We beginnen nu aan het idee te wennen

Zo langzamerhand belanden we weer op aarde. Het besef begint nu écht te komen dat we weer een kindje verwachten. Ik voel me er vandaag zo rustig onder, ondanks al mijn kwaaltjes.

Die kwaaltjes beginnen we wat te veranderen. Nu mijn dochter is opgeknapt en wij weer goed slapen 's nachts, merk ik dat de vermoeidheid die ik in mijn lichaam maakt nu meer plaatsmaakt voor een vermoeidheid die ik ken van mijn eerste zwangerschap. Begin deze week had ik nog echt spierpijn en hoofdpijn en kwam ik maar langzaam op gang. Nu ben ik meer slaperig moe, ik kan wel de hele dag lekker op bed gaan liggen als ik dat zou kunnen.

Ik merk ook dat mijn emoties meer uitvergroot zijn. Vrolijk is ook echt lachen en gek doen, verdrietig is er ook bij huilen en als ik boos ben dan knal ik ook even. Mijn dochter voelt mij precies aan en haalt allerlei streken uit wanneer mijn aandacht voor haar verslapt. En als ze merkt dat ik dan even heel boos ben op haar, dan kruipt ze tegen me aan, geeft me een kusje en een knuffel en doet ineens poeslief. En dan wordt ik weer helemaal week vanbinnen. Dan kan ik niets anders dan haar knuffelen en vertellen hoe lief ik haar vind. Ik denk dat ze nu ook even niet zo goed weet wat ze aan me heeft, de ene keer ben ik boos, vervolgens kietel of knuffel ik haar en het volgende moment ben ik weer boos... Het is dat ik mezelf er bewust van ben, dat ik me probeer in te houden, maar oh wat nemen mijn hormonen een loopje met me.

En wat voel ik me zwanger en wat vind ik het fijn! Ik probeer er heel erg van te genieten, omdat dit de laatste keer zal zijn. Bij mijn dochter was alles nieuw, wist ik niet wat er op me af zou komen, maar had ik ook alle tijd en rust om ervan te genieten omdat ik nog geen kind had. Maar nu voelt het zwangerzijn vertrouwd, ik weet wat me te wachten staat en waar ik het allemaal voor doe. Maar ik ben ook druk met mijn dochter als ik thuis ben, de dag is zó voorbij!

Vanmorgen heb ik de huisarts gebeld en verteld dat ik zwanger ben. Er moest even overlegd worden of ik me gewoon bij de verloskundige kan aanmelden of dat ik toch naar de gynaecoloog moet, omdat ik bij mijn eerste zwangerschap op het laatst voorverschijnselen van zwangerschapsvergiftiging had. Maar ik mag gewoon naar de verloskundige, ze denken dat ik wel in staat ben om het aan te geven als het niet gaat (duh!). Dus morgen maak ik daar maar een afspraak. Ik ben benieuwd wanneer we de eerste echo krijgen en of we ook al het hartje kunnen horen de eerste keer! Bij mijn dochter kregen we toen wel een echo, maar hebben het hartje pas bij de tweede echo gehoord. Maar er zal qua controles, wat ze allemaal doen, ook wel het een en ander veranderd zijn in vier jaar tijd, dus wie weet. Ik ga in elk geval wel weer terug naar dezelfde verloskundige als toen. Ik ben benieuwd of ze me daar nog herkennen!