Oogoperatie 2

Maandag 3 februari hadden we een afspraak voor Franka bij de orthoptist; omdat ze nooit hebben kunnen vaststellen waarom Kay op 2,5 jarige leeftijd opeens scheel werd houdt men het op erfelijke factoren en dus wordt ook zij getest. De laatste meting van Kay was in november dus wij hadden gevraagd of ook zij nog een keertje gecheckt kon worden, voor de zekerheid, met het oog op de operatie. Aldus; Franka hoeft pas weer op haar zesde gecontroleerd te worden maar voor Kay was er iets misgegaan met de afspraak en we moesten woensdag terugkomen. Ja hoor, drie keer naar Rotterdam, gelukkig vind Kay het ziekenhuis niet eng. Op ons verzoek werd ook gekeken of er misschien een wijziging was in de kanteling van het oog en jawel. Het hoofd van de kinderoogchirurgie heeft haar nagekeken en het plan voor de operatie hierop bijgesteld. Pff ben ik blij dat we dat toch nog even hebben laten checken.

Vrijdag; Kay is als eerste aan de beurt en we mogen ons om 0645 melden. Daar was ik wel blij mee want voor de files uitrijden is wel zo fijn en Kay heel lang nuchter laten wachten in een kamer met zenuwachtige kindjes was ook een schrikbeeld. Gelukkig was alles nog muisstil in het ziekenhuis. Pyjama aan, emla-zalf op het handje om te verdoven en een warme washand om de ader beter zichtbaar te maken. Dat hadden we wel geleerd van de vorige keer. Er gaat een spoedje voor en dus moeten we iets langer wachten, lang leven de smart-phone en you tube. Dankzij hello kitty merkt Kay er niks van. Ook de volgende patientjes beginnen te arriveren. Wij mogen als eerste mee. Ik rij samen met de zuster het bed naar de voorbereiding. Kay mag kiezen welke kleur klompjes ik aantrek en moet hard lachen om mn outfit met schort en mutsje. Een lieve zuster beplakt Kay met de ECG-plakkers en Kay vindt het reuze spannend om haar eigen hartslag op de monitor te zien, ze heeft net een thema gezondheid en lichaam op school gehad en weet nog een mooi liedje over het ‘boem boem- het is je hartje maar”. Galmt lekker in die ruimte. De anesthesist moet er wel om lachen, hij ziet ze niet vaak zo vrolijk zegt ie. We gaan het infuus prikken. Dankzij de warme washand en de zalf is het een eitje. Hij zegt Kay nog naar het plafond te kijken en mij haar arm stevig vast te houden maar die bikkel kijkt rustig toe hoe het naaldje in dr hand verdwijnt. Als het infuus erop geschroefd zit wil de anesthesist er een pleister op plakken, maar dat is nog een heel geklooi. Ze zijn gewend dat kinderen onder zeil gaan met een kapje. Ik ben nog steeds overtuigd dat deze manier beter is voor Kay. Ze laat alles toe en geeft de beste man instructies dat ze toch wel een Minnie Mouse pleister moet want ze is een MEISJE. Haha.

Op naar de operatiekamer; Kay gaat op dr buik op de tafel liggen en maakt grapjes met het personeel. De chirurg check met mij nog even wat we gaan doen; beide oogjes zijkant en een oog ook boven (kanteling). Dan wordt het tijd om Kay onder zeil te brengen. Ik leg uit dat ze nu slaapspul in het infuus gaan spuiten, ook dat vindt ze allemaal prima. Ze komt nog een keer omhoog, geeft me een kus en zegt; “Ik vind het leuk hier in het ziekenhuis!” terwijl haar ogen al wegrollen. En weg is ze. Mijn held.

En dan moet ik weg, wachten samen met papa dichtbij de koffie automaat. Na een uur mag ik haar weer halen op de uitslaapkamer. Na de vorige keer ben ik voorbereid om een boos meisje aan te treffen maar ze slaapt rustig en blijft slapen. Ik rijd haar samen met de zuster terug naar de kamer, waar de ouders van de andere kinderen verwachtingsvol kijken. Begrijp ik wel maar het gordijn gaat lekker dicht. Mijn bikkeltje mag rustig uitslapen. En dat doet ze. Net als papa even naar buiten is voor een broodje wordt ze wakker en er rolt een rode traan uit haar intens schele oogjes. Ik schrik me natuurlijk rot maar laat haar niets merken. Gelukkig valt ze weer in slaap. Oh wat voelt dit rot. Ik weet dat niet opereren geen optie was want ik wil later ook niet aan Kay moeten uitleggen dat we het risico niet durfden te nemen maar toch. Ze stonden voor de ingreep zoveel beter…. Inmiddels zijn we alweer vijf dagen verder en het druppelen gaat heel goed, geen gevechten zoals de vorige keer. Kay is bedolven onder de kaarten en cadeaus, was de eerstvolgende dag het bezoek al aan het entertainen en hield haar voornemen om binnen te blijven ook nog geen dag vol. Papa heeft een week vrij genomen en waakt over zn meisje maar het had misschien niet eens gehoeven, ze is vandaag zelfs alweer naar school. (Ze wilde eerst niet naar school omdat ze bang was dat de andere kinderen haar niet zouden herkennen met de rode ogen). Volgende week woensdag is de eerste controle, ik heb een zwaar hart en denk dat het misschien niet de laatste operatie is geweest. Gelukkig zou zelfs dat niet het einde van de wereld zijn. Kay kan het aan, en wij dus ook. Wat zijn we trots op ons blije ei. x