een tweede kindje..
nee hoor, dat meen ik niet, maar mijn lijf is het kennelijk wel want ik ben weer ongesteld geworden voor het eerst in ca.17 maanden. Blegh. Nou maar hopen dat de gevreesde migraine aanvallen nog wel effe wegblijven. Want de weinige aanvallen die ik had in de afgelopen tijd waren verschrikkelijk en Kay snapt er natuurlijk ook niets van dat haar moeder zich kotsend en slap als een dweil het huis door sleept.
Ondanks dat ik het echt nog niet zie zitten vraag ik me wel af wanneer we zouden moeten beginnen te denken aan een tweede kindje. Ik vond het super om een grote zus te hebben en ik wens Kay ook de lol van een broer of zus toe. En ik ben wel al 33.... Niet té lang wachten dus, zou je denken. Maar terwijl ik tegen de zwangerschap zelf niet echt opzie (al is een 2e keer bevallen best iets om van terug te schrikken), lijkt het me zooooo ontzettend heftig om twee kleine kinderen te verzorgen. Volgens mij kom je ogen en oren te kort en ik weet al helemaal niet wat er dan van mijn 'werkende leven' moet worden... Ik ben nu al een schim van wat ik was op werk en ik denk eigenlijk dat als ik weer zwanger zou worden, ze prompt een ontslagprocedure in gang willen gaan zetten..
Ach misschien overdrijf ik een beetje maar ik merk wel dat de concentratie weg is. En als ik dan nog een keer het hele circus ga doorlopen met een tweede...
Veel om te overwegen dus want ik heb het nog niet eens over logistieke zaken, zoals waar zo'n tweede kindje zou moeten komen te slapen in ons charmante maar o-zo-krap geworden appartement (op 2hoog)
Maar soms... als ik zo'n klein hummeltje zie.. dan voél ik t bijna.. dat warme kleine lijfje van zo'n ukkie, zo'n alien (want dat vind ik ze nog steeds) en dan denk... kom maar op..
maar nu nog niet...
x
ps; ben benieuwd hoe jullie hierin staan
reacties (0)