Verdriet

Bah, nu ik meer dan een jaar later mijn laatste blog teruglees voel ik me toch wel verdrietig en krijg ik een bevestiging van hoe goed ik mijn lichaam ken en aanvoel. Het is daarna namelijk vreselijk mis gegaan met mijn zwangerschap. Eigenlijk best wel een beetje eng allemaal. Maar goed, een kort verslag van wat er allemaal is gebeurd;

Ik had dus al een hele tijd een slecht gevoel over mijn zwangerschap. Met 25 weken zwangerschap heb ik de gyn eindelijk gebeld en mijn klachten eens goed geuit. Omdat ik zoveel was aangekomen en omdat er veel te veel vruchtwater in mijn baarmoeder zat wilde ze mij op diabetes testen. Ok, zo gezegd zo gedaan. De hele mikmak met goor zoet drankje en al, een week later moest ik bellen voor de uitslag. 'alles ziet er prima uit mevrouw, u heeft geen zwangerschapsdiabetes' zeiden ze aan de telefoon. 2 of 3 dagen later begon ik ontzettend last te krijgen van mijn rechterschouder. De pijn was zo erg dat ik (vooral snachts) helemaal gek werd, ik kon niet slapen ik kon niet bewegen ik kon niets meer! Na 3 dagen pijn belde ik de gyn weer. Ik mocht langskomen.... Tijdens de echo gaf de gyn aan dat het er allemaal goed uitzag, hij is alleen wat groter dan het gemiddelde van een baby met 27 werken en ik had wel wat te veel vruchtwater. Toen ze de gegevens wilde invoeren op de comp zei ze inneens, mevrouw, had u vorige week nog gebeld voor de uitslagen van uw diabetesonderzoek? Deze is namelijk wel wat hoog! Voor een moment zag ik voor me hoe ik haar aanviel en haar wilde wurgen. Maar goed, direct afspraken gemaakt met weet ik veel wie allemaal. Vlak voor ik wegging zei ik nog; dokter, ik heb gewoon geen goed gevoel, ik ben zo bang. Waar bent u dan zo bang voor? Nou, ik ben zo bang dat het misgaat....

Een dag later voelde ik mijn druktemaker niet meer, en bleek dat zijn hartje niet meer klopte. Daarna ging het allemaal heel erg snel, ik moest naar huis, even bijkomen, bellen als ik me klaar voelde om te bevallen van een dood kindje. Hele familie op bezoek, iedereen maar vertellen wat zij allemaal wel niet hadden meegemaakt... alles leek als een nachtmerrie op dat moment. Ik ergerde me aan alles en iedereen. Ela zag ik niet meer, mijn man vond het zelf al zo moeilijk, wist niet hoe hij er mee om moest gaan.
Uiteindelijk een dag later gebeld met het ziekenhuis. Ik wilde dat het er zo snel mogelijk uit ging. Mocht wanneer ik wilde naar t ziekenhuis.
De bevalling was een hel. Nooit geweten dat je een dood kindje gewoon moest baren alsof het een levend kindje is. Zo zou de moeder er emotioneel beter en sneller door opknappen. De details zal ik jullie maar besparen... maar dit wens ik echt mijn grootste vijand niet toe! En het was zo een mooi volmaakt en volgroeit jongetje. Hij was zo knap, het leek alsof hij elk moment kon beginnen met ademen. Ik kon niet huilen ik kon niet schreeuwen, ik kon niets. Ik bleef maar liefdevol naar mijn kleine knappe mannetje kijken. Pffff, ik merk dat ik nu wel erg sentimenteel word. Heb gelukkig een paar foto's gemaakt.

Een nacht na de bevalling zijn we naar Turkije gevlogen met het hele gezin, en hebben we onze Timucin begraven.

Nu ligt zijn opa (van zijn papa) naast hem, hoe verdrietig het ook is, ik ben toch heel gelukkig dat ze naast elkaar liggen. Zo is onze Tim toch niet helemaal alleen.