Nog eentje?

Ik dacht dat ik er wel klaar mee was na 3 zwangerschappen en 2 gezonde levende kinderen. Ik ben een paar weken geleden gestopt met de pil om mijn lichaam weer op orde te krijgen en omdat ik de laatste tijd belachelijk bang ben voor kanker (lijkt wel besmettelijk) en alles wil vermijden wat dat zou kúnnen veroorzaken (veel dierlijke producten, rokerige ruimtes, de pil...). Absoluut niet om zwanger te worden!
Maar goed, nu ben ik dus al een aantal weken gestopt, en wat krijg je dan... kriebels. Stel dat het nou ineens raak is? Zou eigenlijk helemáál niet erg zijn..

Even later (een dag of 2) begon het zelfs serieus te kriebelen... Vooral 's avonds als de kinderen slapen. En helemaal vooral als één van de kinderen op mijn arm in slaap is gevallen. Zodra ze vervelend zijn en tegelijk huilen, er de hele dag niets uit mijn handen komt, dan zijn de kriebels tijdelijk weer verdwenen, maar dat gebeurt niet zo vaak meer.
De laatste dagen heb ik alles goed op orde. (Wel dankzij mijn zusjes hulp vorige week). Nu ook, de afwas is zo goed als weg, er is geen vuil wasgoed meer en toch hangt het hele huis niet vol met wasrekjes. Ook geen stapels schoon wasgoed dat nog opgevouwen of gestreken moet worden. Geen speelgoed overal. Ik stofzuig weer dagelijks. Kortom, het huis is weer netjes te noemen, en het lijkt erop dat ik het nu kan volhouden.

Bruce is EINDELIJK zo goed als van zijn middagdutjes af. Gevolg is dus dat hij 's avonds tussen 7 en half 8 wel slaapt, en dat tot de volgende ochtend. Hij valt op de bank of op schoot in slaap en dan leg ik hem in zijn eigen bed. Soms slaapt hij nog wel tussen ons in, maar dat wordt al steeds minder.
Ashley slaapt sowieso goed. Wordt nog wel wakker 's nachts, maar dat kost me weinig nachtrust.

In ieder geval... wat ik dus bedoel is dat het nu veel makkelijker gaat met allebei, en dat ik denk dat ik nog eentje ook best wel aan kan. En die nieuwsgierigheid pfff... zou het er weer zo eentje zijn? Of misschien wel eentje met groene ogen?
Als ik echter aan nóg een zwangerschap en nog een bevalling denk, dan heb ik geen zin meer... maar als ik aan later denk word ik er blij van.

Angelo maakt het niks uit. Zijn enige reden om het niet te doen gaat over geld. Maar ja, kleine kinderen kosten weinig geld. En later is ook een zorg voor later.
Hij weet heel goed dat ik geen pil meer slik, maar ondanks af en toe gezeur over geld, lijkt hij het nou ook weer niet absoluut niet te willen. "We gaan kijken ja?" zegt ie dan.. of "Je wil het echt hè? Je ziet het al helemaal voor je hè?"
Ja, als het moet, dan moet het nu. Ik wil niet teveel leeftijdverschil als het even kan. Bovendien wil ik voor mijn 30e klaar zijn. Ik ben ruim 28 jaar (september). Ik dacht dat ik klaar was. Een aantal maanden geleden dacht ik nog aan een viertal. Ik hield niet van oneven aantalen. Nu denk ik daar alweer anders over. Drie zou best leuk zijn. (Of een tweeling).
Hoe langer ik er over nadenk, hoe liever ik het wil. De nadelen komen in gedachten ook voorbij, maar daar heb ik altijd weer wat op te zeggen.

Angelo moet het altijd even laten bezinken als het zover is. Bij Ashley stond hij ook echt niet te springen toen ik die test liet zien. "Oke...." was zijn eerste reactie. Zo is hij nu eenmaal. Verder zijn de kinderen wel het belangrijkst voor hem en bedankt hij me zo nu en dan zelfs voor ze.
Met andere woorden... ik beslis, zoals altijd. En ik schuif het af op de natuur... zij beslist.