Bevallingsverhaal Mylo*+afscheid

zo begon het.. maandag 14maart2011 ; smorgends om half7 al op , vriend zette me thuis af bij mijn mama.. en hij ging werken, we zouden naar de markt gaan! ik was toen 34w6dagen zwanger van mijn zoontje , ik moest eve gaan zitten kreeg enorme buikpijn en rugpijn pff wat is dit? ik ging naar toilet en ineens bloed :( ik schrok me rot! zeker na 8maanden geen druppel te zien.. want de zwangerschap verliep zo vlotjes! om de 4weken een fantastische echo gehad ! ik was meteen in paniek toen ik dat bloed zag tleek gewoon op menstruatie bloed mijn mama mijn vriend opgebelt die zo snel mogelijk gekomen naar spoed gereden..ondertussen kon ik alleen maar zeggen dit voelt niet goed dit is zooo fout ! mijn mama zei nog je moet wss gewoon bevallen nog geen zorgen maken.. maar toen we daar aankwamen mochten we meteen naar het verloskwartier! de verpleegster zocht met de dopler naar zijn hartje en vond het niet..nog een andere vrouw probeerde ook eens..maar niks.. ze belde toen de gyneacoloog en die kwam met het echo apparaat... en daar lag ons kleine mannetje :( helemaal stil.. geen hartje meer te zien of te horen.. de grond zakte weg ik werd lijkbleek en isterisch! er was ook geen vruchtwater meer te zien! ( op 33weken nog een echo gehad en toen aangegeven dat ik last had van veel vocht verlies soms niet contstant , de gyneacoloog vond het toen niet nodig en zei er is nog genoeg vruchtwater dit is allemaal perfect normaal naar het einde toe! ) maar toch was er op de echo deze keer geen vruchtwater meer te zien en ook geen bewegend babytje , we waren in shock me mama wist niet meer waar ze het had... en liep zowat verloren, toen zei da gyneacoloog ga maar naar huis tot het begint, kzeg ben je gek?moet ik zo naar huis ? ik hang vol bloed mijn baby zit dood in mij ik doe ongelukken als ik hier nu buiten kom! kheb gesmeekt geroepen en uiteindelijk dan toch maar ingeleid.. het was toen rond 9.00uur smorgends.. er kwam famillie en vrienden.. voor me te troosten maar het kon me eerlijk gezegt allemaal niets schelen ik wou gewoon alleen zijn met mijn vriend maar dat werd ons niet gegund. tegen de avond had ik echt heel veel pijn ze kwamen met de 1ste epidurale auwtch! en zo ben ik de avond/nacht ingegaan.. al huilend.. vrijvend over mijn buik.. nog even en ik ben je voor goed kwijt kleine man.. ik kreeg in de nacht tot 3cm ontsluiting maar dan viel het stil snachs om 4uur hebbe ze zo tabletjes kome steken.. slapen heb ik zoiezo niet gedaan! me moeder moest ik bellen als ik een 8cm zou hebben ze wou er absoluut bij zijn.. de uren gingen weer voorbij.. nog steeds huilend en niet weten wa te doen kon me niet bewegen kreeg weer pijn epidurale 2 fout gestoken dus hop epidurale 3 en dat was zo rond de middag .. en ineens ging het wel wat sneller.. toen ze zeiden dat ik 8cm had heb ik gezegt dat vriend moest smsen naar me moeder , ze stond er meteen.. zijn famillie stond op de gang te wachten pfff tegen mijn zin maargoed! en toen zou het gaan gebeuren.. ik mocht beginnen met persen.. oh wat was dit zwaar na zo een dag,nacht en morgend... na vele malen persen kon ik al niet meer! het kindje hielp ook niet meer mee.. gelukkig was zijn hoofdje wel al goed gedaald.. dan maar wat hulp en de zuiger erop... ocharme na paar keer persen was hij daar..op dinsdag 15maart2011 om 15.41uur! wauww wat een knapperd en helemaal volmaakt ! bijna geen spoortje bloed en zo mooi roze.. geen afwijking niets.. de verpleegster vroeg wil je hem bij jou of liever niet! ik zei tuurlijk wel ! vol tranen van verdriet dit was het kleine man .. nog 4daagjes en dan moete we voorgoed afscheid nemen, ik heb hem een pampertje aan gedaan en kleertjes het kleinste wat ik had hij was 45cm groot en woog 1.900kg lang en smal zoals zijn papa hij was helemaal zijn papa! we mochten naar de kamer en daar stond de hele bende ons al op te wachten pfff hier had ik zo geen zin in ! ze legde me op de materniteit tussen alle blije mamas en hun schattige huilende babytjes :( mijn kamertje was stil.. geen ballonnen..geen cadeautjes.. geen geboortekaartje maar een overlijdingskaartje.. geen doopsuiker.. alles afgebelt.. ook de geboortelijst afgebelt.. veel moete regelen die week maar eigelijk besefte ik niet dat ik leefde op dat moment.. kon alleen maar naar mijn kindje kijken voor de tijd die ik maar had..en toen was het vrijdag.. afscheid.. nog 5min kregen wij met ons zoontje .. en wat een verdriet ! nu moeten wij jou zo achterlaten.. in dit koude kille mandje.andere mama s kwamen me voorbij met hun maxi cositje helemaal verliefd en gelukkig! en ik? ik liep daar verloren met een lege buik en een mandje met een dood babytje niet opweg naar huis zoals de andere mamas..maar opweg naar het morturarium. eenmaal thuis aangekomen met ons 2 kwam de klop nog harder aan..het parkje stond daar zo leeg.. zijn naam van de muur getrokken..het besef..nooit zal Mylo thuiskomen.. zaterdag 19maart de uitvaart.. ik ging zowat kapot ! met een grote knuffel en zijn tutje legde ik het op zijn witte kistje, er werd het liedje gespeelt van gordon ; kon ik nog maar even bij je zijn.. en hopeloos en verloren van dana winner , mijn jongste broertje leesde een tekstje voor ;

 'Mama&papa, Huil niet zo want ik was zo graag dicht bij jullie gebleven! 

Mama&papa, lach maar gauw omdat ik zeker weet dat we toch altijd zeer dicht bij elkaar zullen blijven.

Mama&papa , vergeet toch niet hoezeer ik de afgelopen 35weken met m'n handjes en m'n voetjes heb willen zeggen..

hoeveel ik van jullie hou!! Jullie Mylo*' 

daarna mocht iedereen een roosje leggen en zo naar buiten stappen.. het einde van een mooie zwangerschap.. later brachten ze zijn urnetje thuis die hier nog steeds zijn eigen plekje heeft in mijn living dicht bij mij <3

lieve kleine schat , binnekort krijg je een broertje of zusje! maar weet zeker dat wij jou noooooit!!! zullen vergeten! je blijft mama's nr1 ! <3