Even me hart luchten...

Met Meddie en mij gaat het nu goed, we hebben beide even een dipje gehad. Daardoor heb ik zelf erg veel vragen op dit moment en heb ik toch dat ik nu op sommige momenten een beetje naar terug kijk.

Gezien het fijt dat ik dus een verpleegkundige bij me bed heb weggestuurd, en daarvoor moet je erg ver gaan bij mij, voelde ik me totaal niet gehoord. Ik heb zelf het gevoel dat ik door haar uit mijn ikje ben geraakt en dit niet meer terug kon krijgen. Dat is voor mijn gevoel ook de rede dat ik pijnstilling heb gevraagd. Want als ik nu terug denk heb ik geen pijn ervaren. Ook niet voor dat het infuus is geplaatst.

De eerste nacht hebben ze me helemaal niks verteld over wat ik kon verwachten. Ik werd me bed ingestuurd om half 2 snachts terwijl ze om 2 uur Meddie zouden prikken voor de suiker. Ik wilde wakker zijn om er bij te zijn, en ik dacht ook dat ik toch anders wel wakker zou worden als ze binnen zouden komen. Meddie lag om half 2 nog bij mij even en is toen weggepakt. Want het was niet goed om haar te verwennen. Op dat moment ben ik denk ik te moe geweest om er iets van te vinden. Nu vind ik het belachelijk dat dat zo is gezegd en gedaan.

In de nacht is Meddie 2 keer wakker geweest. Ik heb haar toen zelf de borst maar aangeboden en de 2de keer haar bedje schoon gemaakt omdat ze iets had gespuugd. De volgende ochtend kwam de zelfde verpleegkundige die ik de dag er voor had weggestuurd. Ik dacht goed we zijn een dag verder en misschien vond ik haar alleen maar vervelend omdat ik me niet gehoord voelde tijdens de bevalling. Maar al snel durfde ik haar niks meer te vragen. Helaas kon ik nergens de kracht vinden om haar weer weg te sturen.

Toen ik stond te douche werd ik niet geroepen om te vertellen dat de kinderarts er was voor haar. Glenn was thee halen en die kwam binnen toen Meddie al half was uitgekleed. Ik hoorde dat er werd gesproken over Meddie en ben toen snel onder de douche vandaan gekomen. Vervolgens krijg ik op me donder dat ik ben gaan douche, dat mocht ik niet volgens haar. Terwijl de verloskundige eerder had gezegd dat ik lekker moest gaan douche. Beetje vreemd, ik heb het eigenlijk uit boosheid genegeerd en ben naar de kinderarts gelopen. Alles was goed met Meddie en de kinderarts wilde even de laatste uitslag afwachten en dan zouden we via de verpleegkundige horen als we naar huis mochten. 1,5 uur later hadden we nog niks gehoord en heb ik Glenn gestuurd om het te gaan informeren. Toen bleek dat de kinderarts 10 minuten nadat ze weg was gegaan bij ons al had gezegd dat we naar huis mochten. Ik wist niet hoe snel ik me spullen in moest pakken. Glenn is toen de auto gaan halen en ik heb Meddie een jasje aangetrokken. Ik moest van de verpleegkundig perse met een rolstoel naar benden. Wat ik wel snap maar ik wilde geen seconde langer blijven dus eigenlijk wilde ik helemaal niet mee werken.

Eenmaal thuis kwam na een uurtje de kraamzorg binnen om de eerste dingen aan ons uit te leggen voor de komende nacht. Na 2 uurtjes is zij weg gegaan. De volgende dag kregen we om 8.30 uur een erg leuke, lieve en aardige kraamhulp die mij goed heeft geholpen.

Maar nu is het dus zo dat ik pas zaterdag goede hulp en uitleg heb gekregen over de borstvoeding. Meddie dronk goed, hapte ook goed aan maar door verkeerd aanleggen waren er al kloven. Ik kreeg vooral tips over de manier van aanleggen. Ik heb hierin eerder helemaal geen hulp gehad. Zondag bleek dat Meddie van 3805 gram naar 3500 gram was afgevallen, nu weet ik dat bijna alle babys afvallen. Maar Meddie zat met 9% afvallen op de grens van 10%. Ik kreeg daarom het advies om haar bij te voeden. Ik was zo geschrokken dat Meddie op de grens zat dat ik alleen het beste wilde en dus haar bijvoeding gaf nadat ze aan de borst had gedronken. De dag er na was ze 40 gram aangekomen. Het ging dus weer beter. Er is toen besloten om de bijvoeding te laten voor wat het is en alleen voor het slapen gaan 1 flesje na de borst aan te bieden die ze ook op dronk. De volgende dag was Meddie weer 20 gram afgevallen. De kraamhulp heeft toen met de lactatiekundige en de verloskundige overleg gehad en is er besloten om te kolven om ze te kijken hoeveel ik Meddie kan bieden en hoeveel ze extra nodig heeft. Die middag ben ik de 1ste keer gaan kolven. Al heel snel kwam er uit de rechterborst bloed. Niet een beetje maar echt vol rood bloed. Na 3 minuten kolven hebben we de kolf uitgezet en bleek er een grote, dikke draad bloed als een propje onder me tepel te zitten bij de kloof die was ontstaan in het ziekenhuis. De kloof was dicht nadat we het bloedpropje weg hadden gehaald. Ik heb totaal geen pijn gehad. De andere borst gaf wel gewoon melk. Opnieuw is er overleg geweest met de lactatiekundige en verloskundige. Op advies hebben we toen een kolf uit het ziekenhuis gehuurd. Om de productie omhoog te brengen. Echter is het zo dat de productie alleen maar om laag is gegaan. Zo laag dat ik savonds nog maar op 2cc melk kwam terwijl ik de eerste keren op 40cc zat.

Door het minimale beetje melk werd ik zelf zeer verdrietig en heb ik nu in overleg met Glenn besloten om te stoppen met kolven. Ik kon niks anders dan elke avond huilen en vergat eigenlijk hoe blij ik was met Meddie. Het voelde voor mij als falen en een slechte moeder zijn. Ik voel me er echt schuldig en naar door. Meddie krijgt nu eigenlijk volledige flesvoeding, met enkel wat moedermelk als ik echt veel last heb van me borsten, wat vooral snachts gebeurd als Meddie huilt.

Nu vraag ik mij heel erg af of als ik nu beter was begeleid in het ziekenhuis ik dan wel de productie op gang had kunnen houden? Zijn er nog andere tips die ik nu nog kan proberen, of die ik had kunnen proberen?

Mijn baarmoeder heeft niet willen zakken. Pas op de 10de dag kraamzorg (door het voedingsverhaal heb ik 2 dagen extra gekregen) stond mijn baarmoeder 4 vingers onder de navel. Dit kon een oorzaak zijn van het stoppen van de productie? Ook ben ik afgevallen in de zwangerschap, totaal 12 kg, kan ook dat zorgen voor een slechte productie omdat je lichaam ergens anders energie voor nodig heeft?

Ik weet dat het achteraf vragen zijn maar ik voel me er echt bijna ongelukkig bij. Toch heb ik het redelijk een plekje kunnen geven al vind ik het heel moeilijk nog steeds om haar niet aan te kunnen leggen. Is het heel slecht om haar toch af en toe aan te leggen? Het voelt of Meddie en ik het beide af en toe nodig hebben om even echt zo intiem samen bezig te zijn. De kraamzorg, lactatiekundige en verloskundige weten over het niet begeleiden in het ziekenhuis maar toch geeft mij dat niet de rust die ik graag zou krijgen. Ik weet dat een kindje op flesvoeding ook gezond is en groot word.

Het is voor mij erg hard en pijnlijk omdat ik wel borstvoeding had en ook voldoende. Maar het nu staakt door de slechte, nauwelijks begeleiding.