Mn arme, gevoelige mannetje :(

Ik moet even Mn hart luchten en misschien hebben jullie wel goeie tips of ideeën hoe ik dit het beste kan aanpakken.

Even een korte inleiding;
Ik heb een zoon van 8, bijna 9. Zijn vader en ik zijn vanaf dat hij 8 maanden is uit elkaar, (1 van de beste keuzes van Mn leven geweest!) Hij is een ontzettend lui persoon die hele andere prioriteiten in zn leven heeft dan menig mensen van zijn leeftijd.
Zo vind hij wiet en playstations incl de spellen hiervan, erg belangrijk . (Kost een hoop geld pm. )
Hij heeft nooit veel te besteden gehad, zegt hij, en draagt dan ook NIKS bij . Geen stuiver. Nooit gedaan ook.
Nou heeft hij, na Mn zoon nog 2 kindjes gekregen. De jongste is nu 1,5 en met de moeder van dit kindje woont hij samen.
Zij heeft zelf ook al een zoontje, een gezellige boel dus als Mn zoon af en toe bij zn vader is!

Nu komt (1 van) Mn frustratie punten;

Hij wilt graag naar zn vader, grootste reden is vanwege zn broertjes en zusje.
Als Mn zoon terug komt van een weekend weg heb ik altijd een jammerig en gefrustreerd jongetje . Niks is goed, om alle kleine dingen mopperen en huilen.
Hij voelt heel erg dat hij word achtergesteld op zn vader zn vriendin haar kinderen.
Jes krijgt bijvoorbeeld een stukke broek van een neefje aan naar een feestje en zn zusje een nieuw schattig jurkje. Zn stiefbroertje krijgt een groot verjaardags feest en Mn zoon zn verjaardag word daar nooit gevierd.

Mijn vriend en ik zijn druk bezig om van zijn slaapkamer iets moois te maken, hij krijgt een hoogslaper, heeft Mn vriend nieuw besteld na heel wat gekloot via marktplaats en busje huren (voor niks dus.) Oftewel het heeft ons flink bezig gehouden maar het is gelukt.
Dus ik vertelde Mn zoon hoe het ging met zn bed dit weekend, toen zei hij ; zoveel doet hij (Mn vriend) voor me en hij is niet eens Mn echte vader!
Dit soort dingen zegt hij ZO vaak. Bijvoorbeeld als we met zn tweeën naast het voetbalveld staan, of naar zn afzwemmen komen kijken, zn rapport gesprek , hem helpen met zn spreekbeurt en ga zo maar door.
Dus buiten het financiële waar zn vader niet aan bijdraagt, is hij ook totaaal niet betrokken bij Mn zoon zn interesses/leven/ontwikkeling .
Ik heb het uiteraard vaak gevraagd of aangegeven, een gesprek met hem aangeknoopt hierover. Al zo'n 8 jaar bezig ..

Het moeilijke hieraan vind ik vooral dat Mn zoon het zelf zo goed in ziet en aanvoelt. Het maakt hem zo verdrietig en ik weet niet wat ik nog kan doen. Ik zeg Jes ook vaak dat hij het zelf met zn vader erover moet hebben, dit durft hij niet.
Nu ben ik van plan dit nog 1 x met zn vader te bespreken maar ik ga zo natuurlijk niet nog jaren door , maar waar doe ik goed aan. Ik weet het niet meer, het maakt me echt verdrietig, het breekt Mn hart hem zo te zien . 😔😢.
Iemand tips /ideeën?

Bvd!