Alleenstaande moeder

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier op de site. Daarom zal ik het een en ander over mezelf vertellen. Ik hoop op deze manier in contact te komen met alleenstaande moeders die in hetzelfde schuitje als mij zitten zodat we elkaar kunnen steunen en informatie kunnen uitwisselen. 

Afgelopen februari heb ik na ruim 19 jaar een punt achter mijn relatie gezet. Ik heb er uiteraard heel lang over na moeten denken. Ook omdat we samen 4 kinderen hebben. Ik zal jullie kort meenemen in mijn verhaal.

Ik werk zelf 32 uur (verdeeld over 5 dagen) en mijn ex-partner werkt fulltime. Gezien we beiden vrij veel werken vind ik het niet meer dan normaal dat we het huishouden en alle andere taken gezamenlijk verrichten. Dit was helaas niet het geval. En hierbij gaat het niet alleen om het huishoudelijk gedeelte maar ook om belangrijkere zaken zoals de schoolkeuze voor de kinderen. Ik deed alles altijd alleen en heb me hierdoor al jaren alleenstaande moeder gevoeld. Als ik het er met mijn ex over had dan kreeg ik de reactie "ik werk de hele dag". Blijkbaar besefte hij dan wel dat er iets moest gebeuren en dan ging het weer een aantal dagen goed om vervolgens weer in het oude patroon te vallen. Qua opvoeding van de kinderen zijn we ontzettend verschillend. Hij is van de ouderwetse aanpak en ik meer modern. Hij geeft zelf ook aan dat hij meer van de "harde" hand is. Het is wel eens voorgekomen dat hij mijn oudste zoon in mijn ogen te hardhandig heeft aangepakt waardoor ik woedend was en hem heb aangegeven als dit nog 1 keer gebeurd ik bij hem weg zou gaan. Mijn oudste zoon is 15 jaar en pikt het ook niet allemaal meer. Wat als ze straks lijnrecht tegenover elkaar komen te staan? Ik keur het niet goed maar ben er ook bij betrokken als ik in dat huis zou blijven wonen. Tijdens de lockdown werkte ik thuis (nog steeds trouwens) met de kinderen om mij heen. Ik hoefde hierbij geen steun van mijn ex te verwachten want die was ook aan het werk. Een dagje vrij nemen was teveel moeite. Ik heb het allemaal doorstaan maar het was wel super pittig.

In februari kregen wij de melding dat de BSO nog dicht zou blijven vanwege Corona. Dit viel mij rauw op mijn dak want dat betekende dat ik de  jongste kinderen zelf  naar school moest brengen en weer halen terwijl ik ook moest werken. Dit ging natuurlijk ten koste van mijn halve dagen werken waardoor ik dan ook een hele dag moest werken. Toen ik dit onder de aandacht van mijn ex bracht was zijn enige opmerking : kun je niet 's avonds gaan werken? Dit viel best verkeerd maar goed ik heb even geslikt en ben weer doorgegaan. 

Mijn ex heeft sinds een aantal jaren ontdekt dat hij het leuk vindt om scheidsrechter of grensrechter te zijn. Deze hobby is naar voren gekomen door het voetballen van mijn kinderen. Helemaal prima & hartstikke leuk natuurlijk. Het begon echter extreme vormen aan te nemen waarbij hij zijn vrije zaterdag het liefst de hele dag op het voetbalveld stond en als er doordeweeks een wedstrijd was dan was hij er ook bij. Ieder vrij nemen van het werk kon dan wel (?) Gezien zijn fulltime werkweek snap ik dat hij doordeweeks niet veel kan doen. Mijn verwachting was daarin ook dat hij mij in het weekend zou ondersteunen. Door zijn nieuwe hobby kon ik dit zaterdag's wel vergeten en zondag was de dag dat hij voornamelijk op de bank lag en niet veel deed. Zo zei hij eind februari tegen mij dat hij de volgende dag een wedstrijd zou gaan vlaggen. Deze wedstrijd begon 's ochtends vroeg. Ik vond dit best vervelend want we hadden in het midden van die week afgesproken dat hij een wedstrijd zou gaan fluiten die in de namiddag begon. Hier heb ik mijn plannen op gemaakt dat ik direct 's ochtends vroeg de boodschappen zou doen (zonder de kinderen) ivm noodweer (code rood) wat ze hadden verwacht dat weekend. Nu viel dat dus in de soep omdat hij ineens 's ochtends & 's middags op het voetbalveld moest zijn. Toen ik dit aangaf kreeg ik als reactie je kunt de boodschappen zondag toch doen? Ja dat had gekund maar wegens het voorspelde weer was dat juist iets wat ik wilde voorkomen. Oh nou dan kun je de booschapppen ook vanavond doen. Ik had de hele dag gewerkt, daarna dochter naar voetbal gebracht en moest haar dadelijk weer ophalen en meneer verwachte dat ik de boodschapppen dan ook nog even ging doen. Ik was kapot. Toen barste de bom.........

Ik heb onze relatie verbroken en gevraagd of hij zijn spullen wilde pakken. Het huis waar wij in woonden stond op beide namen. Dit wilde hij niet. Ik wilde de relatie beeindigen dus ik moest maar weggaan. In de tussentijd van alles geregeld zodat ik nu definitief weg kon gaan. Ik heb hem daarna nog meerdere malen gevraagd weg te gaan. Als hij het niet voor mij wilde doen dan voor de kinderen maar het antwoord bleef nee. Gevolg is dat ik met de kinderen verhuisd ben naar een veel te klein appartement en meneer in zijn eentje in onze eensgezinswoning zit. Dit is iets wat ik hem altijd kwalijk blijf nemen. 

Sinds onze scheiding merk ik dat ik rust heb gekregen. Het klinkt gek met 4 kinderen maar er is voor mij niet veel verandert omdat ik altijd alles al alleen moest doen. Ik hoef in ieder geval niet meer voor hem te zorgen en dat scheelt enorm. De kinderen gaan eens in de 2 weken een weekend naar hun vader omdat hij vanwege zijn werk geen co-ouderschap wilde. Ik merk dat hij in bepaalde situaties nog steeds onder zijn verantwoordelijkheden wil uitkomen en ben benieuwd hoe het in de toekomst gaat als 1 van ons een nieuwe relatie krijgt. 

Door deze relatie ben ik veel "vrienden" verloren en daarom zou ik graag in contact komen met andere alleenstaande moeders zodat we ervaringen kunnen uitwisselen, maar elkaar ook kunnen steunen in moeilijke tijden of bij frustraties die je eigenlijk bij niemand anders kwijt kunt. 

Groetjessss