De bevalling

Zoals jullie weten zou ik eerder worden ingeleid. Op dinsdag 14 januari concludeerde de gynaecoloog dat de kleine hummel in me buik was ingedaald en besloot om te toucheren. Ik had een minimale ontsluiting was zijn reactie. Hij stelde voor om me die week nog in te plannen om in te leiden. De datum werd gepland en ik kreeg boekjes met informatie mee. Ook mocht ik nog even over de kraamafdeling lopen om te kijken hoe alles er uit zag en de sfeer een beetje te proeven. Ik was zo overrompeld dat het besef dat de bevalling voor me neus stond pas een paar uur later kwam.

16 januari moesten Glenn en ik ons om 7 uur melden op de kraamafdeling van het Rode kruis ziekenhuis. Ik werd naar mijn kraamkamer gebracht en er zou daarna iemand komen om de ballonkatheter te plaatsen. Even onze plek gevonden op de kamer en om 7:30 uur werd er gezegd dat ik even moest gaan liggen dan konden ze het ballonnetje plaatsen. Het plaatsen viel me reuze mee en ik zat toen op 1cm ontsluiting. Je voelt het wel even maar echt pijn kon ik het niet noemen. Daarna moest ik sowieso een uur blijven liggen met 2 banden om me buik. 1 band om de weeën-activiteit te meten en 1 band om de hartslag van de kleine te meten. Ik vond de piepjes zeer vervelend. En die hebben we dan ook snel op het aller zachts gezet, en helemaal uit zet voelde voor mij te eng, net of ik dan zelf geen controle meer er over had. Steeds als ik me een beetje omdraaide was de hartslag van de kleine niet meer meetbaar, dit zorgde er voor dat ik recht op me rug moest liggen. De strakke banden er bij gaven mij al snel pijn in me rug. Na een half uurtje hebben ze nog gel ingebracht om te zorgen dat de baarmoederhals sneller zacht zou worden. Tussendoor hebben ik gevraagd of ik mocht lopen en werd ik even afgekoppeld. Tijdens het naar de wc gaan dacht ik te voelen dat er 'iets' was uitgezakt. Om 11:30 werd ik opnieuw getoucheerd en bleek dat de ballon er uit was gekomen en ik op 3 cm ontsluiting zat. De verloskundige wilde me vliezen breken, wat voelt dat vreemd aan, net of er een elastiekje knapt van binnen. Ook werd er meteen op het hoofdje van de kleine een schede elektrode geplaatst zodat er 1 band van me buik af mocht. Ik moest helaas nog steeds weer even terug op bed om te kijken wat er gebeurde, toch heb ik gezorgd dat ik af en toe mocht lopen en heb geprobeerd om zo min mogelijk te liggen maar meer half te zitten.

2 uurtjes later werd ik opnieuw getoucheerd en zat ik op 5cm, het ging de goede kant op. Tussendoor heb ik nog af en toe wat liggen dommelen. Ik wilde graag weer even lopen en vroeg of ik afgekoppeld mocht worden. Inmiddels was er een wisseling geweest bij het personeel en deed deze verpleegkundige erg moeilijk en maakte zeer vervelende fouten. Ze zei op een gegeven moment zelfs dat het niet goed ging met de kleine in me buik en dat ik daarom niet mocht lopen, terwijl ik gewoon daar toestemming voor had. Al snel zagen we dat niet mijn piepjes en lijntjes op de ctg stonden maar die van een hele andere vrouw. Op dat moment goed laten weten dat ik wilde lopen en mocht ik uiteindelijk een half uur later eventjes lopen. Helaas lukte het mij niet meer om te lopen door de weeën en het nare gevoel van het draadje van de schede elektrode en kwam ik snel terug op bed.

Om 16:30 uur hield ik het niet meer van de pijn en heb ik gevraagd om pijnbestrijding. De weeën waren al nog niet heel heftig maar vooral snel na elkaar dus dit werd goed gekeurd. Ik heb toen gekozen voor remifentanil. Er kwam een anesthesie medewerker om het infuus te prikken. Naast de pijnstiller wilde ze ook oxytocine toedienen om er zo meer vaart in te zetten. Door de remifentanil raak je wat suf en dommel je een beetje weg in de rust momenten. Ik heb naar mijn idee heel vaak op het knopje gedrukt voor een extra dosis maar dit blijkt helemaal niet zo te zijn. Ik had genoeg aan de basisdosis die ik kreeg.

Om 18:30 uur zat ik pas op 6 cm ontsluiting, bij een wee zat ik op 7cm. Dat voelde best teleurstellend aan. Ze zouden over 2 uur opnieuw komen kijken. Ik dommelde weer veel weg tussen de weeën door. Tot ik ineens zo een kramp voelde dat ik niet meer wist wat ik moest. Ik heb dat knopje voor de verpleging door me bed heen geduwd denk ik. Ik had het gevoel dat ik persweeën had. Maar dat kon toch niet? Ik zat pas op de 7cm...

De verpleging kwam en hielp me mee om het op te vangen. Tussendoor heeft ze de verloskundige gebeld om te zeggen dat dit toch wel serieus klonk als echte persweeën. Ik heb een half uurtje het vol kunnen houden om het op te vangen en niet er in mee te gaan. Om 19:30 uur mocht ik mee persen. Ergens heel vaag kreeg ik nog mee wat er om me heen gebeurde. Maar dat waren vooral losse woorden van de verloskundige. Tot ik ineens hoorde dat de deur open ging maar ik niet kon zien wie het was. Bleek de gynaecoloog te zijn. Die kwam alleen om te kijken hoe het ging en niet omdat het niet goed zou gaan, pff gelukkig... vanaf dat moment weet ik echt niet meer wat er om me heen gebeurde. En heb ik ook niet zo veel meer gezien eigenlijk.

Ik voelde dat het hoofdje er door was en de verloskundige het kindje hielp met draaien. Om 20:38 werd onze kleine meid Meddie op me buik gelegd. En wauw wat een gevoel zeg, je vergeet echt letterlijk alles. 2 kleine weeën later was ook de placenta geboren. Ze hebben een knip moeten zetten en ik werd dus meteen gehecht. Het hechten deed me extreem veel pijn. Zo erg zelfs dat ik heb gevraagd even te stoppen. Daarna kreeg ik een extra verdoving en hebben ze het kunnen afmaken.

Heerlijk om daarna een uur lang samen te zijn zonder ziekenhuispersoneel. Meddie wilde niet meteen aan de borst drinken. Aangezien haar suiker geprikt zou worden moest ze wel voeding krijgen en heeft ze een beetje melk via een cupje gedronken. In het begin van de nacht heeft Meddie wel aan de borst gedronken. Het bloed afnemen ging goed bij Meddie, alleen helaas weigerde het apparaat mee te werken en moest het overnieuw. Haar suiker was goed. Die nacht is ze nog geprikt en de volgende ochtend. Alle suikerwaarden waren goed en we mochten lekker naar huis.

Nadat Meddie is nagekeken door de gynaecoloog werd ze gewassen en aangekleed. Ze weegt 3805 gram tegenwoordig meten ze de lengte niet meer, dus die weet ik niet. Bij lange na niet zo groot en zwaar als steeds werd geschat. Binnen 1 minuut had ze een apgar score van 9, na 5 minuten een 10. Meddie heeft toen lekker bij haar papa gezeten en ik ben op eigen kracht gaan douchen.

Het gaat met mij super goed, ik heb eigenlijk alleen een beetje een zeurend gevoel bij de hechtingen. Verder voel ik me geweldig. Meddie doet het ook erg goed en is een zeer tevreden kindje.