Update en wat foto`s van ons ventje

Inmiddels is het alweer even geleden dat ik iets heb laten horen dus maar weer 'ns een update. Ondertussen is er hier veel gebeurd. Zoals ik in mijn vorige blog berichtte was er de verdenking van verborgen reflux. We waren hiervoor al bij de huisarts (niet mijn eigen huisarts) geweest, maar die wist niet echt wat hij ermee aan moest. Blijkbaar hebben heel veel kindjes reflux of verborgen reflux dus ik vond dit wel vreemd; ik zal toch niet de eerste geweest zijn in de 11 jaar dat zij de praktijk runnen die daar mee kwam? Hoe dan ook, er was afgesproken dat ik de volgende dag terug zou bellen om te laten weten of de paracetamol geholpen had. Uhh, nee dus...totaal niet. De assistente noteerde het en ik zou nog diezelfde dag teruggebeld worden. Ik gewacht en gewacht, maar niemand gebeld. Ondertussen zaten we wel met een kind dat van voeding tot voeding huilde, nee zelfs krijstte! De volgende ochtend moest ik toch onze oudste naar de PSZ brengen en ben ik langs de praktijk gereden. De assistente was verbaasd dat ik niets gehoord had en zei me opnieuw dat ik die dag gebeld zou worden. Mocht ik nou om kwart voor vier 's middags nog niet gebeld zijn of ik het dan zelf even wilde proberen. Zo gezegd, zo gedaan. Niemand gebeld en dus hing ik rond kwart voor vier aan de telefoon. De huisarts was thuis aan het werk en zou me voor vijf uur terugbellen, want hij wilde overleg met het CB. Toen ik dringend vroeg aan de assistente of dit dan ook daadwerkelijk ging gebeuren, besloot ze voor de zekerheid toch maar zelf even met hem te bellen terwijl ik nog aan de lijn was. Ze kwam bij me terug met de mededeling dat zij nu zelf moest gaan proberen de arts van het CB te bereiken en dat ik dan voor vijven teruggebeld zou worden. Natuurlijk kon ze me niet garanderen dat ze de arts van het CB dezelfde dag nog te pakken kreeg...

Op dat moment was ik het een beetje beu aan het worden dat ze steeds vanalles beloofden en niets deden en dat terwijl onze kleine man, die toch al geen glorieuze start had in zijn leventje pijn leed. Maar goed, ik sprak met haar af dat als ze om tien voor vijf niet gebeld zou hebben ik het nogmaals zelf probeerde. Ik kon dan via de spoedlijn bellen, want de gewone lijn was al dicht dan. Toen ik de hoorn neerlegde ontstak ik in woede. Ook mijn ouders, die op dat moment bij ons waren en met ons mannetje rondhuppelde zodat hij toch ietsje rustiger werd, vonden het niet normaal dat er in deze situatie met zo'n klein kindje zo langzaam actie ondernomen werd. En dus nam ik een resoluut besluit; ik belde rechtstreeks naar de poli kindergeneeskunde in het ziekenhuis. Olov had daar immers al twee afspraken staan (eentje ivm controle voor het RS-virus en de andere ivm zijn heupjes omdat hij zolang in stuit gelegen heeft). Ik legde de situatie uit en de dame aan de telefoon begreep gelukkig meteen dat ik niet 'zomaar' belde. Ze zei; jullie hebben al voldoende voor je kiezen gehad in die eerste weken. Ik ga direct voor je kijken of je al eerder terecht kan. Die dag daarna konden we 's middags al komen. Superservice dus! Uit fatsoen heb ik de assistent van de huisarts nog even teruggebeld en haar verteld dat ik al zelf een afspraak had kunnen maken bij de kinderarts. Ze reageerde verbaasd, maar gaf me gelijk toen ik zei dat die 'wat meer expertise' zou hebben. Tja, niet goedschiks dan maar kwaadschiks...

Vrijdags dus naar de kinderarts. We hadden dezelfde kinderarts die hem ook bij de geboorte gezien had. Eerst hoorde hij ons verhaal aan en las alle gegevens van de voeding en zijn gedragspatroon die ik opgeschreven had. Ik benadrukte daarbij dat Olov eigenlijk altijd een heel tevreden en rustige baby geweest was en dat dit nu ineens omgeslagen was. Daarna wilde de kinderarts hem onderzoeken. Alsof de duvel ermee speelde, was ons manneke op dat moment natuurlijk heel erg rustig. We schaamden onszelf bijna dat we met spoed een afspraak gevraagd hadden... Toch begreep de kinderarts ons prima. Hij zei; maak je geen zorgen, ik geloof jullie wel. Ik voel namelijk dat hij ontzettend veel spanning in zijn lijfje heeft en hier is het gewoon een andere omgeving en dus is hij wat afgeleid. Pffff...het zweet stond in mijn handen..hahaha

Maar goed, eindconclusie was dat hij dus op dit moment een erg gespannen baby is en daardoor waarschijnlijk de reflux mede veroorzaakt. Doordat het sluitspiertje tussen de slokdarm en de maag nog niet helemaal volgroeid is, is dit nog slapper en als hij dan onrustig wordt en overstrekt blijft de voeding niet meer in zijn maagje zitten. De kinderarts vertelde ook dat hij geloofde dat Olov inderdaad geen onrustige baby is van nature (zoals bijvoorbeeld ons meisje dat wel was). Onrustige baby's krijgen nl. hier al symptomen van na 2 of 3 weken en niet pas na 6 à 7 weken. Nee, hij kwam met een hele andere en voor ons onverwachtte uitleg. Olov is waarschijnlijk gespannen en onrustig geworden door zijn ziekenhuisopname met het RS-virus. Volgens de kinderarts krijgen ook de allerkleinsten daar meer van mee dan wij denken. De andere geluidjes, de steeds wisselende verpleging, het aan- en afkoppelen van apparatuur; het leidt allemaal tot stress bij de kindjes. Jeetje zeg, die had ik niet zien aankomen... Advies werd dus: eerst de onrust wegnemen door fysiotherapie en daarna evt. bekijken of er nog medicatie nodig is voor de verborgen reflux. Verder na 1 maand weer terugkomen voor controle.

Inmiddels heeft Olov twee keer fysiotherapie gehad hier thuis. We hebben voor hem dezelfde fysio genomen als voor Emila, want we zijn erg tevreden over haar. Ons meiske heeft daar inmiddels al heel wat bereikt (o.a. een inhaalslag van 10 maanden grof motorische achterstand naar 4 maanden, meer zelfvertrouwen e.d.) en dus was die keuze niet moeilijk. Momenteel lijkt die fysio te werken voor Olov. Hij is weer rustiger aan het worden en in combinatie met het Johannesbroodpitmeel lijkt hij sinds gisteren eindelijk wat minder last te hebben van de voeding. We zijn er nog niet, maar ik ben ervan overtuigd dat we ons lieve en rustige mannetje van voorheen weer helemaal terug gaan krijgen :-)

Jantje huilt

Jantje lacht