Misschien is het raar om hier te vertellen, aangezien ik niemand verantwoording schuldig ben, maar bij deze wil ik jullie laten weten dat wij (ik vooral) hebben besloten om het bij deze twee kinderen houden. Ik denk er al een tijdje zo over, en de laatste tijd dagelijks, dus het komt niet uit het niets. Toen ik vorige week met de kinderen in het park was met die sneeuw, was dat gevoel het sterkst. Ze waren blij, hadden zoveel plezier, en daardoor voelde ik me ook gelukkig en vond het mooi zo. Nog een zwangerschap en bevalling zou ik wel aandurven, dat is het niet... maar weer een jaar uit de roulatie zie ik ook niet zitten. Niet kunnen afvallen, niet fatsoenlijk kunnen werken, etc... ik heb daar geen zin meer in.
Ook voor de relatie tussen Angelo en mij is het beter. Hoe ouder de kinderen, hoe beter. Een baby die huilt en twee stuiterende kinderen door de woonkamer zorgen voor meer irritaties en spanningen. Anders hadden we dat nu natuurlijk ook gehad, maar dat is anders..
Als Ashley volledig naar school mag zijn we twee jaar verder, en dan kan ik weer normaal gaan werken als dat nodig is. Als ik nu zwanger zou raken dan is dat pas op z'n vroegst over vijf jaar weer.
Het is niet eens dat ik per se verlang naar nog een kind. Dat deed ik na Ashley wel. Ik moet alleen van het schuldgevoel tegenover Jaida af komen. Voor mijn gevoel hadden we na Ashley dan ook kunnen stoppen, en hadden we alle ellende niet hoeven meemaken. Had zij ook niet hoeven leven om vervolgens meteen te overlijden. Als ik nu nog een kind wil, dan is dat niet om het gat op te vullen van haar, maar om haar niet voor niks te hebben laten leven. We gingen tenslotte voor DRIE levende kinderen, dus waarom stoppen nu ze er niet meer is.. Dus nu weer een soort van nieuw/ander rouwproces om Jaida denk ik. Ik wil echter niet nog een ander kind, ik wil Jaida.. Met haar erbij was het leuk om drie kinderen te hebben, en zo hoeft het niet. Lastig...
Ik heb ook een mail naar de verloskundige gestuurd, dat ze mij niet meer hoeven te verwachten op korte termijn en waarschijnlijk helemaal niet meer... en naar mijn werkgeefster, zodat ze niet bang hoeft te zijn dat ik er weer tussenuit ga voor maanden... Van mijn werkgeefster kreeg ik een heel lieve reactie terug.
Misschien onzin, maar voor mijn gevoel moest ik dat gewoon even doen.
Vanmorgen heb ik de huisarts gebeld. Morgen de pil ophalen bij de apotheek. Als we er over twee jaar nog zo over denken, dan wil ik voor iets definitiefs gaan (sterilisatie bij mezelf). Kost alleen een hoop geld, dus als ik het niet doe dan komt dat daardoor.

reacties (0)