Mijn zusje

Lang verhaal alleen lezen als je geinteresseerd bent in een

stukje privé van mij:

Al jaren hebben mn ouders gezeurd om een kleinkind.

"vroeger waren we 23, waren we getrouwd en was de 2e op komst"

Je kent het vast wel.

Mijn zussen en ik hadden niet zo'n haast (heb een zus van 31, 30, 24, zusje van 16 en broer van 18)

Mijn jongere zusje van nu 24 echter wel en waren al een jaar bezig.

Ik werd zwanger nadat we op een zondag ochtend tot de ontdekking kwamen dat

ons "laatje"leeg was en ik meende dat het wel zonder kon.

Die zondag ochtend is Ruben verwekt...

Het was wel even schrikken maar hoe verder de zwangerschap vorderde hoe blijer we waren.

Mijn ouders de aanstaande opa en oma konden hun geluk niet op!

Vorig jaar zomer was mn oudste zus (toen 30) ook op het punt aangekomen dat

het toch verstandig was om ook niet meer al te lang te wachten...

De 1e keer was gelijk raak.

Mijn zusje (24) liep inmiddels al in het traject iui en ook dat ging niet van een lijen dakje.

Hoe moeilijk is het dan om te vertellen dat je zwanger bent en dat niet alleen,

de 1e vraag van mn zusje was dan ook: ik wist niet eens dat je bezig was?

Hoe lang zijn jullie bezig geweest en dat je dan moet antwoorden : het was in 1x raak

Mn zus groeide mooi door en mn zusje veranderde in een stil muisje.

Praten deed ze wel maar ze praatte maar weinig over haar verdriet.

Er was op 1 of andere manier toch een muurtje al was die maar heel klein,

hij is wel van beton!

Zoveel pijn en verdriet dat ze te verwerken had door die rot behandelingen en dan ook nog

eens in december te horen krijgen dat je schoonvader niet lang meer te leven heeft.

Na de 6e iui behandeling zijn ze voor een intake gesprek geweest voor ifv.

Ze had er echt een goed gvoel bij ondanks dat het traject erg zwaar zou gaan worden,

je moet niet vergeten dat je elke keer bij een terugplaatsing er een "mini mensje"word

teruggeplaatst en als je dan ongesteld word zou het verdriet nog groter zijn dan

dan het met de iui al was!

Omdat de ifv nog wel even op zich liet wachten hebben ze besloten om nog

een extra iui behandeling te doen.

Dit keer zonder hormonen op eigen eisprong.

Bij aankomst trof ze weer dat onmenselijke figuur wat zich gynaecoloog noemt.

Met tang en al aan de slag omdat het zo snel mogelijk maar weer klaar moest zijn!

Nadien waren het dus ook niet de zwemmertjes die terug liepen maar was het bloed

wat langs haar benen liep....arme schat.

Maar goed de laatst iui was een feit, op naar de ivf die volgens ons

en haarzelf meer kansen zouden bieden!

Niemand en ook zijzelf hadden niet meer nagedacht over een mogelijke zwangerschap.

Totdat ze 19 maart opbelde om te vragen of ze langs kon komen.

Daar stonden ze in mijn woonkamer, met een shirtje (die mij echt veel te klein leek voor Ruben)

om te vertellen dat ze ZWANGER is!!

Vol ongeloof zei ik: Hoe dan???

En nog nu ik vanavond samen met haar aan de eetkamer tafel zit kan ik het nog steeds niet

bevatten....ze is zwanger!

Ook zij heeft nu het geluk eindelijk zwanger te zijn!!

Ook zij kan meedelen in de vreugde die ik en mijn zus hebben gevoeld

en wat ik nu heb rondlopen en mijn alles is.

Ook zij maakt mijn ouders opa en oma en mij tante.

Het is haar zo gegund!

Wat een last valt er dan van je schouders (ook al is het nog pril)

Wat een feest om niet meer verdrietig te zijn omdat het niet lukt.

Lief zusje ik geef je nu bij deze dus ook de beitel die dwars door het beton kan!!

Tijd om op te bloeien!

Lief zusje....WELKOM TERUG!!!

Ik ben zó trots dat mn beide zussen mij tante maken en kan niet wachten op een

telefoontje van mn andere zus al laat dat denk ik nog wel even op zich wachten haha