De Sint, het elfje en de tand

Het pakpapier van de verjaardagen was nog maar net naar de papierbak gebracht of mn schoonmoeder had de nieuwe Bart Smit folder alweer onder de neuzen van de meiden gedrukt. Fijn, bedankt. Gelukkig kennen ze hun pappeheimers ondertussen dus het gezeik over 'het vliegende elfje'en weetiknietwatnogmeer bleef voornamelijk beperkt tot opa en oma's huis. Maar de zenuwen voor de Sint waren gelijk aangewakkerd.... wanneer komt ie nouhouwwww...

En toen was hij er, in de plensregen reed hij door de straat, met een grote troep pieten die al dan niet expres met zwarte doorgelopen schmink hun best deden de soppige pepernoten in de wanten van de kinderen te proppen. 'Wel vanavond je schoen zetten heh?' Ok... bedankt; waar ga ik nu nog even ongemerkt een cadeau vandaan toveren dan Piet? Nee, paps en ik zijn niet de beste hulp-pieten/klazen. Een paar dagen later stond Kay met een grote frons met de zak pepernoten in haar hand voor mn neus. 'Deze stond op het aanrecht!' 'oh nou dan kon Piet zeker mijn schoenen niet vinden'... oeps...

Het Sinterklaasjournaal werd trouw 2 maal daags gekeken en toen Opa Piet naar Spanje werd verbannen werden er dikke tranen gehuild. Lief hoe heilig ze geloven in de Sint.

Op 5 december bij mijn schoonouders werd er hard gezongen tot de verlossende bons de start van de pakpapiertsunami inluidde. En daar was ze dan.... het vliegende elfje. Kays ogen staalden en eigenlijk konden de rest van de pakjes dr eigenlijk gestolen worden.... Oh wat was ze blij...Totdat.. de volgende dag bij een vriendinnetje het vliegende elfje haar tweede grote trots; een loszittende ondertand, in haar vlucht uit Kays mondje sloeg.

Overal hebben we gezocht, maar de langverwachte tand was waarschijnlijk zover weggeslagen dat we m nooit meer hebben teruggevonden. Wat een pech, tand kwijt en Sint terug naar Spanje.. Gelukkig is Kay er niet een die lang gaat kniezen; 'mama? Wanneer is het pasen?'

:-)