Denk dat je groot bent

We zijn alweer een week terug van vakantie en wat een week is het geweest. Kay was niet te genieten.. Eerst dacht ik nog dat het kwam van alle indrukken van de reis en het omschakelen van het ritme en het weer (al trekt dat nu aardig bij gelukkig..) Maar ik denk toch dat er meer aan de hand is...

Al vanaf dat ze heel erg klein was wilde mevrouw al staan. Je moest haar dan omhoog trekken en goed vasthouden. De laatste tijd ging dat al veel zelfstandiger maar de laatste tijd en vooral de laatste week is ze niet meer te houden..

Deze week is ze zelfs begonnen zichzelf op te hijsen in de box en dan een rondje te lopen. De eerste keer dat we dat zagen schrokken we ons rot.. " waar is ze nou ik had haar toch in de linkerhoek van de box gezet?" Juist om het hoekje gelopen..
Reuze knap en reuze leuk... maarrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr mevrouw denkt dat ze dit allemaal makkelijk kan, maar eigenlijk is ze nog niet sterk en groot genoeg en als ze dan dus valt is de frustratie compleet.. brullen, brullen!

De hele dag wil ze staan en kruipen (alleen lukt dat niet en dat is ook niet best voor dr humeur, ze gaat alleen achteruit) Daarnaast is ze ook opeens vanuit het niets heel paniekerig als wij uit beeld zijn.
Al met al was ik eigenlijk blij dat ik de hele week gewerkt heb, maar paps is helemaal afgedraaid.
Zelfs de favoriete kdv juf vond haar "wel heftig, deze week.."
Zou het een soort eerste pubertijd zijn? Je denkt dat je groot bent en heel wat kan, maar ondertussen...
fijn weekend
x