Stil verlangen
Al een hele tijd is het een droom van mij om 4 van mijn eigen kinderen te zien opgroeien. Lijkt me geweldig. Druk ook zeker, dat besef ik me echt wel... dat heb ik nu al met deze 2..
Ook als ik weer (zoals altijd) bezig ben met namen, is het verlangen groter. Alleen is mijn wens gelukkig nog wel voor over een aantal jaar. Dit om praktische, financiële én lichamelijke redenen.
Een ruimere auto en woning vallen onder andere onder praktisch en financieel. En lichamelijk... tja, 3 zwangerschappen in 3 jaar vond ik wel even genoeg. Als ik nu een zwangere zie, kan ik alleen maar denken: "Pff jij liever dan ik, gelukkig ben ik daar vanaf." Ook al waren mijn zwangerschappen lichamelijk erg makkelijk, toch was en ben ik het spuugzat. Mijn derde bevalling werkt ook niet echt mee om op korte termijn nog een kind te willen, dus voorlopig blijft het hier nog even zoals het nu is. Maar de droom is er nog wel. Vooral als ik denk aan de tijd dat ze volwassen zijn en er ook (waarschijnlijk) aanhang en kinderen komen. Ik kan niet wachten haha.
Bruce en Ashley schelen 18 maanden. In mijn dromen komen er nog 2 bij die ongeveer hetzelfde schelen, en dan als Ashley naar school gaat. Ook denk ik steeds dat er dan eerst een meisje komt en daarna weer een jongen. Wie weet.......Ik blijf nog even verder dromen. Voorpret is vaak nog het leukste hahaha.
Ashley wordt met de dag makkelijker. Slapen gaat heel goed. Overdag doet ze korte slaapjes van 3 kwartier ongeveer. Ook weleens een paar uur achter elkaar, maar niet iedere keer. 's Avonds/'s Nachts slaapt ze bijna iedere keer minstens 6 uur achter elkaar, whoooo. Dat deed Bruce toen nog LANG niet!
Het huilen wordt ook steeds minder. Ik leer haar beter kennen, en weet sneller wat ze bedoelt als ze huilt. Als ze geeuwt dan doe ik haar in d'r coconnetje en leg haar in de wieg. Speen moet er wel bij, maar dan valt ze wel zo in slaap. Zo makkelijk! Hopelijk blijft ze zo makkelijk met slapen, en niet zo lastig als haar broer.
Soms kan ze van de slaap net zo krijsen als van de honger. Dat heb ik bij Bruce nooit meegemaakt. Die had ik op schoot en hij viel zo bij mij in slaap. Ashley niet, die ligt in de Puckababy, strak in haar bedje. Op mijn arm of schoot slaapt ze niet makkelijk. Wel grappig om te zien hoe ieder kind anders is. En dan denk je dat je door de eerste alles wel weet, is je volgende kind totaal anders hahaha. Maar goed, er zit een ritme in en ze is met de dag vrolijker. Vooral 's ochtends als ze net wakker is na uren slapen. Lachen dat ze dan doet haha echt leuk.
Morgen moeten we weer naar het consultatiebureau, waar ze haar eerste prikjes krijgt. De vorige keer had ik afgebeld, want toen was ze erg verkouden.
Bruce zegt er eindelijk weer een woord bij. Gisterenavond waren we op visite geweest en toen we weggingen zeiden we natuurlijk gedag. Bruce zwaaide en riep "DAAA". Hahaha en dat de hele tijd. Als iemand 'dag' zei, zei hij weer 'da!' Echt schattig!
Verder heb ik nu geen nieuws. Volgende keer weer. Groetjesss
reacties (0)