De weken vliegen voorbij. Vandaag ben ik precies 35 weken zwanger! Wat een heerlijk gevoel dat het einde al zo in zicht is. Wat mij betreft nog een week of 2 en dan ben ik er klaar mee. Maar ik hou er ook rekening mee dat het nog veel langer kan duren natuurlijk. Want dan ben ik 37 weken zwanger en het kan dan natuurlijk nog wel even duren voordat ik daadwerkelijk beval. Maar wel een fijne gedachte dat het vanaf dan gewoon kan zonder grote gevolgen of zo.
Het begint al wel een beetje te rommelen in mijn buik. Ik kan merken dat mijn lichaam zich aan het klaarmaken is voor de bevalling0. Af en toe een harde buik en wat menstruatie-achtige krampjes in mijn buik. Ik herken het van mijn eerste zwangerschap, toen had ik heel erg last van voorweeën. Maar ik merk dat ik er nu veel ontspannender mee om kan gaan, want ik herken het gevoel als voorweeën. In mijn eerste zwangerschap was alles nieuw en wist ik niet wat me overkwam en door de spanning werd het erger. Nu weet ik, oh dat is een voorwee. Ik ga even zitten en het is zo weer over.
Babytje is ook ontzettend druk in mijn buik. Regelmatig krijg ik van die enorme harde karatetrappen. Het kindje heeft al enorm veel kracht in zijn kleine beentjes! En het heeft ook regelmatig de hik en niet zo'n beetje ook! Dat houdt zo een aantal minuten aan en gaat achter elkaar door. Meestal is het babytje eerst heel druk om vervolgens de hik te krijgen en daarna in slaap te vallen. Hihi ik herken er al helemaal een patroon in. Ook echt al bepaalde vaste tijden dat de baby heel druk is of juist lekker ligt te slapen.
Nog eventjes van genieten, want voor ik het weet is het voorbij. En dan ben ik nooit meer zwanger! Aan de ene kant een opluchting, want dan kan ik werken aan mijn herstel van de bekkeninstabiliteit. En dat is iets wat ik nooit meer wil hebben, bah wat een pijn! Maar aan de andere kant is het ook wel jammer, dat ik nooit meer dat getrappel en gehik in mijn buik zal voelen. Maar als ik straks mijn kindje op de wereld heb gezet dan prijs ik mezelf de gelukkigste moeder van de wereld. Dan ben ik ongelooflijk trots op mijn beide kinderen. En dan weet ik dat al die pijn en moeite niet voor niks zijn geweest. En dan vind ik het misschien helemaal niet erg meer dat ik nooit meer zwanger zal zijn.
reacties (0)