pakken. Mijn buik zit ook in de weg, hij lijkt al vrij laag te zitten en zit dus al snel tegen mijn benen aan als ik op een stoel zit. Met als gevolg, dat de bovenkant in mijn longen wordt gedrukt en ik minder lucht krijg.

Alles bij elkaar gaat het gewoon allemaal niet zo lekker. Sterre vergt veel aandacht, ook 's nachts. De babykamer is nog lang niet klaar, er moeten nog wat laatste dingen gedaan worden met de verbouwing van het huis, ik moet nog 8 weken werken, mijn conditie is nul, ik loop de hele dag te (vr)eten en ik ben doodop. IK voel me gewoon even zielig, en dat is helemaal niets voor mij!