Afscheid van een bijzondere periode...

Mijn lichaam verandert weer langzaam terug naar zijn oorspronkelijke vorm. Je borsten worden kleiner en je buikomvang neemt langzaam af...

Niets om je zorgen over te maken zou je zeggen en natuurlijk ben ik ook héél dankbaar voor alles wat ons overkomen is; zowel de leuke als minderleuke dingen. Want het zal zo wel hebben moeten zijn denk ik dan.

Ruim zes jaar geleden besloten we voor kinderen te gaan. Rond de tijd dat we trouwden stopte ik met de pil, in de hoop dat het snel raak zou zijn. Ik was toen immers 'nog maar' 33 jaar. Dat liep ietsje anders...

Via de huisarts kwamen we vijf jaar geleden op de poli gynaecologie terecht van het Tweestedenziekenhuis. We kregen een gynaecoloog toegewezen (via Dr. Van Dessel werd dit Dr. Van Rooij) en een fertiliteitsverpleegkundige (Mevr. Harbers). Allebei zeer prettige mensen waar we ons direct bij op ons gemak voelden. Na een aantal onderzoeken ging de verpleegkundige mijn eisprong volgen en kon zij dus ook redelijk precies zeggen wanneer deze plaats zou vinden. Als een donderslag bij heldere hemel, was het toen raak. Ik had een voorspoedige zwangerschap onder begeleiding van Dr. Van Rooij en ons eerste wondertje werd door een paar collega's van haar na een 22 uur durende bevalling met een keizersnede op de wereld gezet. Wat waren we blij!!!!

Tijdens de lange bevalling voelde ik iets 'knappen' in mijn rug en iets meer dan een half jaar later bleek dit een ruggenwervel te zijn geweest waar een zware hernia uit voortkwam. Een lange herstelperiode volgde waarbij een chiropractor mij weer vrijwel helemaal op de been hielp. Het was behelpen met een baby van een half jaar, maar dankzij goede vrienden en familie hebben we het gered...

Een jaar later begon het te kriebelen voor een tweede. Ik wilde zelf graag eerst een gesprek met de gynaecoloog gezien de toestand van mijn zwakke rug. Helaas niet onze eigenste, maar een collega van haar (ook een vrouwelijke) waar we een goed gesprek mee hadden. We besloten ervoor te gaan...

Onverwacht was het na 5 maanden al raak. We waren weer in de zevende hemel! Maar al snel sloeg de vreugde om in verdriet toen ons vruchtje na 7 weken gestopt was met groeien en we dit tijdens de echo van 10 weken bevestigd kregen. Het was afwachten wat mijn lichaam zou gaan doen. Gelukkig ruimde mijn lichaam alles zelf netjes op. Mijn man en ik hebben zelfs nog afscheid kunnen nemen van het vruchtje.

Na deze heftige periode durfde ik mijn hoop niet meer te vestigen op een tweede. Iedere maand was ik teleurgesteld als ik weer ongesteld werd, maar juist op het moment dat de hoop bijna vervlogen leek (ik was al op weg naar de 39 en we hadden als limiet 40 jaar gesteld voor mij) bleek ik tòch weer spontaan zwanger te zijn. Ik kon het deze keer ècht niet geloven en leefde in spanning van echo naar echo. Toen we tijdens de 20 weken echo bevestigd kregen dat alles er goed uitzag èn we ook nog hoorden dat we deze keer een jongetje zouden krijgen was ons geluk compleet!

Op 10 december jl. was het zover. Met behulp van een geplande keizersnede die uitgevoerd werd door mijn eigen vertrouwde gynaecologe Dr. Van Rooij, werd ons tweede wonder Olov geboren. We zitten nu midden in de kraamtijd, ik ben alweer een beetje op de been en ons mannetje doet het gelukkig uitstekend!!

We hebben, op verzoek en dat kon gelukkig ingewilligd worden, twee keer dezelfde kraamverzorgende gehad. Een fantastische persoon waardoor we twee keer een geweldige eerste week gehad hebben. Ook twee keer dezelfde gynaecologe. Nòg zo'n fantastisch persoon waar we onszelf ontzettend bij op ons gemak gevoeld hebben en die we veel dank verschuldigd zijn voor het op de wereld zetten (bij Emila figuurlijk en bij Olov zelfs letterlijk) van twee prachtige kinderen.

Nu is het voor ons tijd om afscheid te nemen van die bijzondere periode...ik zal ze missen; de gynaecologen en verpleegkundigen van de afdeling gynaecologie van het Tweesteden, onze kraamverzorgster, de verloskundigen van Verloskundigenpraktijk De Zon die mij tijdens deze zwangerschap tot de 32e week begeleid hebben. Aan alles komt helaas een eind en dat stemt me, zeker met de nog opspelende hormonen, melancholiek. Er vloeien nu dus ook wat tranen :'-( ...een fase is weer voorbij...