1 jaar

En toen opeens..... was er een jaar om.

En wat een jaar.

Voor het geval dat er tere toekomstige moederzieltjes meelezen zal ik het lief houden en niet teveel uitwijden over het een en ander maar sjeminee wat een jaar. Juist omdat de pieken en dalen elkaar zo afwisselden is het een van de bijzonderste jaren ooit geweest maar ik ga niet liegen: ik vond het zwaar. En dan te bedenken dat ik helemaal niets te klagen heb gehad qua gezondheid of andere tegenspoed; ik heb een superlief, mooi en gezond kind. Ik heb een hele lieve man die ook nog eens een supervader blijkt te zijn. Mijn ouders blijken fantastische grootouders te zijn en mijn nieuwe schoonfamilie is ook top. En toch vond ik het een heel avontuur. Om te beginnen met de verantwoordelijkheid en de angst die een kindje met zich meebrengen, het feit dat je bijna nooit meer iets alleen doet en hoe verneukeratief zo'n zwangerschap is (het leek niet zwaar maar ondertussen heb ik er een jaar voor nodig gehad om me weer helemaal normaal te voelen). Eerlijk is eerlijk, ik vond dat ik t gezegd moest hebben. Want verder gaat dit blog natuurlijk alleen maar over mijn jarige jopje.

Kaytje heeft zich van een klein wurmpje met enorme dorst in een jaar ontwikkeld tot een flinke dame van rond de 12 kilo (met flinke dorst). Ze brabbelt, stapt, wijst en danst en is eigenlijk altijd vrolijk. In Thailand, waar we net drie weken met haar hebben rondgereisd noemen ze het SANUK, Kay heeft t en daar waren ze het daar allemaal over eens. Gek waren ze van haar en de hele dag werd ze opgepakt en werd er met haar gespeeld. Ze blijkt ook een prima reisgenoot te zijn, ze slaapt lekker in het vliegtuig en wordt vrolijk wakker. Ze is niet bang om het lokale eten te proberen en lacht naar iedereen. Het enige minpuntje is dat er een willetje inzit en dat ze ook niet bang is om de confrontatie aan te gaan met dr moeder. Oeh wat kan ze driftig worden als ze iets niet mag, of als we zo brutaal zijn om haar vast te zetten in de kinderstoel! Het opvoeden is duidelijk begonnen en ze probeert al driftig pa en ma tegenelkaar uit te spelen... kleine dondersteen.

Gisteren hebben we een geimproviseerd (ivm met eventuele jetlag) verjaardagsfeest gevierd; met taart, balonnen, zingen en cadeautjes.. dankzij de oma's is Kays wagenpark uitgebreid naar 4 en toen kreeg ze ook nog van dr tante een slee.. Tot mijn grote trots ging ze heel lief spelen met ieder nieuw uitgepakt cadeau en liet het pas liggen als de volgende met een pak voor haar neus kwam zitten. Wel was t jammer dat Dirkje, Kays vriendinnetje, bijna een beet te pakken had toen ze iets te enthousiast met een van de cadeaus meespeelde... Ja het is duidelijk tijd om weer naar het kdv te gaan en te leren dat de wereld niet om Kaytje draait! Maar dat zal ook wel lastig zijn na drie weken De Prinses geweest te zijn. Ik wens de juffen veel succes, misschien moet ik maar pleisters in de uitdeelzakjes doen ;-)

xx