Sinds ergens rond januari wordt onze slaapkamer bewoond door "het boze oog" ofwel; de babyfoon. Het was een hele opluchting toen Kay in haar eigen kamer ging slapen, want ik werd van ieder zuchtje wakker. Maar de opluchting was van korte duur want al snel lag ik bij ieder geluidje in het donker naar het venijnig groene lampje te piegen...
Nu, vele maanden later heb ik nog altijd een haat-liefde relatie met het ding. Als het "oog" niet knippert en ik dus in principe heerlijk door zou kunnen slapen betrap ik mezelf er alsnog wel eens op dat ik naar het "oog"lig te staren. En natuurlijk gaan daarbij de meest vreselijke gedachten door mijn hoofd (je kunt ze vast zelf invullen)....
gelukkig kan ik de gevoeligheid van het apparaat afstellen op de gevoeligheid van mn overbezorgde moederhart en gezien mijn huidige "gaarheid" gaat ie vanavond op standje 1 (van 6) ;-)
welterusten x
reacties (0)