En dit is nog maar het kleine begin.

Ik zit nu iets langer dan een week aan de anticonceptiepil, voor de start voor ons komende icsi traject. Volgende maand de 15e mag ik beginnen met spuiten met de decapeptyl en de 18e mag ik éindelijk weer stoppen met de anticonceptiepil. Ja, eindelijk... Want echt, wat een bagger spul. Ik had, toen ik een paar jaar terug stopte met de pil, al gezegd dat ik nooit weer aan de pil zou gaan. Natuurlijk niet wetende dat ik aan de pil zou móeten, voor een icsi traject. Maar nu ben ik er echt over uit, dit is de aller laatste keer dat ik de anticonceptiepil ga gebruiken in mijn leven.
Toen ik hoorde dat ik het lange schema zou krijgen waarbij ik dus eerst een tijdje de pil moest gaan slikken, was ik hier al bang voor, want de keer dat ik aan de pil zat om juist níet zwanger te worden, voelde ik me ook niet helemaal fijn. En ik heb gelijk gekregen, maar dat het nu al, na een paar pillen, zo zou zijn, had ik dan weer niet verwacht. Mijn libido is tot onder het vriespunt gedaald, ik ben zo droog als een kurk, wat afgevlakt in emoties, en buikpijn. Een paar dagen terug zei mijn vriend al dat ik wat 'downer' ben/overkom, dan toen ik de pil nog niet slikte en sinds eergisteren heb ik het zelf ook door.
Dat zo'n kleine pil, na een paar dagen al voor dit soort dingen kan zorgen... Echt verbazingwekkend.

Ik reageer gewoon niet fijn op hormonen. Tijdens ons iui traject werd ik een monster van de menopur, en zo moe... Ik wist niet dat een mens zó moe kon zijn. De pregnyl noemde ik de 'killershot', ook niet zonder reden.
En nu is de anticonceptiepil nog maar het kleine begin van de vele hormonen die ik straks langere tijd moet gaan spuiten (en moet gaan inbrengen)... En dat maakt mij soms best een beetje bang 🙃. Maar, we weten waar we het voor doen en we doen het met alle liefde.